Ik ben gewoon een betere moeder als ik mag werken

Het grootste nadeel, van maar drie weken vrij krijgen van mijn werk om op te krabbelen van de bevalling, was dat onze baby nog te jong was om naar het kinderdagverblijf te gaan toen ik weer moest gaan werken. Aangezien mijn partner parttime werkt, hadden we dus ‘parttime’ een probleem met de baby.

De eerste middag dat ik verantwoordelijk was voor de baby omdat mijn man moest werken (een PhD komt soms met een goede portie flexibiliteit, dus ik kon ook thuis werken) ging ik een stukje wandelen met de draagzak. Tegen de tijd dat ik de straat over gestoken was en dus eigenlijk zo goed als op mijn werk was, ben ik toch maar even naar kantoor gelopen.

Daar aangekomen toch ook maar even de computer aangezet en voor ik het wist zat ik vol enthousiasme data analyse te doen achter mijn computer met een slapende baby in de draagzak. Uiteindelijk heb ik, naast wat luier wissels, gewoon lekker de hele middag zitten werken in het lab. Toen ik me eindelijk afmeldde bij mijn college om naar huis te gaan om half 6, zei hij; ‘Jeejtje, een baby is echt makkelijk.’.

Het ging een aantal middagen voorbeeldig. Tot afgelopen donderdag. Ik ging met dezelfde voornemens, de baby in de draagzak en een luiertas gevuld met schoon goed op pad. Echter, toen ik in het lab gearriveerd was, sliep onze kleine nog niet. Er kwam geen gehuil uit de draagzak, maar stilzitten was er niet bij. Maaien met armpjes en beentjes zodra ik stil ging zitten.

Ik heb een uur lang heel hard geprobeerd om te werken, maar met een draagzak voor waar een ongeleid projectiel met ledematen aan het zwaaien is, dat werkt niet. Dus zwaar teleurgesteld ben ik toch maar naar huis gelopen alwaar ze dus als een blok in slaap viel. Zucht.

Die volgende dag stond er een hele middag wetenschaps-praatjes op het programma van mede PhD studenten uit het departement. Ik wilde deze praatjes heel graag zien en zette de baby in de draagzak en ging op stap.

Ik vond het wel spannend, want tijdens die praatjes kun je een speld horen vallen in die zalen en een jammerende baby kan ik niet zo goed verborgen houden in dat geval. Uiteindelijk heeft onze kleine de hele middag in de draagzak naar wetenschapspraatjes geluisterd en is zelfs na afloop nog mee geweest om een vrijdagmiddagborrel te doen in het nabijgelegen café. Voorbeeldige baby!

Naast het feit dat ik wil benadrukken dat je je kind in veel gevallen overal mee naar toe kan nemen en dat daar voor mij ook het ‘werk’ bij hoort, wil ik ook gelijk een ode brengen aan alle thuisblijf moeders. Als ik een middag op onze kleine heb gepast, ben ik maar wat blij dat er ‘s avonds een overdracht is en dat ik even wat tijd en ruimte voor mezelf heb. Al is het alleen al om even te douchen.

In het weekend pas ik soms een hele dag alleen op de baby en aan het einde van die dagen tel ik echt de uren af tot ik weer mag gaan werken. Tot mijn ritme niet helemaal meer om de baby draait. Zolang ik kolf word ik toch nog wel aan de baby haar ritme herinnerd, maar dan hoef ik tenminste niet constant rekening te houden met die kleine. Dus ode aan al die mama’s die wel een engelengeduld hebben en met liefde en plezier thuis blijven voor hun kindje. Ik moet er niet aan denken. En dan heb ik nog niet eens de uitdaging van een enorm onrustige baby of een huil-baby.

Later sprak ik mijn nichtje over het verschijnsel dat ik werken nog steeds zo leuk vind en dat ik nu zelfs vaker fluitend naar mijn werk ga omdat ik weet dat ik alleen voor mijzelf hoef te zorgen (en moet kolven, oké). Ik voel me er soms ook schuldig onder en dat besprak ik met haar. Toen zei zij: “Ik ken dat, ik ben ook gewoon een betere moeder als ik mag werken.” En daar sluit ik me maar wat graag bij aan!