Heerlijk even geen kindergemekker aan je hoofd

Nog naar 2 weken en dan worden onze 2 monsters alweer 2 jaar! De vlag gaat hier uit, want ze beginnen 1 februari op de peuterspeelzaal. Is dat gek? Ben ik een slechte moeder als ik er zo over denk? Nee, dat denk ik niet. Ik denk dat alle moeders ongeacht of ze 1 of 2 of 3 of 4 kinderen heeft, blij is als ze na de 1e twee jaar even mommy time heeft. Die 8 uurtjes in de week, ik kijk er nu al naar uit! Ik zie dat als een punt dat mijn man en ik dit toch even hebben geflikt ondanks mijn ‘beperking’ door hersenletsel.

Ik ben nu al aan het nadenken over waar ik die 8 uurtjes voor wil gebruiken. Ik denk in eerste instantie RUST. En dan bedoel ik voornamelijk in huis. Gewoon even rustig je dingetje kunnen schoonmaken en doen en daarna uitgebreid op de bank kunnen gaan liggen. Je tablet kunnen pakken om even een spelletje te kunnen doen of om te tekenen. Iets wat ik graag doe, maar met de meiden om mij heen komt er geen rechte lijn op mijn scherm. Ze ‘helpen’ graag. Of even zonder kinderen met een vriendin afspreken. Even geen kindergemekker aan je hoofd.

Of de stad even in kunnen lopen en dan voor jezelf wat kunnen kijken. Dan kunnen passen zonder dat er 2 kinderen de winkel door MAMAAA lopen te blèren, omdat je even in een pashokje staat te passen. Of gewoon even in de supermarkt een recept staan lezen zonder dat ik de helft vergeet mee te nemen. Maar sporten, dat wat ik altijd gedaan heb, spookt toch ook wel door mijn hoofd. Nu heb ik daar geen tijd en energie voor. Mocht ik die dan wel hebben, dan trek ik misschien toch weer die sportschoenen aan. Oftewel, mijn 8 uurtjes zitten alweer vol gepland in mijn hoofd. Maar wel 8 uurtjes zonder het woord MAMA, heerlijk!

Twee jaar lang zijn wij 24/7 met z’n drieën geweest en was ik degene die 24/7 voor ze klaar stond. En nu is de tijd bijna daar dat ik ze een beetje los moet gaan laten. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe het straks op de peuterspeelzaal gaat als ik weg ga. Dat is nu bijna altijd drama als ik ze bij iemand achterlaat, zelfs bij hun vader. Heel sneu voor hem als ik weg ga, want als hij weggaat staan ze te zwaaien voor het raam. Plus dat ze huilen als ik er niet ben en doen ze alsof de wereld vergaat, al is dat na 5 minuten ook weer over. Maar elke keer overleeft hij het weer, super papa!

Ik ben heel blij geweest dat mijn man er de afgelopen 2 jaar ALTIJD was als ik hem nodig had. Ik hoefde maar te bellen en hij kwam vanuit zijn werk naar huis. Ik heb momenten gehad dat ik heb staan janken, omdat ik dagen had waarbij het soms niet liep zoals ik wilde. Dat ze het bloed onder mijn nagels vandaan haalde. De grens opzochten. Dat ik zo ontzettend moe was, dat mijn brein niet eens kon nadenken. Dagen dat ik overprikkeld was tot aan het plafond.

Dagen dat ik echt heb gedacht: “Waarom wilde ik dit ook al weer? Hebben we hier zo ons best voor gedaan?” Dat ik heb gedacht: “Dus dit is het dan? Is dit wat mensen zo leuk vinden aan kinderen? Is dit de toekomst?” Dagen waarbij ik heb gedacht: “Hoe ga ik dit in de toekomst doen als ze niet meer slapen? Ga ik het wel redden dan?” Maar dat zijn ook de dagen dat ik aan het einde denk: “Vandaag heb ik toch weer overleefd.” En dat ik de volgende dag dan toch weer met een positieve gedachten probeer te beginnen en wat bijna altijd lukt. Zodra ze beginnen te lachen en je mama noemen, is mijn dag eigenlijk wel weer goed. Want zeg is, daar doen wij mama’s het voor, toch?