De Babyccino als goedmakertje

De babyccino, het koffievriendje van kinderen of is het een goedmakertje en nemen we ze mee in ons eigen gedrag? Alleen naar speeltuintje gaan, alleen voor de kinderen, dat zit er niet in. De weg naar de speeltuin leidt altijd langs een koffietentje. Of het nu thuis is of we op vakantie zijn, we doen het niet meer zonder. Best wel erg. Moeten we al die euro’s niet gewoon opsparen?

We plaatsen onze kinderwagen naast die van de anderen. Op het terras zitten jonge ouders met jonge kinderen. Het is vroeg, te vroeg. Helemaal voor een zondag. De zaterdagnacht wordt door bezemwagens uitgewist. Een irritant hard geluid wat zelfs voor ons te vroeg komt, al haalde de sirene van onze dochter vanmorgen zeker het dubbele in decibel. Toch wenden wij geïrriteerd ons hoofd af in de hoop het geluid iets te kunnen dempen.

Thuis had dat geen enkel succes toen wij ons nog even omdraaiden in bed. De sirene ging onverbiddelijk door en ik kon alleen maar denken, zo moet het zijn wanneer je je huis door Verisure hebt laten beveiligen en er een ongewenst iemand binnen komt. De woorden “we gaan zo lekker naar de speeltuin” werkte gelukkig als een uitknopje. Broodje ging erin en we konden gaan.

De kleine letters hadden we ze niet laten lezen. Papa en mama willen namelijk eerst nog heel even langs het koffietentje. Even een momentje voor ons zelf, nou… iets in die richting dan. Om niet, voordat we ook maar besteld hebben, de vraag “wanneer gaan we nou” te krijgen is daar de Babyccino. Met het schrijven schiet mij te binnen: zouden er al ouders zijn die hun kind naar dit goedhoudertje hebben vernoemd? Hallo, dit is baby Cino.

Maar goed, wij voelen ons door deze kindertraktatie gered en tegelijk super fout. Wat zijn we onze kinderen aan het leren? Het voelt allemaal veel te verwend. Als er aan het tafeltje naast ons gepeuzeld wordt van een vegan glutevrije roze koek is er een licht twijfel moment. Standvastig dat we zijn, houden we het bij de babyccino’s. Sippe koppies en een alsjeblieeeeffft komen onze kant op. Tegelijk zeggen we “nee” met daarachter aan, “misschien een andere keer”.

Tien minuten later zitten we aan de rand van de zandbak zandtaartjes te bewonderen. Tot we in onze ooghoek zien hoe onze jongste dochter het zandtaartje iets te letterlijk neemt. Tot aan huis worden we verzegeld door onophoudelijke geknars tussen haar tanden vandaag. Net nu ik vorige week heb gelezen over aarswormen en zand. Laat ons dat alsjeblieeeeffft bespaard blijven.