Klap in je gezicht krijgen omdat je borstvoeding geeft

Borstvoeding geven in het openbaar levert een klap in het gezicht op. Onwerkelijk maar helaas waar las ik in een artikel uit het AD van mei 2021. Iets wat bij mij is blijven hangen. Is het raar om te voeden in het openbaar?

Het artikel schreef over een Française die een klap in haar gezicht kreeg toen ze haar hongerige baby wachtende in een rij de borst gaf. Treurig, maar waarom kwam niemand voor haar op en werd het alleen maar erger… ? Tijdens aangifte bij de politie hoefde ze niet op steun te rekenen. Ondanks het dragen van een voedingsshirt waren ze van mening dat ze het zelf had uitgelokt door haar kindje de borst te geven in het openbaar. Dit is niet te geloven en hopelijk een uitzondering. Maar als moeder schrok ik toch van het feit dat niet iedereen gediend is van voedende moeders.

“Of je borstvoeding gaat geven?” is vaak een vraag die al vroeg in de zwangerschap gesteld wordt. Deze vraag heb ik drie keer met “ja” beantwoord. Ondanks ik na de geboorte van onze oudste een stroeve start had en ik een diepe depressie ben beland, heb ik de borstvoeding als heel prettig ervaren. Even wennen was het wel.

Onze dochter lag de eerste dagen op afdeling Neonatologie, waardoor ik direct vriendjes moest worden met de grote Medela melkmachine van het ziekenhuis. De verzorging kwam als echte boerinnetjes op een strak tijdschema binnen met het gele gevaarte. Het was weer tijd om te melken. Dat waren niet de romantische momenten. Maar gelukkig dronk onze dochter steeds beter zelf en was de neussonde voor korte duur.

Met het geven van borstvoeding moest ik wel even wennen aan alle hulp en “meekijkers”. Mijn borst werd “de borst”. En iedereen pakte het, hielpen met houdingen en toehappen. Een heel nieuwe ervaring voor mij. Eenmaal thuis werd de borstvoeding meer privé. Ik ging mijn eigen maniertjes leren kennen. Na zo’n twee maanden bleek dat ik mijn rust moest pakken. We gingen voedingen meer delen en zo kwam al snel de kunstvoeding het overnemen.

Bij de geboorte van ons tweede kindje verliep de borstvoeding soepeler. Ik voelde mij goed en het voeden beviel mij wel. Met plezier heb ik dit 6 maanden gedaan. De twee maanden daarop heb ik onze dochter alleen nog in de ochtend gevoed en in die periode werd ik opnieuw zwanger. Mijn borsten werden gevoelig, de melk veranderde. Onze dochter vond het maar niets en beet twee keer tot bloedens toe in mijn tepel. Voor mij het moment om te stoppen met de borstvoeding.

Nu ons derde kindje geboren is geef ik weer borstvoeding. Maar met drie kindjes is het lastig om voeding momenten te plannen. Ook ik geef daardoor borstvoeding in het openbaar of wanneer we op visite zijn. Het privé gevoel van thuis voeden vind ik fijner, maar in de praktijk is het onmogelijk om alleen thuis te voeden.

Een huilende baby is het mij niet waard en zo heb ik gevoed op bankjes buiten, op het schoolplein, met visite op de bank, droog in een bushokje, in de speeltuin, zelfs in een zijkamer tijdens een uitvaart, op het strand, in een restaurant en er zullen nog wel meer plekken zijn en komen. Soms voel ik de plicht of drang om een soort goedkeuring te vragen wanneer ik zeg dat ik even de baby ga voeden. Aan de gezichten probeer ik af te lezen of dat “ok” is.

Op Vinted heb ik inmiddels een paar hippe voedingsshirts op de kop getikt van het Franse merk Tajinebanane. Met de fijne ritsopeningen voel ik mij minder bloot tijdens het voeden, voor mij wel prettig in het openbaar. Maar ondanks ik het niet veel zie (of het mij niet opvalt) voelt het toch wel als normaal als een moeder haar kindje ergens aan het voeden is. En tegelijk ervaar ik ook dat het toch ook een beetje raar voelt. Ik voel meningen en over borstvoeding zijn die er veel. Maar dat het ook klappen kan opleveren, dat is niet te geloven.

Ondanks dat niemand in de desbetreffende rij voor haar opkwam, heeft de moeder gelukkig op sociaal media veel steun ontvangen. Er zijn dus genoeg mensen die vinden dat voeden in het openbaar wel kan. Dat is een mooie aanmoediging voor moeders. Ik vind het positief dat er steeds meer hippe voedingskleding te verkrijgen is. Borstvoeding is niet alleen een geitenwollen sokken iets. Wanneer het voeden met de borst bij je past zou dat altijd en overal moeten kunnen, tot de leeftijd van het kind, dat voor de moeder / ouders goed voelt.

Dat laatste schrijf ik wel stoer, maar is voor mij nog wel een dingetje. Ondanks de Wereldgezondheidsorganisatie het advies geeft om t/m 2 jaar je kind borstvoeding te geven, lijkt het mij nog best spannend om in het openbaar je dreumes te voeden. Het lijkt mij alleen al spannend om te zeggen dat ik mijn dreumes nog borstvoeding geef. Bang voor de meningen van anderen. Ik moet zelf ook nog wennen aan dat idee. Dat werd mij afgelopen zomer duidelijk op het strand in Italië.

Daar rende een jongetje over het strand terug naar zijn moeder, klom bij haar op schoot, pakte met twee handjes de borst om vervolgens bij haar te drinken. Dat was een nieuw iets voor mij en ik merkte te willen blijven kijken. Het had iets vreemds en moois tegelijk. Omdat ik het gênant vond om lang naar wat er zich afspeelde te blijven kijken, deed ik het zo onopvallend mogelijk.

Misschien spiekten er meer mensen met mij mee of was er voor anderen niets vreemds aan. Wat ik mij afvroeg is of ik dit zelf ook zo zou durven wanneer onze jongste de leeftijd van een dreumes heeft bereikt en vrolijk rond hobbelt. Zo iets natuurlijks is toch eigenlijk heel gewoon.

Wat ik wel fijn vind is dat ik onze middelste weer borstvoeding ben gaan geven na de geboorte van onze zoon. Niet uit de borst, want dat wil ze niet. Afgekolfd krijgt ze iedere ochtend een fles moedermelk en ze vindt het heerlijk. Toch een extra periode erbij dat ze moedermelk krijgt. En zij is niet de enige die wat langer moedermelk krijgt. Uit het Nationaal Borstvoeding Onderzoek 2020 blijkt dat vrouwen tijdens de coronacrisis langer borstvoeding geven. Dat is alleen maar mooi toch!