Vroedvrouwtechniek en een reminder to keep

Wie was ook alweer Socrates? Ik moet het even opzoeken. Zo blij met Wikipedia… ik neem het even over:

~Socrates (Athene, ca. 470/469 v.Chr. - aldaar, 399 v.Chr.) was een klassiek Grieks Atheense filosoof. Hij wordt beschouwd als een van de stichters van de westerse filosofie, al liet hij zelf geen geschriften na. Basis van zijn leermethode: Het aforisme ‘Ken uzelf’, leek zijn leidmotief bij de benadering van kennis over de werkelijkheid. “Hoe kan iemand iets kennen, als hij zichzelf niet kent? Wie kent hij dan? En wat is de waarde van zulke ongegronde kennis?” Hij leek vooral zelf op zoek naar die ultieme kennis van het diepste zelf, waarzonder men niets echt kent. En als men dat kent, dan weet men tenminste wie er niets kent, en kan van daaruit reële kennis worden opgediept.

Dat opdiepen van kennis moest volgens Socrates gebeuren zoals een vroedvrouw een kind ter wereld helpt komen, door tussen te komen met beurtelings aanmoediging om door te gaan of op te houden, en zijdelings te helpen duwen en masseren. Hij noemde deze gesprekstechniek: De vroedvrouwtechniek. Men moest bij de ‘leerling’ of de zoeker naar waarheid deze techniek toepassen om hem te helpen die waarheid, de echte kennis, in zichzelf te ontdekken. Want alleen in zichzelf heeft men echte kennis. Al het andere van horen zeggen en van zien doen is namaakkennis. (Ik houd van dat woord; namaakkennis) … ~

Enz. Enz. Enz., Lieve Lezer, Lieve Friend, Lieve (toekomstige) Mama, ik was op zoek naar Socrates omdat ik zo getriggerd was, op de één of ander manier, door een citaat dat ik van de week op het werk las: “Pas op voor de leegte van een druk leven.”

Recent ben ik veranderd van werk of beter gezegd, heb ik nu echt een parttime baan in de nachtdienst. Een hele switch. Zonder kids. Toen ik werkte op school konden en mochten de kindjes vaak mee. Ik genoot, na de bevalling eerst nog wel echt van op school werken. Daar mochten externen en ouders door de nieuwe afgekondigde maatregelen, nu niet meer intern werken, en sinds ons kleine meisje er is merkte ik ook dat ik het steeds moeilijker vond…

Wel leuk hoor al die kleutertjes aan de haal met de kinderwagen. Maar ik realiseerde me, ik ben alleen zo relaxed omdat dit kindje 3 is, maar eigenlijk vind ik dit helemaal niet prettig. Wat als die kinderwagen, met mijn ‘levende pop’ ineens omvalt?

Mijn meisje hoort bij mij en ik zorg voor haar. Ik kan mijn aandacht niet verdelen. Of de kindjes op school lijden eronder of mijn eigen kindertjes. Meer en meer merkte ik dat ik elke keer als ik aan het werk geweest was en mijn eigen kindertjes bij me had, dat ik God dankte dat er niets gebeurd was. Het voelde oprecht als de omgekeerde wereld.

Stilletjes had ik er met onze Hemelse Vader over gepraat. “Here, waar is mijn plekje, wat mag ik doen, wat kan ik doen om bij te dragen aan de financiën voor ons gezin.” (Mijn man doet een opleiding, sinds na de zomervakantie, een omscholing, en werkt op dit moment niet fulltime.)

“Here U weet het, hoe het er nu financieel voor staat, waar mag ik zijn? U weet dat ik het liefst bij de kinderen ben en ik kan me niet voorstellen nu met drie kleintjes ze alleen te laten bij de oppas of aan de dagopvang te geven. Maar U roept ons ook tot een overvloedig leven. Nu knoop ik de eindjes bij elkaar, waar mag ik werken Here, ik wil de kindertjes niet brengen in gevaar. Vooral Baby G niet, ze is nog zo klein. Waar Here, waar mag ik Zijn?” Het was net alsof Hij gelijk antwoordde: “In de nachtdienst.”

Lieve mama, lieve lezer, lieve friend, geloof het of niet, I got so excited, “de nachtdienst?” opperde ik eerst oprecht verbaasd, ik word taxichauffeuse dacht ik toen spontaan. Ik hou van autorijden en dat kan ik doen in de nacht, en dan heerlijk luid worship muziek aan. Ladies, ik zag mezelf al gaan. Mensen in de nacht naar de airport brengen etcera. Ik vertelde het mijn man. Die vond het ronduit een slecht plan: “Yea natuurlijk schat en wie gaat er hier vandaan naar de luchthaven?” Hij had een punt. We wonen in een dorp en ik kan me inderdaad niet voorstellen dat er wekelijks, laat staan dagelijks mensen naar de luchthaven gaan.

Goed, maakt niet uit dan breng ik mensen vanuit de kroeg naar huis, was mijn pleidooi, ter verdediging… ik had het toch wel goed gehoord. “Yea right”, vervolgde mijn man, “met de nieuwe maatregelen. Geen kroeg is er ’s nachts open.” Zo jammer! We praatte erop door, en mijn man bleef erop hameren. Jij blijft bij de kinderen, mama zijn is een fulltime baan, het is goed. We hebben God altijd vertrouwd. Dat doen we nu ook weer.

En toch… toch liet het me niet los. Terwijl ik in bed lag, kon ik maar aan één ding denken. Er moet ergens een baan zijn in de nachtdienst die ik kan doen. “U zou het niet zomaar zeggen, toch?” Ik heb geen opleiding in de zorg, en ofwel ik nachtzuster zijn heerlijk zou vinden… Ik kom geen ziekenhuis binnen zonder die papieren. Ik liet het maar los… Onze wijze omie zegt altijd… “Loslaten is je enige houvast” en I know she is right…

Fast forward een paar dagen later, ik had het gewoon maar ingetypt in google. Werken in de nachtdienst… en ja hoor daar was het: een Duitse vacature, in mijn dorp, voor een Duitse bank. Een nachtdienst medewerker zocht zij voor haar klanten aan de andere kant van de wereld die hulp nodig hebben met hun financiële zaken, hun dag was onze nacht en well...

Ik kon het niet geloven, ik klom direct in de pen, lees achter mijn laptop en schreef een Duitse sollicitatiebrief. Waarschijnlijk dachten ze, die vrouw is gek, maar ik kon niet anders als gewoon maar vertellen zoals het was, dat ik bad voor een andere baan en ik God’s leiding hierheen ervoeren had tot zover.

Diezelfde middag nog mocht ik op gesprek. Ik was net klaar met het werk op school en ik kon niet wachten. Na het gesprek zou ik gebeld worden of ik aan was genomen of niet. 10 minuten later ging de telefoon en ik was aangenomen. Of ik maandag overdag kon beginnen met de training? Wauw, thank You Jesus. Maandag zou mijn man net ‘toevallig’ twee weken thuis zijn vanwege studie.

Een x aantal testen zou ik nog moeten afleggen, waaronder ook de Duits C1 test, maar als ik die allemaal zou halen zou ik na die twee weken in de nachtdienst mogen beginnen. En precies zo ging het. Elke dag voelde het alsof ik een hoofd had als een watermeloen, zoveel nieuwe informatie, zo een ander vakjargon en ik miste mijn kleintjes zo zo zeer. Ik voelde me zeker, het werk kon ik, maar met heel mijn hart ben ik ook echt mama. De ukken hebben nu quality time met papa, maar ik hoor bij hen. Ja en precies daarom ga ik in de nachtdienst werken, zodat ik overdag bij hen kan zijn.

Na een dag of wat had ik geen twijfel meer… “Elk seizoen dat begint, heeft een einde” sprak de Heer. Door Zijn genade alleen! kan ik alleen maar schrijven, haalde ik alle benodigde testen en ronde de twee weken af en mocht naar de nachtdienst. Pittig hoor die eerste week. Mijn plannetje om gewoon even te gaan liggen met de kleintjes overdag, ging helemaal niet op. Voor hen was het ‘paardje rijden op mama’ die daar even ligt te rusten.

Het was zoeken die eerste week met mijn man, hoe we dit gaan doen, als ik uit de nachtdienst kom en jij moet naar school en werk. We weten het ondertussen en ik sta versteld hoeveel meer ik uit mijn dag haal. Ik zou niet meer anders willen dan in de nachtdienst werken. Definitief moest het een routine worden en we hebben één dag zo in het weekend gepland dat ik die dag helemaal bij kan tanken. En de rest, het valt me eigenlijk alles mee… 24 uurtjes bij elkaar en ik ben ronduit dankbaar.

Maar terug naar Socrates… “Pas op voor de leegte van een druk leven.”

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, het is een behoorlijk lang blog geworden, maar ik wil jullie zo graag bemoedigen, waarschuwen misschien zelfs. Ga je eigen grenzen niet over. Doe wat bij jou en je kinderen past. Op die plek die God voor jou heeft. “God did not call us to be busy. He called us to be fruitful” is iets wat ik altijd graag tegen mezelf zeg… en ik ben dan wel geen Socrates, maar het komt echt bijna op hetzelfde neer.

Ook al hou ik zoveel van het werken op school en van álle kinderen. Tegelijkertijd was ik door het werk op school, druk, druk, druk en gefrustreerd, omdat het nu met een 3e kindje gewoon niet meer past. Het was goed, voor een seizoen. Maar dat seizoen is nu ten einde. Nu mag ik wat anders doen… en ik ben ZO DANKBAAR, want het verdient ook nog eens meer poen.

Letterlijk ervaar ik het alsof God uit een paar uren het maximale haalt wat Hij voor mij en mijn gezin heeft. En dat lieve mama, lieve lezer, lieve friend, wil ik jou ook toebidden, want het is echt een feest. Het is anders als wat de wereld roept en mensen, of wijzelf van onszelf vragen… Maar mijn God lieve mama, lieve lezer, lieve friend, is niet te evenaren. Mag je alles in Zijn Handen leggen en ook Zijn Hand in alles ervaren.

Being a single mom? I know it is hard sweetie, maar God heeft een plan! Be embraced, Be fruitful, ren niet rond als een kip zonder kop, als je dat net als ik toch deed, dan roep ik vandaag een: STOP! Echt waar, Hij heeft het passend al voor ons op de plank en wij mogen zijn als die vruchtbare wijnrank.

Ben jij dan nooit moe Ana? Oh lieve lezer, lieve mama, lieve vriend, JAZEKER WEL, vooral vaak van mezelf en dingen doen ‘my way’... but there is One out there who has the Final Say!

Have a lovely day! From my heart to yours, Ana