Ik heb je zo gemist mama

Sinds de COVID-19 een echte doorbraak maakte en landen op slot en in quarantaine gingen, ben ik niet meer alleen weg geweest. Conferenties gingen online, bijeenkomsten werden gecanceld, en snoepreisjes werden niet eens meer besproken. Dus voor meer dan anderhalf jaar ben ik niet weg geweest van mijn familie. Maar eerder deze maand was het dan toch weer raak, ik had een veldwerk trip gepland staan met mijn collega’s. Omdat ik wel vaker weggeweest was zonder familie, dachten manlief en ik er niet te veel over na. Echter, onze kleine had wel degelijk wat problemen dat ik ineens niet meer thuis was.

Zodra het vaststond dat ik weg zou gaan op deze trip hadden we onze dochter mentaal proberen voor te bereiden op mijn afwezigheid. We vertelden haar dat mama kangaroe ratten ging vangen in de woestijn en dat zij die week gave dingen ging doen met papa. De nacht van te voren zei ik mijn ‘goodbyes’ en heb ik haar zelf in bed gedaan, inclusief extra boekjes en verhaaltjes. Toch leek het niet volledig door te dringen dat mama wegging.

De volgende ochtend was ik al om 6 uur uit huis en heb mijn dochter niet meer gezien. Toen we midden in de week terug in de stad waren om extra boodschappen te doen, heb ik geprobeerd te bellen. Echter, mijn man stuurde me een berichtje dat ik beter niet kon bellen, want dochter-lief bleef maar om mij vragen en als ze moe of geïrriteerd was. Toen ik het berichtje las, was ik nog optimistisch dat de kleine er wel overheen zou komen.

Ik kwam een week na vertrek weer thuis. Aan het eind van de dag, moe en klaar voor een douche (waar wij veldwerk doen zijn geen douches en de plek is een uur rijden van de dichtstbijzijnde stad). Manlief en de kleine waren de hele dag naar de Los Angeles Zoo geweest en waren ook bekaf, maar zodra mijn dochter mij zag vloog ze me in de armen en zei: “Ik heb je zo gemist, mama!”

Ik keek ernaar uit om mijn dochter naar bed te brengen en wat quality-time door te brengen met haar. Ik las haar boekjes voor, terwijl ze in haar pyjama in haar bedje zat. Toen ik klaar was zei ze: “En nou ga ik in mama’s bed liggen. Wil jij mijn kussen meenemen?” Ik keek verbaasd, maar de kleine was al onderweg naar het ‘grote bed’.

Toen ik beneden kwam en dochterlief al diep in slaap lag in mijn bed, op haar eigen kussen, lichtte mijn man mij in. Mijn dochter had mij zo gemist dat ze elke avond sinds vertrek had gevraagd of ze aan mijn kant van het grote bed kon liggen. Manlief had haar netjes naar haar eigen bed gedragen alvorens zelf te gaan slapen, maar elke nacht zo rond 2 – 3 uur, was de kleine toch weer in het grote bed gekropen. Dit hadden ze zo een hele week volgehouden.

Die avond, toen ik naar bed ging, heb ik mijn dochter teruggelegd in haar eigen bed en ik ben als een blok in slaap gevallen tot 2.15 uur, toen inderdaad de kleine aan mijn kant van het bed stond met drie van haar favoriete knuffels, om vervolgens naast mij op mijn kussen te duiken en als een blok in slaap te vallen. Mijn nacht? Stuk minder lekker. Mijn dochter is net als ik een onrustige slaper en aangezien ik ook een lichte slaper ben, word ik wakker van de meeste bewegingen.

We zijn nu drie nachten verder, sinds ik terug ben uit de woestijn. Gisternacht was ze niet terug gekomen naar het grote bed, maar vanochtend kwam ze om 5 uur aankloppen met twee kleine knuffels en een 40 cm grote versie van Nijntje pluis, die naast haar op het kussen moest liggen. Was er plek voor mama? Niet echt. Dus ben ik om half 6 maar uit bed geslopen. Kleintje maakte daarop eerst nog drama, want ze wilde toch echt dat ik bij haar kwam liggen. Maar na wat overhalen is ze toch weer in slaap gevallen.

Ik? Met drie koppen koffie in mijn lijf type ik deze blog. Het is nu 6.30 uur. Goedemorgen!