Kinderopvang in Coronatijd in Amerika

Mijn datum van doctoraat verdediging staat gepland! Super spannend, maar ook echt een ‘het wordt even aanpoten’ moment. Aangezien ik een baan aangeboden heb gekregen, is er geen ruimte om er langer over te gaan doen. Dat wil zeggen dat ik overuren moet gaan maken om een goede thesis in te leveren en de enige manier om de druk van de ketel te halen, is om de kleine naar het kinderdagverblijf te sturen. Maar hoe zit dat nou met COVID?

We hebben er lang over nagedacht. Welles, nietes, welles, nietes. Eerlijk gezegd heb ik nog momenten waarop ik denk ‘we doen het niet!’. Hier in Amerika is COVID echt totaal nog niet onder controle en zeker nu universiteiten weer beginnen met ‘in-person’ lessen, verwacht ik dat het allemaal nog oncontroleerbaar gaat worden.

Dus wij hebben een zekere angst dat ons kleintje COVID oppikt op het kinderdagverblijf en het zo verder verspreidt. Toch, na lang beraad en overleg met het kinderdagverblijf over COVID maatregelen enzovoort, gaan we ervoor! Ons kleintje gaat per 1 september naar het kinderdagverblijf!

Zodra de kogel door de kerk was gaf het een hoop lucht. Ze is zelf namelijk erg toe aan sociaal contact. Zeker nu we tijdens de lockdown en daarna heel voorzichtig zijn geweest met speeltuinen en bezoekjes aan vriendjes en vriendinnetjes. We houden haar goed bezig met veel knutselen, tekenen, wandelen en lange fietstochten, maar dat is zeker niet hetzelfde als sociaal contact met leeftijdsgenootjes.

Na 3 jaar (!) op de wachtlijst te hebben gestaan kan onze 2,5 jaar oude dochter eindelijk terecht. En dan moet ik er nog bij vertellen dat ik het kinderdagverblijf moest e-mailen op dagelijkse basis voor 3 weken om tot een positief antwoord (er is een plekje!) te komen. Blijkbaar is het een bijna onmogelijke opvang om je kindje in te krijgen, maar ook de enige met een goede reputatie EN korting voor studenten (ja, ik ben 30 en op papier nog een student).

We kregen twee opties, of twee dagen per week, of de hele week fulltime. Toen ik dit appte naar mijn man, stuurde hij terug: “Doe maar 2 dagen per week. Ik kan haar niet de hele week missen.” Awww!

Het was een klassieker: Welkom in het kinderdagverblijf-leven. Ik wist niet dat er ZOVEEL formulieren getekend moesten worden. Ik heb formulieren ondertekend dat ze zonnebrand, lippenbalsem en billencrème op mogen doen bij mijn dochter (spullen waar ik ze van moet voorzien), de standaard ‘in geval van een ongeluk’, maar ook heb ik een volledig weekmenu moeten samenstellen voor de kleine.

Dit kinderdagverblijf begint zo vroeg (yay!) dat het komt met ontbijt. Het enige nadeel is dat er geen veganistische opties zijn en we hopen maar gewoon dat de kleine OK is met vegetarisch. Zo niet, dan zal ik ook zelf het eten moeten verschaffen.

Ik heb een rondleiding gekregen en met eigen ogen gezien wat de corona maatregelen zijn die ze hier nemen. Het ziet er allemaal goed uit. Speelgoed wordt zo min mogelijk gedeeld (rare regel, kinderen moeten toch leren delen?) en aan het eind van de dag wordt het allemaal gewassen en ontsmet. De leiding loopt de hele dag met mondkapjes en face shields rond.

Ouders mogen niet meer meelopen naar het lokaal (dat gaat nog even spannend worden met onze kleine, geloof me). Het programma is strikter geworden en er wordt niet gezamenlijk gespeeld met andere groepen kinderen uit andere lokalen. Klinkt allemaal goed en wij kijken ernaar uit. Al betwijfel ik ten zeerste dat onze kleine een ‘verplicht’ middagslaapje gaat doen. Niet haar stijl (sinds 2 maanden)! Maar we gaan het zien.