Kindje voor het eerst ziek en het combineren van mama en carrièrevrouw

Ik probeer zo zachtjes mogelijk te doen. Nog nooit van mijn leven heb ik zo lang gewacht met spullen pakken voor een reis, maar deze keer pak ik pas op de avond voor vertrek. Ik baal er direct van, want ik moet nog door huis dwalen als ons kleintje al een tijdje in bed ligt. Ze wordt nooit wakker, maar toch ben ik bang om haar wakker te maken. Mijn tas is gepakt, paspoort ligt klaar, en ik ben ingecheckt voor mijn vlucht de volgende dag. Ik trek de slaapkamer deur dicht. Dan hoor ik ons kleintje heel hard huilen!

Het klinkt als totale paniek dus ik ben in twee stappen naast haar bedje en til haar op. Ik zie meteen dat het mis is en dan begint ze over te geven. Ik roep mijn man wel drie keer voordat hij binnen komt gelopen en ik zie dat hij ook schrikt. Dit is de eerste keer dat onze kleine ziek is en dit had zelfs hij niet verwacht.

De volgende twee uur zit mijn man op de bank met onze dochter op schoot, met een bakje onder haar kin, keukenrol op de salontafel, en een kinderprogramma op tv. Ik? Ik ben naar bed gestuurd door manlief omdat we niet allebei op kunnen blijven (ik bedoel, ik heb in het eerst uur al twee keer de vloer moeten dweilen) en omdat de reis van morgen erg belangrijk is. Ik ga een ander lab, op een andere universiteit, bezoeken voor mogelijke samenwerkingen en toekomstige baan mogelijkheden. Soort informeel sollicitatie bezoek, kort gezegd.

Geloof me. Ik ging met lood in mijn schoenen naar het vliegveld. Ons kindje was zo ziek dat ik een vriendin moest vragen om mij naar het vliegveld te brengen. Waarom moest ik nou precies dit tijdstip weggaan? Ik voelde me toch zo schuldig!

Natuurlijk zijn dit soort dingen, zoals ziek zijn, niet te plannen, maar dit was erg ongelukkig. En het werd alleen maar erger. Want ik was nog geen dag op mijn tijdelijke adres, en ik kreeg een berichtje van manlief, dat hij zich niet lekker voelde, gauw naar bed zou gaan, en zich vast lekkerder zou voelen als hij de volgende dag wakker zou worden. Dus niet. Hij bleek hetzelfde virus te hebben dat ons kindje had en terwijl de kleine beetje bij beetje bij begon te trekken, hing manlief boven het toilet.

Ver weg van huis zat ik op een bed, in een logeerkamer dit te lezen en kom me alleen een zwakke voorstelling maken van het tafereel dat zich in mijn huis aan het afspelen was. Er gingen zoveel gedachten door me heen, van schuld, verdriet, boosheid. Alles. Maar ja, ‘the show must go on’. Dus typte ik op Whatsapp dat ik wilde dat ik thuis was, dat ik hoopte dat ze er allebei snel bovenop waren en dat vrienden van ons onze hond voor een dag of twee kwamen ophalen, zodat hij in ieder geval niet ook nog naar buiten hoefde, ziek, met een half ziek kind, terwijl het min 15 graden buiten is.

Ik heb een fijn bezoek gehad, al heb ik veel aan mijn familie gedacht en zoveel mogelijk vrienden thuis gemobiliseerd om mijn man te ontzien. Ik ben ook bang geweest om ziek te worden tijdens mijn bezoek, maar natuurlijk kwam ik thuis, ongedeerd en was iedereen weer beter (of aan de beterende hand).

Ze zal vast nog wel eens ziek worden en dan ben ik er voor haar (en ook voor mijn man ). Elke keer zal ik een beetje beter zijn in het combineren van mama en carrièrevrouw zijn, al kan de moeder in mij, mijn kindje nooit loslaten (maar goed ook ).