Baby bij de oppas - je baby loslaten voor een paar uur

Ik hoor het me nog zeggen: “Al moet mijn kind elke dag naar de opvang, zolang wij ook maar een beetje kunnen blijven doen wat we leuk vinden.” En daarmee doelde ik vooral op het voortzetten van onze carrieres, maar ook hobbies en andere invullingen van de vrije tijd. Ook tijdens de zwangerschap dacht ik er echt niet overna dat het misschien wel moeilijker zou zijn dan gedacht, dat afstaan van mijn kind. Vrienden van ons boden aan om elke week een vaste dag op te passen. Zelf hebben ze kinderen en kleinkinderen, maar die wonen aan de andere kant van het land. Dus onze kleine zou een soort surrogaat opa en oma krijgen. Wij zagen dat wel zitten.

Tot op heden was het nog nooit voorgekomen dat wij ons kleintje daar hadden neergezet voor langer dan een uurtje (die ene keer toen ik mijn belastingaangifte moest doen op een zondag). Dat had ook een reden: Ik kon het niet. Ik zag alleen maar gevaren en bezwaren om ons kindje vooral bij ons te houden en niet bij een ander neer te zetten.

Maar op een gegeven moment was het onomkoombaar. We moesten een hele zaterdag erop uit en onze baby en hond moesten ondergebracht worden. Zo gezegd zo gedaan. Maar zodra het afgesproken was kreeg ik al een brok in mijn keel die duidelijk bleef zitten tot het moment dat we die twee hadden afgezet. Vanaf daar ging het alleen maar bergafwaards met mijn emoties.

Het waren mijn moeder-emoties. Want rationeel was het absoluut niet. Argumenten geven waarom het allemaal goed zou gaan (ze hebben zelf 3 kinderen groot gebracht, onze hond is er al vaker geweest, ze doen echt geen domme dingen etc.) werden door mijn emoties volledig overmeesterd. Het eerste uur in de auto was ik ook erg stil en manlief legde af en toe heel begripvol een hand op mijn been en glimlachte dan naar me. Mijn moederhart huilde.

Ik was al op pad geweest zonder baby, maar toen was ze bij mijn man. Nu waren wij met zijn tweeën op stap en ik miste de rest van het gezin gewoon. Ik heb in het verleden al wel moeite gehad met het onderbrengen van onze hond (ook dat heb ik moeten leren), maar dit deed echt duizend keer meer pijn van binnen. Ik had dit totaal onderschat.

Onderweg kwam ik met redenen waarom onze twee overige familieleden makkelijk mee hadden gekund. Hoe meer redenen ik noemde hoe slechter ik me voelde. Ook begon ik me met elke reden een slechtere moeder te vinden. Wie laat zijn kind nou bij vreemden terwijl het makkelijk mee had gekund? Manlief hakte de knoop door en zei: "We doen dit gewoon omdat het ook wel eens goed is om er weer eens samen op uit te gaan." Ik wist dat hij gelijk had, maar diep van binnen wilde ik dit niet accepteren.

Natuurlijk waren zowel de baby als de hond nog in perfecte gezondheid toen we terug kwamen die avond. Allebei blij om ons weer te zien en tevreden dat ze weer mee naar huis mochten (voor de baby vul ik dat even in ???). En wat was mijn lijf opgelucht dat we weer allemaal thuis waren. Er viel een flinke last van mijn schouder. De irrationele mij was weer weg. Gelukkig maar.

Ik zal nooit meer zeggen dat het makkelijk is om je kind los te laten. Ook weet ik dat er nog meer uitdagingen op dit gebied op mij liggen te wachten. Gelukkig is dit ook een proces dat stap voor stap plaatsvind. Al moet ik nu nog wel even bijkomen van deze ene dag. Dus die ‘elke week een oppas-dag’-tijd gaat nog even niet op. Dat kan mijn moeder-hart gewoon nog niet aan.