Zie hoe de maan schijnt

Misschien heb ik het alweer een keer eerder verteld en ik wil helemaal niet in herhaling vallen, maar ik MOET gewoon delen wat me gisteren overkwam. We waren in Taiwan… en de oudste was nog klein. Heel klein. Volgens mij nog niet eens 2 jaar, maar ik moet echt heel diep graven om het zeker te weten. Hij kon lopen als een klein waggelend eendje, net als zijn kleine zusje nu doet. We waren daar met een organisatie die Youth With A Mission heet. Een geweldige organisatie.

Maar hoe dan ook, het bijzondere van die dag was, en ik zal het echt NOOIT meer vergeten, dat we druk waren, heel HEEL druk. Het waren de dagen voor Kerstmis en we waren druk met het oefenen voor een theaterstuk tot en met het koken en dienen voor en van andere mensen. Het was druk, druk, druk en het voelde voor mij, dat betekent dus niet dat het de waarheid is, maar het voelde voor mij, alsof we een soort van op de automatische piloot een programma aan het afrollen waren en daar hou ik HELEMAAL NIET van! Op zijn zachtst gezegd! Ik kan daar gewoon niet tegen.

Er was deze bewuste avond, ons team had een briefing in onze gemeenschappelijke grote eetkeuken-dining area. Terwijl we allemaal aan het ‘plannen smeden’ waren, hoorde ik opeens mijn zoontje huilen. Hij was geen huilbaby of kindje en ik stond gelijk op om naar hem toe te gaan. Verschoonde zijn pampertje en drukte een kus op het koppie dat vervolgens, naar ik dacht, weer heerlijk verder ging slapen.

Een half uurtje of zo later, ik kan het me niet meer precies herinneren, huilde hij weer heel heel hard. Een mede teamlid zei: “Laat hem maar Ana, jij bent nu hier nodig!” Ze legde haar hand op mijn arm en keek me indringend aan… Ik kon niet anders dan op dat moment opstaan en resoluut naar mijn kindje gaan. “Als mijn kindje huilt ga ik naar hem toe,” gilde ik bijna. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar hij was gewoon niet in zijn hum en echt overstuur.

En eigenlijk paste die hele omschrijving ook helemaal op mijzelf toe op dat moment. Ik had het, voor deze dag, helemaal gehad met ‘het programma aflopen’. Er was geen andere moeder, gebonden aan nachtvoedingen met te weinig slaap, Er was geen andere baby ver weg van zijn of haar eigen vertrouwde bedje en leefomgeving. We waren in een vreemd (ei)land en alles was anders. Niets hetzelfde. Mocht mijn kindje alsjeblieft huilen zeg en door mama opgepakt en geknuffeld worden en haar ruiken, zolang als nodig...

Mijn ‘emmer’ liep over en ik besloot mijn kindje een jasje aan te doen en heerlijk mee naar buiten te nemen. EVEN weg, weg van alle anderen, weg van alle omstandigheden. Het was één van keren dat ik de stem van God luid hoorde. Oprecht kijk ik terug naar één van de mooiste avonden van mijn leven… De maan stond aan de hemel. Niet verticaal, maar horizontaal… als een complete smile, en terwijl ik ernaar keek, zei God “Ik lach naar jou en je zoon hier!” (Dus niet bezig druk met het programma en, en, en... maar gewoonweg, zijnde hierbuiten!)

Het veranderde alles van die dag! En voor mij niet alleen maar die dag, maar het is altijd, tot op de dag van vandaag, zeggen we 8 jaar later, nog steeds mijn eigen ‘double check’. Ben ik bezig met activisme? Werken, werken, werken, of echt bezig met iets wat waardevol is? Ben ik bezig met dat wat anderen van me verlangen of met dat wat er werkelijk toe doet en wie er werkelijk toe doen? Gewoon buiten zijn met mijn kleine kindje, genieten van elkaars aanwezigheid, nieuwe mensen ontmoeten, terwijl je dan daar buiten, aan het genieten bent… van de maan, van de geur van een vreemd land, van strandzand.

Ik reed deze week naar het werk voor mijn nachtdienst. Mijn kleine 3 jarige was ziek en ik zou het liefste gewoon thuisblijven en niet aan het werk hoeven. Weten jullie wat… mijn moederhart was in tweestrijd. Maar vlak voordat ik de parkeergarage inreed, zag ik daar opeens tussen de bomen door… de maan schijnen… net zoals toen. Als een smile… horizontaal. Niet verticaal. Diep en intens geel... mijn hart fluisterde… “Oh God, dank U, dank U dat U me eraan herinnert, U bent zo echt”.

God schijnt hier op mij… Mijn hart jubelde en tranen liepen over mijn wangen. Lieve mama, Lieve lezer, Lieve Friend, God schijnt op je BUITEN… waar je ook bent NU, wat je ook doormaakt NU en ik hoop en bid dat je het weet.

Hij houdt van je, niet om wat je doet of niet doet, maar om wie je bent. Denkend aan alle mensen in Rusland en de Oekraïne, niet vanwege wat ze hebben of niet hebben, maar vanwege wie ze zijn! Zijn creatie. Zijn kind gekozen voor Glorie, zo geel als de maan. Straal, waar je ook bent, hoe ver weg je ook bent, met Hem aan je zijde.

Van mijn hart naar het jouwe, met liefde en nog steeds tegen elke vorm van drukmakerij en stress Ana