De verborgen impact van HG en bekkeninstabiliteit

Rosa is nu zo'n 21 maanden en ze begint al een grote meid te worden. Ze praat onze woordjes na (opa, Ma-me is Maarten, poes, ja, nee, aii (ook nee), kikke = drinken, mama (smelt), Hajjet (= Oma), en ze geeft heel veel kusjes en knuffels. Ze wil lang niet altijd meteen gaan slapen. Ze gaat eerst nog 10 keer rechtop zitten en ze zoekt dan alle mogelijke manieren om afleiding te vinden.

We vinden haar überschattig en we zijn echt helemaal gek op haar. Onze zoon Maarten is er natuurlijk ook nog, en dat laat hij merken ook! Maarten geniet op school met zijn vrienden en groeit als kool. Hij ziet eruit alsof hij 7 jaar is en niet 5 jaar. Sinds kort kan hij zijn eigen veters strikken, waar we natuurlijk apetrots op zijn.

De laatste keer dat ik een blog deelde, was het eind juli. Bijna een jaar geleden, richting zomervakantie. Ik heb die zomervakantie hard gewerkt aan mijn conditie. We hebben veel gefietst en gewandeld. De keerzijde was wel de flinke spierpijn en de pijn in mijn onderrug. Maar, het was het waard, want je bouwt conditie en spieren op. Creperen, voor een doel. Hoort erbij, want je wilt ergens naartoe.

Omdat onze zoon naar een Vrije School een stuk verderop gaat, zijn we elke dag een flinke tijd kwijt met het brengen en halen van onze zoon. Daar kwam ik pas goed achter toen mijn man Christian naar zijn werk moest en het brengen van Maarten op mijn schouders terecht kwam.

En als je dan elke dag met een rug en heupen wakker wordt alsof je daar te korte touwtjes hebt zitten die op spanning staan, dan doet dat wat met je humeur. Met je potje-met-geduld. En als die zoon van me dan ook nog uren op de wc wil zitten, zich traag aankleedt èn zich laat afleiden tijdens het ontbijt, dan word ik daar niet blij van, want het is een eindje rijden naar school. En toen begonnen de scheurtjes zichtbaar te worden.

Omdat ik bewust meer tijd met Maarten doorbracht, bracht dat een verandering teweeg bij hem. Tijdens de zwangerschap en een flinke tijd daarna, heeft Christian niet alleen voor mij gezorgd, voor het huishouden, maar ook voor Maarten. Ik was te ziek en/of te zwak. Dat laat helaas zijn sporen na. Hoe goed papa ook is, een kindje mist mama ook.

Dus toen de band tussen Maarten en mij wat sterker werd, kon hij ook zijn lang verborgen frustraties bij mij eruit gooien. Dus die kreeg ik erbij. Best normaal zou je zeggen, want kinderen zijn nu eenmaal kinderen en geen perfect geconditioneerde robots. Het heeft een flinke poos geduurd voordat hij minder boos op mij was.

Ondertussen kwam het UWV aanzetten dat ik de ziektewet uit moest. Na een controle van de UWV-arts werd niet vastgesteld dat ik mentaal overbelast was of iets dergelijks. Nee, ik moest gewoon gaan werken en wel per januari 2020. Wat was ìk boos. Verdrietig. Woedend. Ik had net de krachttraining omhoog gegooid naar 2 dagen in de week zodat ik sneller meer zou kunnen verdragen, moest ik tijd gaan weggeven aan werken terwijl ik zelf eerst nog moest herstellen. Ik ging door een rouwproces heen, terwijl ik het niet in de gaten had.

Dus uit frustratie zette ik mijn CV op Indeed en ging ik solliciteren. Ik werd gebeld voor een functie in de callcenter-wereld. Die heb ik aangenomen. Ik kreeg 80% van de tijd telefoontjes van hele boze en gefrustreerde mensen probeerde te helpen. Tegelijkertijd moest ik onze oudste naar school brengen en de jongste huilend van woede en verdriet achterlaten bij de opvang, energie overhouden om eten te koken en de kinderen naar bed te brengen en krachttraining verdragen, etcetera.

Mijn man was nu vroeger weg van huis en later thuis en vaak dan nog aan het werk of zelf sporten voor zijn eigen rug. Desondanks deed hij nog steeds het gros van het huishouden, want ik had er echt de energie niet voor. Schuldgevoel en frustraties bij mij alom.

Ik was helemaal van de leg af. Weer gaan werken na 2 jaar ziektewet werken is één, maar werken en een overdaad aan emoties van anderen over je heen krijgen, was echt te veel. Ik was steeds nog boos op het UWV en was tegelijkertijd dankbaar dat ik binnen een dag na het plaatsen van mijn CV was gevraagd om te gaan werken, tegen een flink hoger uurloon dan mijn vorige baan. Dus ik zat niet lekker in mijn vel.

Begin maart werd ik ziek. Rosa was al verkouden en ik werd dat ook. Keelpijn, snotteren, ik was heel moe. Omdat ik in Noord-Brabant woon, vielen mijn klachten onder de noemer corona-klachten, en ik nam de tijd om uit te zieken. Ik was gewoon op.

Christian merkte op dat ik steeds keelpijn kreeg zodra het over mijn werk ging en ik besefte me dat ik ècht niet terug wilde naar mijn baan. Ik kreeg er geen energie van, het putte mij uit. Toen kwam covid-19 en verloor ik tegen eind maart mijn baan daardoor (te nieuw om thuis te werken), wat voor mij voelde als een zegen. Eindelijk even op adem komen.

Maarten mocht niet meer naar school en we moesten een ander dagritme vinden, net als zovelen. Ik kon niet meer naar de sportschool, die ik zo hard nodig had om pijn voor te zijn en om sterker te worden. Want als ik niet train, dan komt de pijn terug. Dus we bestelden, net als de rest van Nederland, online een halter en gewichten.

Ondertussen ontplofte onze zoon Maarten steeds vaker. Ook had hij een redelijk kort lontje en vroeg om relatief veel aandacht voor een vijfjarige. Hij deed zijn zusje vaak pijn en kon niet goed omgaan met zijn emoties. Dat loste hij op door te gaan slaan, schoppen en schreeuwen. Het werd me duidelijk dat ik hem moest gaan helpen om te leren omgaan met al zijn emoties, ook degene die minder leuk zijn om te voelen.

Faalangst bij het tekenen, woede en huilbuien van zeker 20 minuten als je geen tv mag kijken, frustraties als je zusje je bouwwerk omgooit bijvoorbeeld. Iets moeten delen met je kleine zusje, gaan opruimen of moeten luisteren terwijl je liever andere dingen doet (zoals gewoon verder gaan met spelen) zijn allemaal dingen waar hij mee geconfronteerd werd toen hij niet meer naar school kon. Ook al wil je sommige dingen niet voelen, ze horen toch bij je leven, die kun je niet blijven vermijden.

Ik kocht een boek ‘Omgaan met je boosheid’ voor kinderen en via de moeder van een klasgenootje kwam ik uit bij het boek ‘Het hoogstimulatieve kind’. Hierin staat uitleg en een stappenplan hoe je omgaat met kinderen die gevoeligheid combineren met druk en emotioneel intens gedrag. Er wordt duidelijk gemaakt hoe groot het verschil is tussen een hoogsensitief kind en een hoogstimulatief kind, maar dat ze wel allebei overprikkeld kunnen raken. Ik ging zo goed mogelijk aan de slag met Maarten, thuisonderwijs, solliciteren en het huishouden. Hoe dat ging laat ik je in mijn volgende blog weten.