Ontzwangeren en herstellen na 5 maanden

Rosa is nu 5 maanden en 1 dag oud. We hebben al heel wat stapjes met haar mogen meemaken. Het eerste lachje, de eerste keer het rompertje helemaal ondergepoept, het verrassingsplassen terwijl je de luier verschoont, en nu haar eerste verkoudheid. Ze grijpt goed om zich heen en doet haar best om alles in haar mondje te stoppen, wat ze maar kan vinden. Ze groeit fantastisch en is echt zo'n Michelin-baby met spekjes.

Onze oudste gaat nu sinds drie weken naar school. De eerste week was qua stress pure horror voor mij, en ook een stuk loslaten, want hij is al zo groot geworden. Maar hij is de kleinste van de jongens. Hij heeft in drie weken geleerd dat hij bij elke poep en scheet op het schoolplein naar de juffies (Vrije School-term voor de juffen) toe moet gaan als de kinderen niet luisteren als hij stop zegt, wat hij nu ook doet. De eerste week ging hij de hele week naar school, maar dat was echt te veel van het goede. Nu gaat het al veel beter.

We zijn nu heel strikt met de bedtijd en ik heb daarvoor wat hulpmiddeltjes gekocht: We hebben een dagplanner gekocht voor de ochtend- en avondroutine van Gezinnig.nl en een weekkalender. Dit is heel fijn vanwege de begrijpbare pictogram-magneetjes. Zo krijgt hij meer grip op wat voor dag het is en wat er dan gaat gebeuren, en in de ochtend en avond kan hij zelf ‘afvinken’ wat hij al heeft gedaan. Dit gaat heel goed.

Met mij gaat het nog niet zo goed als dat ik had gehoopt. Ik ben naar de huisarts gestapt met mijn klachten en heb een volledig bloedonderzoek laten doen en vanwege mijn bekken- en rugklachten heb ik ook röntgenfoto's laten maken. Ik heb last van een vicieuze cirkel; ik train mijn spieren, krijg dan spierpijn waar ik van moet herstellen en als ik iets te veel doe of stress heb, dan schiet een deel van mijn spieren in de kramp. Vaak onbewust.

Bij dagen waar er veel sociale dingen op de agenda staan, zoals een verjaardag of andere uitjes buiten de deur, heb ik bij voorbaat al ongezonde spanning. Ik heb dus hulp gevraagd aan de huisarts en zij gaat voor mij een verwijsbrief maken voor een revalidatiecentrum hier in de buurt, zodat ik een team krijg van een fysiotherapeut en een psycholoog, zodat ik de juiste ondersteuning krijg voor mijn herstel.

Maar eerst onderzoeken we mijn bloed verder, want na het zien van de uitslag kreeg ik de tip van mijn vriendin dat ik mogelijk een opname-probleem heb voor mijn vitamine B12. Je hebt het actieve B12 in je bloed, en je hebt de opgeslagen hoeveelheid B12 in je weefsel. Het vermoeden bestaat dat ik een te lage opgeslagen hoeveelheid in mijn bloed zou hebben, wat een hoop van mijn klachten zou kunnen verklaren.

Aan de andere kant kunnen het ook gewone ‘ontzwanger’-klachten zijn, die komen kijken bij herstellen van bekkeninstabiliteit. Hoe het ook zij, ik ben sterk, want ik heb om hulp gevraagd bij de huisarts. Daarvoor ben ik al naar mijn Energetisch Therapeut gegaan voor mijn gevoelsleven. Dat had ik even nodig als laatste zetje om voor mezelf op te komen en om hulp te vragen.

Als je niet om hulp vraagt en je voelt dat je verzuipt, dan help je jezelf daar niks mee. Erkenning van hoe het echt met je gaat, is de eerste stap naar echt herstel. Oftewel, als je op de bodem van de put zit, kun je alleen nog maar omhoog. Dat grote onbekende kan doodeng zijn, maar als je niet de eerste stap zet, dan blijf je waar je bent.

Wat gaat er dan wél goed? Nou, met Rosa gaat het goed. Ik kan haar behoeftes goed lezen en ik geniet van haar pittige karakter, ze is heel duidelijk in wat ze wil, en dat is fijn. Wel ben ik een tikkeltje overbezorgd over mijn kinderen. Ik doe mijn best om bewust tijd voor mijn oudste te maken. Zo zijn we afgelopen zaterdag samen naar de kapper gegaan, wat voor hem (en mij) een feestje is. We hebben appelsap gedronken bij een eetgelegenheid en hij mocht zelf enkele kleren uitzoeken in een kledingwinkel. Thuis hebben we van een doos met een zwarte stift, een schaar en wat ducktape een heus piratenschip gemaakt, waar hij het liefst ook nog in gaat slapen als hij naar bed gaat.

Mijn man en ik blijven praten met elkaar om te proberen de balans te vinden in ons leven. Maar dat lukt me maar nét. Het is echt zwemmen of verzuipen. Maar ik vraag om hulp, ik geef mijn grenzen aan en ik doe mijn best. Meer kan ik nu even niet doen.

Nog een nieuwtje; ik mag mijn vriendin Lisa gaan ondersteunen bij haar tweede bevalling, samen met een holistische verloskundige. Ik mag haar ‘grensbewaker' zijn en de ‘b.r.a.i.n.s.’-methode helpen hanteren, zodat zij zich veilig kan voelen om helemaal in haar eigen bubbel te bevallen op haar voorwaarden, hoe het ook moge verlopen. Ik heb er enorm veel zin in.

Over een week of 6 is ze uitgerekend. Ik heb met haar uitgebreid het geboorteplan doorgenomen en haar geholpen met de pictogrammen van het boek ‘Positief bevallen’ (https://www.samsarabooks.com/wp-content/uploads/2018/05/Geboorteplan-iconen-Samsara-2018.pdf), zoals ik die ook heb. Wat schetste mijn verbazing, de editie ‘zacht’ van het Kiind-Magazine heeft een vol artikel over het geboorteplan, je grenzen bewaken en de ‘b.r.a.i.n.s.’-methode geschreven. Ook ga ik met haar mee naar de Haptonoom als reminder voor haar ademhaling, daar had ze de vorige keer veel aan.

Ergens voelt het voor mij helend en enorm fijn dat ik haar mag ondersteunen. Ik heb in mijn kennissenkring over een hoop horror-bevallingen gehoord, dus het is helaas nog steeds nodig. Als jij nu ook nog met je bevalling bezig bent (wat heel normaal is), en het voelt niet fijn, praat er dan over. Er zijn ook vrouwencoaches die gespecialiseerd zijn in bevallingstrauma's.

Als je onderkant niet meer ok is, gooi het eruit, dat is alleen al een opluchting. Als een vreemde een stap te ver is, begin dan met een dagboek. Of ga een creatieve uiting zoeken. Jammer dat er hier zo weinig restaurants zijn waar je na de maaltijd met borden mag smijten zoals in Griekenland.

Mijn grootste les is voor mij geweest: Durf je emoties te voelen, te erkennen… ‘Ik voel me nu erg boos. Die boosheid mag er zijn.’ … zodat je het een plekje kunt geven en het los kunt laten. Zodat je meer kunt genieten van je gezin en van jezelf.

Ik gun mezelf de tijd om dingen te laten bezinken, ik neem actie waar actie nodig is en ik maak de tijd (al is het maar eventjes) om zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen, want dat kan er maar een en dat ben ik. Als ik niet goed voor mezelf zorg, hoe kan ik dan goed voor mijn kinderen zorgen?