Gezin met kleine kinderen leidt tot stress en nieuwe kansen

Rosa is nu 9,5 maanden oud en ze tijgert, kruipt en staat vlot. Ze heeft 2 ondertandjes en ze weet goed wat ze wel èn niet wil. Als ik haar maar 1 seconde in de box zet, dan begint ze meteen te brullen. Als ik bij de co-sleeper (omgebouwd ledikantje) de zijkant erop wil zetten, dan begint ze ook meteen te huilen. Slimme meid. Ze is watervlug met kruipen, vooral als ik net eventjes naar de wc moet.

Bij de fysio ben ik bezig geweest met krachttraining voor mijn bekken èn mijn romp. In het begin was ik alweer 2 weken verder met proberen voordat ik besefte dat ik de krachttraining iets minder zwaar moest maken. Mijn spieren verkrampten dan erg snel, wat invloed had op mijn humeur. Nu heb ik een matje en nog wat meer van die fitness-dingen in huis gehaald om thuis de frequentie op te voeren in oefeningen, maar ze wel laag in hoeveelheid te doen. Dus geen 8, maar 3 x 5 sets. En dan weer langzaam opbouwen.

Terwijl ik middenin het krachttrainen bezig ben, staat het familieweekend eraan te komen. De papa van Chris is een aantal jaar geleden hertrouwd, nadat zijn moeder was overleden. Dus dit was het weekend om samen met elkaar te zijn. Wij mochten in een huisje op de camping staan. Ik vond het best spannend, omdat er een barbecue aan zat te komen, terwijl wij veganisten zijn. En als je elkaar niet zo goed kent, dan weet je niet goed wat je kunt verwachten. Zenuwen dus.

Tussendoor kreeg mijn vader onderzoek voor zijn gezondheid in het ziekenhuis, hij zou mogelijk kanker hebben. En net op de vrijdag dat we vertrekken (2,5 uur reizen met Rosa en Maarten van 4), wordt Chris bij de baas geroepen (hij werkt in het MBO als docent). Zijn contract zal na 2 jaar niet worden omgezet in een vast contract en hij moet vertrekken. Zijn baas belooft hem, dat het komt vanwege het krimpende leerlingaantal, want het is een kleine school. Dat sloeg in als een bom. Met een bezwaard hart zijn we op familieweekend gegaan, terwijl de stress bij mij torenhoog was.

Een week later krijgt Christian zwaar de griep, Maarten wordt enkel zwaar verkouden, en is hangerig. Midden in de vakantie, is hier de helft van het huis ziek. Logisch, als je zo'n klap te verwerken krijgt, dan gaat je weerstand onderuit. Precies een week later, krijg ik de griep van Chris. En dan moet je door. Als mama kun je niet even vrolijk uitzieken als je man aan het werk is. Nee, jij zorgt voor de kinderen.

Ik heb de fysio voor een aantal weken even afgezegd, want ik weet dat ik lang nodig heb geen slappe benen meer te hebben. En een van die dagen barst bij mij de bom. Ik besef me nu dat ik het helemaal zat ben om thuis te zitten. Ik wil ook weer een leven búiten mijn kinderen om hebben. Ik wil (parttime) werken! Ik ben een betere moeder, als ik mijn kinderen ook eventjes níet zie. Hoe cru dat misschien ook klinkt, 24 uur per dag kinderen om me heen is me even te veel.

We zijn nu ongeveer 3 weken verder en ik begin me eindelijk iets fitter te voelen. Mijn vader blijkt godzijdank geen kanker te hebben, en Christian heeft de banen letterlijk voor het kiezen. Hij krijgt steeds van zijn leerlingen te horen dat hij een van de beste docenten is die ze hebben. Ook het team (op een enkeling na) van collega's sloeg stijl achterover nadat ze te horen kregen dat Christian geen vast contract krijgt. Hun reactie is dat ze hem vast nog wel in de toekomst zullen zien (terugkomen).

Ik ben een tikkeltje jaloers op hem heb ik bekend (waar ik me dan ook weer voor schaam), want ik heb geen diploma om in het onderwijs te werken, maar ik wil het wel. Ik ben nu aan het onderzoeken welke weg ik moet bewandelen om daar te komen. Chris blijft benoemen dat kleine stapjes ook stapjes zijn. "Aim for the stars, but start at the bottom." Ik probeer of ik als onderwijsassistente aan de slag zou kunnen.

Doula worden is ook mijn passie, maar het werk is in het begin onregelmatig en ook in de nacht. Daar vind ik Rosa nog te jong voor, dat komt wel als ze iets ouder is. De zoektocht is begonnen. Liever zelf de touwtjes in handen houden dan andersom.