Ontzwangeren: dat wat je niet hoort

“Man, ik wisselde soms meerdere keren per dag van onderbroek.” Ik val even stil en kijk mijn vriendin vervolgens lachend aan. “Daar kan ik niet tegen op.”

Het ontzwangeren is een beleving op zich. Qua overtollig vet gaat het snel. Daags na mijn bevalling trek ik mijn ‘normale kleren’ weer aan. Dat het soms net even wat anders zit dan negen maanden geleden, negeer ik voor het gemak. Mijn baarmoeder zakt snel terug naar de juiste plek, de wond geneest goed, mijn onderkantje ziet er werkelijk 'prachtig uit' en de zweetaanvallen, afgewisseld met rillingen en klappertanden, nemen af. Ten slotte kunnen na vijf weken de nog steeds veel te dikke, alhoewel stukken beter dan de kraammatrassen, Kotex maandverbanden van het boodschappenlijstje.

Tot zover de ingecalculeerde after-zwangerschapskwaaltjes. En dan begint het eigenlijk pas. De afscheiding tijdens mijn zwangerschap valt in het niet bij de huidige situatie: de structuur en hoeveelheid zijn ongekend. Na twee maanden peil ik eens in mijn omgeving. “Ja joh, en met inlegkruisjes wordt het alleen maar erger. Ga er ook maar vanuit dat het nog even duurt.”

Mijn onrustige huid, de emoties die op volstrekt willekeurige momenten de kop opsteken en genadeloos de overhand nemen. Mijn haar dat veel te snel in vette slierten rond mijn gezicht hangt. De geuren en kleuren in mijn onderbroek en de reepjes extra huid aan mijn lichaam zijn net een beetje gewend, als ik me na elf weken klaar maak voor mijn eerste werkdag.

Ik kies een soepelvallend jurkje en mijn nieuwe, prachtige, hoog gehakte laarzen. “Ja dat is natuurlijk heel dom,” kraaien ‘ervaringsdeskundigen’ later tot mijn grote irritatie. Blijkbaar hebben zij een do’s en don’ts lijstje paraat die ze graag achteraf met mij delen. Dat hakken geen succes zijn hoefde ik overigens niet bevestigd te krijgen: ’s avonds voelt het alsof mijn vagina tussen mijn knieën hangt en de rest van de week blijft het een gevecht tegen de zwaartekracht.

“Belasting en belastbaarheid, houd daar rekening mee aankomende tijd”, is het advies van mijn bekkenbodem fysiotherapeut. “Je lichaam heeft hersteltijd nodig.” Een kleine drie maanden na mijn bevalling (en totaalruptuur) merk ik pas echt wat de fysieke impact van de productie van een kleintje is. Tijd om terug te schakelen en mijn lijf het tempo te laten bepalen.