Help, een zieke baby! Vlekjesziekte nummer...?

"Ik hoor het al. Een vlekjes ziekte. De vijfde, of zesde waarschijnlijk. Maar het kan net zo goed de 96e zijn. ... Ja, er zijn er echt tal van. Bij 96 zijn we letterlijk gestopt met tellen. Als je bij een huisarts langs gaat, kan die vaststellen welke het precies is."

Even daarvoor belde ik de huisartsenpost. Grote rode plakkaten - het lijken wel opgezette muggenbulten - glimmen mij tegemoet. Ze voelen hard aan. Waar het eerst nog een paar rode stipjes waren, oogt het nu redelijk alarmerend.

Google duwde me al in de richting van de vijfde en zesde ziekte, een veel voorkomende baby kwaal als ik websites mag geloven. Een paar ‘clicks’ verder vliegen de rode hond en bof me om de oren. Voor de zekerheid bel ik dus toch maar de huisartsenpost.

Los van de zichtbare symptomen op het lijfje, is het ook klip en klaar dat mevrouw zich niet fijn voelt. Het kleintje is dagen achtereen totaal uit haar doen. Huilt meer dan ze tot nu toe in haar elf maanden tellende leven heeft gedaan, is moeilijk troostbaar én wil eigenlijk geen millimeter bij me vandaan.

"Ach wat sneu hè, vond je het niet moeilijk?" Het is louter plaatsvervangend medelijden met het kleine meisje als ik op werk vertel over ons weekje vrij wat nogal gedomineerd werd door een zieke baby. De eerste keer dat we er mee te maken kregen, op zich al een wonder gezien de stroom bacillen die ze dagelijks op de crèche ontmoet. Ja, tuurlijk vond ik het sneu en ongemakkelijk dat je op zo'n moment zo weinig voor het kleintje kan doen.

En ik vond het ook irritant. Zelfs als ik maar even naar de keuken liep, ging de sirene aan. Laat staan als ik net iets langer naar de wc ging. Dat papa dan wel nog gewoon in de buurt was, bleek een verwaarloosbaar detail. "Ja zielig wel. En vooral intensief en energievretend dat continue gejengel." Alsof ik zojuist van een andere planeet ben neergedaald: de blik in de ogen van collega's is niets verhullend.

"Oh. Oké. Ja, dat kan ook natuurlijk." De tijd dat zo'n reactie onzekerheid oproept is gelukkig voorbij. Ik gooi het er maar op dat tijd bij de meeste vrouwen de wat negatievere, sociaal ongewenste gevoelens doet vergeten. Over een tijdje kwaak ik ongetwijfeld ook dat het wel zo fijn was dat we vrij waren, toen ze voor het eerst echt ziek was, zodat we er con-ti-nu voor haar konden zijn.

"Nou, gewoon even uitzitten. Ze krijgen er in ieder geval een goede weerstand van. En het zal zeker niet de laatste keer zijn hoor!" Met die bemoedigende opmerking beëindigt de huisartsassistent het gesprek.