Mijn lieve beugelbek

Toen de oudste 2 jaar was, waren we op reis van Frankfurt am Main naar Munich. Met de trein. Ik weet niet meer precies hoelang de treinreis duurde, maar volgens mij was het een uurtje of 5 à 6. Een eeuwigheid voor een kleintje. Ook al had ik het één en ander ingepakt, was ik toch behoorlijk onvoorbereid om te reizen met de trein.

Vliegtuigreizen hadden we aardig onder de knie en in zijn kleine twee levensjaartjes zat zijn paspoortje al aardig vol met stempels, maar treinreizen… dit was relatief nieuw. Terugkijkend, denk ik, was het een reis waarin ik, als mama, het meest uitgedaagd was, het hoofd koel te houden. “Met de Tjoek Tjoek mee”, was een geweldig idee. Maar zitten op die stoel, “OH NEE!”

Als de dag van gisteren kan ik me herinneren dat mijn (toen nog) kleintje niet wilde blijven zitten. Dat boekje hadden we nu al wel 10 keer gehad, en de lieve schat, was er klaar mee. Stickers hadden we geplakt. Zelfs op de treincoupé prullenbak. Maar nu was het genoeg. Slapen? “GEEN ZIN-NO WAY!” Naar buiten kijken en koeien en paarden tellen, ja heel even. Maar toen was het klaar, hij wilde staan en hij wilde gaan.

Eerst dansend op mijn schoot, wiegend heen en weer, nog een keer en nog een keer. Hij wilde niet meer. Hij wilde zelf lopen. Ik besloot de treincoupé te verlaten en met hem door het gangpad te gaan. Hij was zo blij, zo vrij. En dapper liep hij het gangpad door. Het was niet zo makkelijk, op die kleine beentjes, maar hij was de koning te rijk. Al die mensen die hem met een glimlach aankeken, en complimentjes maakten. Helemaal leuk, totdat…

Of de trein een bocht nam of remde, ik weet het niet meer, maar opeens viel hij, met zijn hoofdje ook nog tegen de punt van een leuning o.i.d. aan. Ik weet het niet precies meer. Alles wat ik me kan herinneren was precies daar waar mijn kind pijn had, ik ook pijn had. De lieve schat. De hele trein was nu te klein. Hij schreeuwde het bij elkaar en alles wat ik kon zeggen was “kom maar.”

Maar oppakken en teruglopen naar onze plek, ging ook zo makkelijk nog niet. Oneindig was zijn verdriet. Het enige voordeel aan het voorval was dat het lopen nu ook klaar was. Terug op ons plekje en in onze treincoupé zat hij nu heel rustig en tevree en viel uiteindelijk in slaap.

Elke keer als ik met mijn vinger langs zijn hoofdje ging, waar een intens blauwe plek steeds een intensere vorm aannam, deed het mij van binnen ook zo zeer. Ik vroeg me ter plekke af, of dit was wat Thomas, één van de discipelen van Jezus, voelde en zag, toen hij geopperd had dat hij alleen zou geloven als hij gezien had met eigen ogen.

Toen Jezus Zijn discipelen wederom bezocht, na Zijn opstanding, nodigde Hij Thomas uit. Hij stak Zijn handen uit, zodat hij de gaten kon zien waar voor Zijn opstanding de spijkers door heen waren geslagen. Thomas hoefde niets te vragen, “stop je vingers er maar in” zei Hij.

Zou hij de pijn gevoeld hebben? Ik weet het niet, verdriet? Mij ook geheel onbekend. Wel leert het verhaal dat ongelovige Thomas gelovig werd en dat Jezus toen zei… “Gelukkig is hij (of zij) die gelooft zonder te zien.” Intens was dat moment ineens voor mij. De pijn van mijn kind net voorbij. Ik beredeneerde het weg in mijn hart met een moeder-kind band, die zo sterk is en ik dacht dat het wel over zou gaan.

Toch, mocht ik deze week bij de orthodontist aan de voeten van mijn inmiddels 10 jaar oude zoon(tje) staan. Tranen liepen over zijn wangen, terwijl zijn mond met een kunstmatige witte grote mondachtige vorm open werd gehouden. Wat een onmenselijk ding, had ik bijna uitgeroepen… maar toen zag ik dat ook het kind rechts, en het kind links van mijn zoontje, allebei op hun eigen behandelstoel, ook hetzelfde ding in de mond hadden. Ook bij hen zag ik tranen en pff al die kinderen die een beugel krijgen.

Mooi hoor, maar tegelijkertijd, als we nog op het eiland zouden wonen, zou een orthodontist van dit kaliber niet eens bestaan en zouden, waarschijnlijk, de tanden van mijn zoontje zijn hele leven staan, zoals ze staan. Moet het dan per se mooier? Is hij niet al mooi genoeg? Zijn eten blijft zo nu en dan hangen, maar daarvoor hebben we dan weer flosdraad. Of zou mijn kind op het eiland heerlijk mango’s eten. De number 1, natural flosser?

2 duizend euro vergoedt Pro Life, de ziektekostenverzekeraar, toe maar! Deze moeder is Mega DANKBAAR! Maar terwijl mijn kind daar zo ligt, met zijn mondje uit proportie getrokken… denk ik ineens aan de trein. Als hij pijn heeft, doet het mij nog steeds pijn.

“Mam, kan u een foto maken?” hoor ik mijn jochie nu mompelen, “en mag ik het dan zien? Ik wil graag weten wat ze doen.” Ik vraag de orthodontist om toestemming en die zegt ja… “Wordt het mooi mam?” vraagt hij onzeker. “Ja lieverd, het wordt prachtig”, kan ik alleen maar van mijn lippen persen, de tranen lopen over mijn wangen… “Je word een hele mooie beugelbek”, ga ik nu verder, “en je kan later je toekomstige vrouw helemaal winnen met je prachtige lach en kussen wordt ook een feestje.”

“Okay mam, nu is het wel weer genoeg” zegt hij en hij wimpelt me weg, met een “ga maar weer zitten.” Denken moet ik aan een oude Indische spreuk.. “Als kinderen klein zijn geef je ze wortels en als kinderen groot zijn geef je ze vleugels.” Ik pak mijn potlood en notitieblokje uit mijn tas en probeer wat te schrijven om mijn gedachten af te leiden.

Lieve Beugelbek, je verklaart mama waarschijnlijk helemaal voor gek. Maar als jij pijn hebt, heb ik pijn. Ik kan niet altijd bij je zijn. Zelf heb ik nooit een beugel hoeven hebben, maar ik bid dat jij je met dit ding zal weten te redden. Ik weet niet wat ik moet doen als de slotjes zeer doen. Ik weet niet wat ik moet doen als je met waterpolo een klap krijgt en je slotje aan je lip haakt.

Volledig overvraagd ben ik op dit moment, je bent mijn kleine jongen niet meer, je wordt een grote vent. Dit geschrevene is je zelfs waarschijnlijk pijnlijk. Maar het is mijn liefdesbetoog, vandaag, aan jou. Weet zoon, dat ik zielsveel van je hou. Je bent bang dat ze je uit gaan schelden, maar je hoeft niet bang te zijn. Je bent prachtig en jouw God en Hemelse Vader, oh zo machtig. Geen woord, gaat ongehoord.

Geen intentie van het hart, ondoorgrond. Lieverd je mag er zijn, je bent zo mooi en je bent zo gezond. Een sporter in hart en nieren. Een jongen die geniet van de natuur en dieren. Met of zonder beugel, wat iemand ook zegt, met jou is niets mis.

Als honderden miljoenen kinderen op een rijtje zouden staan, weet je wie ik dan keer op keer weer kies? Jou! Mijn beugelbek, want op jou is mama helemaal gek. Ik zou alle kinderen, keer op keer, weer langsgaan, tot ik jou vind, tot ik jou zie staan. Jij en ik hebben er geen controle over lieverd, wat anderen doen, of ze schelden, of ze schoppen, of ze slaan. Maar weet lieverd, dit lijden duurt maar even, het zal weer overgaan, de Koning komt eraan. Hij maakt alles ongedaan. Zijn wonden voor jou en mij, maken ons VRIJ!

In de categorie 10 jarigen ben jij MIJN FAVORIET! Ik hoop dat je dat weet en ziet en vergeet het nooit niet. Zoals papa altijd zegt, laat scheldwoorden zijn als water on a ducks back. Laat het maar van je afglijden. Je kunt het toch niet vermijden. Maar jij bent vanaf vandaag, mijn lieve beugelbek en ik vind jou en die beugel, MEGA STOER en helemaal te gek!

Dag lieve beugelbek. I LOVE YOU, XXX MOM