Eind goed al goed? blog van Molenaartje

Nu zijn we twaalf weken verder. Ons meisje is ruim negen pond en gaat al richting maatje 62. Ik kan me al bijna niet meer herinneren dat ze zo ontzettend klein is geweest. Met veel fysio en oefeningen zijn zowel mijn rug als mijn buik weer een beetje de oude. De afgelopen weken voel ik voor het eerst weer een beetje van mijn oude zelfverzekerdheid terugvloeien.

Mijn man en ik hebben afspraken gemaakt over een eigen avond in de week en een date-night elke maand. De vlinders die ik voor hem voelde, komen terug. Ook voel ik me echt moeder nu. Ons dochtertje reageert nu met lachen, brabbelen, trappelen en geluidjes, wat me meer vertrouwen geeft. Ze is een vrolijk meisje dat niet veel meer huilt en waarvan we allebei redelijk instinctief weten wat ze nodig heeft.

De angst om haar te verliezen blijft, maar ik denk dat elke ouder dat gevoel heeft. We praten soms over een volgende zwangerschap of eventueel pleegkind. Alleen de borstvoeding blijft erg moeizaam gaan. Ik probeer nog voor een paar opties te gaan en als het dan nog steeds niet lukt om volledig te geven, zal ik me erbij neerleggen.

Over twee weken loopt mijn verlof af en start het echte leven weer. Werk, molens, stichting, beetje bij beetje dienen de werkzaamheden zich aan. Een goede planning geeft al rust. Toch verbaas ik me over mezelf. Wie had dat gedacht, zeg 4 jaar geleden? Van vrijgezelle student naar getrouwde moeder en een gezin met drie kinderen.