Peuterende Peuter | De Snelheid van het leven

Mijn moeder vertelde me eens dat haar oma altijd zei… “Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.” Ik weet nog dat ik 26 was en mijn eerste grijze haar zag! Een traumatische dag en dat terwijl ik net zwanger was en me zo verheugde zwanger te zijn! Nu 12 jaar later ben ik volledig de tel kwijt. De tel kwijt van het aantal grijze haren welke ik nu heb, maar ook van het aantal keren dat ik mijn haren geverfd heb. Geen intense haar verzorging kuur kan er meer tegenaan met wat ik ondertussen mijn haar heb aangedaan.

Al kan ik er nu nog niets van zeggen hoe het bij mijn kinderen zal zijn, ik hoop met heel mijn hart dat ze die grijze haar genen niet van mij hebben en anders ga ik ze aan raden het nooit te verven. Als ik nu stop met verven zal de uitgroei GIGANTISCH zijn, zo van Schiphol bouwt aan een nieuwe landingsbaan… ze komt er aan. Kort knippen ook geen optie, dat doet te veel pijn. Ben ik niet voor niets zover gekomen en begin ik weer van vooraf aan. Op een dag zal het grijs me vast goed staan. Voor nu verf ik en zie er voor mijn kinderen dan uit als een vogelverschrikker.

Vanmorgen was zo een moment. Ik was om 5 uur opgestaan, zodat ik heerlijk de badkamer voor mezelf had. Verfje in het haar, maskertje op. Badmantel aan. Nagels lakken. Het is ook echt heerlijk om niet zwanger te zijn. Heerlijk om voor dag en dauw even helemaal niets te moeten, je naam niet horen roepen en even aan ‘mama me time’ te doen.

Toch, toen kwam de middelste uit zijn kamertje, tegenover de badkamer gelegen. Hij moest plassen en met zijn slaapdronken koppie zette hij het op een gillen. Ik schrok van zijn gil en gilde bijna net zo hard mee. Hij herkende mijn stem en werd gelijk rustig. Samen gingen we naar beneden en nadat hij zijn plasje kwijt was, gingen we samen naar de woonkamer. “Mam, waarom ben ik eigenlijk niet jarig als jij jarig bent?” vroeg hij. “Omdat je op een andere dag bent geboren lieverd. Mama is jarig in de winter en jij in de lente.”

“Ben jij dan ook geboren mama?” vraagt hij me nu heel verbaasd aankijkend, met zijn mooie donker bruine ogen en vol van verwondering. “Ja lieverd” antwoord ik, “oma is toch mijn moeder.” Hij is het spoor net zo bijster als toen hij me zag toen hij uit zijn bedje kwam. En ofwel ik nog steeds de verf in mijn haar heb zitten en mijn 45 minuten nog niet voorbij zijn en het maskertje op mijn gezicht ook nog niet hard is, kon het toch niet daaraan liggen. Vogelverschrikkers ZET JE weliswaar OP in de tuin, maar moeders worden zelf ook echt geboren.

Voor een moment was ik zelf ook even het spoor bijster en vroeg me af wat mijn lieve kleine 3 jarige nu precies bedoelde. “Mam” vervolgde hij, “ik ben geboren en Baby G is geboren, maar jullie, papa en jij toch niet? Jullie zijn er altijd al geweest…” vervolgde hij zijn verhaal en vergeleek ons met de cavia’s in de tuin die ook kleintjes hadden gekregen. Maar de moeder cavia’s waren er toch altijd al geweest?

Ik moest zo lachen en vroeg hem bij me op schoot te komen zitten. Hij wilde het niet. “Ik hou niet meer van kussen en ik hou niet meer van op schoot zitten,” zei hij en probeerde met zijn vingertje het masker aan te raken. Zo goed als ik het kon probeerde ik hem uit te leggen dat we allemaal geboren zijn, ook mama. Hij liet het maar gaan en dacht er waarschijnlijk het zijne van en vroeg of we konden ontbijten. “Nog niet liefje, mama moet eerst even haar haren uitspoelen en het masker van haar gezicht peuteren, dan kom ik.”

“Peuteren?” vroeg hij nu opnieuw, “maar net zegt u nog dat ik geboren ben en eerst een baby was en nu een peuter, en bijna een kleuter en dan een echte grote jongen en dan later ook een vader. Hoe kunt u nu weer peuteren terwijl u al moeder bent?” Ik moet lachen en neem hem mee naar boven, kom maar lieverd, dan laat mama het je zien. Het zijn twee verschillende dingen, jij bent een peuter en mama gaat peuteren. Mama is mama.

Hij blijft in de deuropening staan en slaat het allemaal maar van een afstandje gaande. Als ik klaar ben met het masker eraf peuteren, wil hij opeens wel een kus. Gelukkig maar. “Zo en nu even buiten de badkamer wachten, mama gaat eerst gauw haar haar uit spoelen en douchen, dan als mama aangekleed is gaan we ontbijten.”

Als ik uit de douche kom zegt hij, terwijl hij naar mijn nieuwe winterkleurtje in mijn haar kijkt, “Mam, de verf moet u er echt nog af peuteren deze is echt NIET mooi.” Mijn lieve peuter toch, hij heeft het helemaal begrepen maar het verfje moet de komende zes weken nog meegaan, dat kan er niet zomaar op en af worden gepeuterd. Boos kijkt hij me nu aan. “Die haren maken u heel hard en u lijkt wel gemeen.”

“Oh mijn lieve peuter, zoals jij is er geen een.”

Hij pakte een boek uit de boekenkast een tijdje terug wat ik voor MOEST lezen. ‘Let me hold you longer’, is de titel, van Karen Kingsburry, echt één van mijn mama lievelingsboeken moet ik bekennen. In het boek gaat het over hoe we de eerste lach, het eerste tandje, de eerste stapjes en de eerste woordjes allemaal vieren, maar hoe vaak we die kostbare laatste momenten over het hoofd zien. De laatste keer dat onze kleintjes ’s nachts wakker worden, of een kus willen. Stil zijn. Wat gaat het leven toch snel… de tijd dat mijn kleine peuter klein en een baby was en geen mening gaf, die is voorgoed voorbij. Maar oh wat maakt dit kleine jochie mij blij.