Mama, wil je de baby teruggeven aan de dokter?

“Mommy can’t you give the baby back to the doctor?” vertaald: “Mama kunt u de baby niet terug geven aan de dokter?”

Ik kijk om en kijk in de hele serieuze oogjes van mijn ondertussen 3 jarige zoontje. Mijn wenkbrauwen moeten zich ietwat gefronst hebben en hij vervolgt: “Mommy, ik ben ook klein.” Hij loopt nu naar me toe en kruipt op mijn schoot. Links voed ik zijn kleine baby zusje en rechts wil hij nu zitten. Dat dat niet echt handig is, tja, daar wil hij helemaal niets van weten. En daar zit ik dan, wat een rijkdom, links een klein meisje en rechts een groter jongetje, die me net vertelt dat hij ook klein is.

De hele week lijkt hij al bezig dat duidelijk te maken. ’s Avonds voor het slapen gaan, steekt hij twee handjes omhoog, welgeteld 10 vingertjes en vraagt met zijn allerliefste lach: “in mommy’s bed?” en als ik dan zeg, “nee lieverd, je kunt niet in mama’s bed slapen, je hebt je eigen bedje”, dan vindt hij dat echt reuze oneerlijk, want de baby mag toch ook op papa en mama’s kamer. Ja, dat mag de baby ook, maar, in haar eigen bedje. Hij vind het maar niets, en klaarblijkelijk is nu het 'kookpunt' bereikt…

“Can’t you give the baby back to the doctor?” Zodra ik klaar ben met het kleine meisje leg ik haar in haar box en zeg tegen haar, “zo mama moet nu eerst even naar je kleine grote broer luisteren.” Ik pak hem op en zet hem nu helemaal op schoot en vraag waarom hij dan wil dat ik de baby terug geef aan de dokter. “Omdat ik ook klein ben”, zegt hij zonder enige aarzeling, glunderend nu, want die baby ligt nu in haar box.

Ik probeer uit te leggen dat dat natuurlijk niet kan, omdat de dokter de baby niet aan mama heeft gegeven, maar hij wil het niet weten. Kruipt dicht tegen me aan en zegt dan met tranen: “Mommy I miss you.” Door merg en been gaat het heen, “Oh lieverd, ik was het me niet eens bewust zeg ik” en ik knuffel onze drie jarige net zo lang tot hij helemaal opgelucht lijkt… maar meneertje klein, heel slim, kijkt me aan en zegt: “Geeft niets mommy, can I than now sleep in your bed?” (Geeft niets mama, kan ik dan nu in uw bed slapen?) ik besluit ja te zeggen, “just this one time.” (voor deze ene keer).

Hij neemt er genoegen mee en springt van mijn schoot op weg naar Beer en zijn tandenborstel. De volgende dag echter, merk ik dat we opeens erg veel ongelukjes van nummer 1 (plasje) en nummer 2 (poepies) hebben. Het kleintje is zindelijk, maar het ging mis na de bevalling en nu lijkt het weer even helemaal mis te gaan.

Bij de derde keer een broekje verschonen, vraag ik waarom hij het vergeet, en als hij me dan weer zegt: “Mommy, ik ben ook klein” denk ik, mmm…een beetje jaloers misschien? Aandacht tekort… een combi van beiden? Ik weet ’t niet. We vervolgen met een “Het geeft niet lieverd.” En we gaan verder… Ik besluit hem bij alles te betrekken gedurende de rest van de dag en de rest van de week en dat gaat beter.

Hij wordt nu grote broer en klein hulpje die mama mag helpen voor de baby te zorgen. Hij is belangrijk en ik heb hem écht nodig. Tot nu toe lijkt dat een schot in de roos. Vol trots draagt hij nu haar poepie pamper naar de prullenbak en geeft haar haar eendje terug als ze die om laat vallen als mama een foto van haar probeert te maken. Hij lacht vertederend, ze is ook nog echt klein, ze kan het zelf niet.

Als ik ’s avonds voor ’t slapen gaan met hem op de rand van zijn bedje zit en voorlees en vertel hoe trots ik op hem ben, dat hij me zo goed geholpen heeft met de baby, zegt hij: “Het geeft niet mommy, baby is écht klein. But can you now sleep in my bed?” (Kunt u nu in mijn bed slapen?) Ha,ha, hij doet een nieuwe onderhandelingspoging.

Vooruit dan maar en ik kruip naast hem en Beer, kus zijn kleine krullen koppie en als hij zijn handjes vouwt voor zijn avondgebedje, zegt hij: “Thank You God for Mommy, she don’t know everything.” (Dank U God for mama, ze weet niet alles.) Ik doe mijn best op het niet uit te proesten.

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, als ik voor vandaag wat mee kan geven… voor die ukkies is een verandering van een zusje of broertje een heel ingrijpend moment in hun kleine leven. Tot nu toe hebben ze mama en papa voor zichzelf gehad, waren zij de kleinste… maar nu moeten ze delen. Schuiven ze ineens op, krijgen niet meer alleen alle lieve woordjes, moeten nu wachten tot mama klaar is met de baby. En dan al die visite die steeds maar cadeautjes brengt voor de baby. Dat is niet makkelijk.

Een ander klein verhaaltje wat ik mezelf absoluut niet kan herinneren, maar mijn moeder vertelde dat ik vroeger mijn zusje stiekem kneep toen die 2 jaar na mij geboren werd. Afschuwelijk, maar waar. Mijn moeder dacht eerst aan één of andere ziekte toen ze alle rode plekjes steeds op het huidje van mijn zusje zag. Tot ze om de hoek keken, als ik dacht dat mijn moeder de kamer had verlaten, en ze ontdekte dat zodra zij wegging, ik door de spijlen van de box heen mijn zusje kneep. Arm kindje klein en niet fijn… maar jaloezie… ook voor kleintjes is een ware enemy.

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, ga je, gaat u ergens op kraambezoek heen, en zijn er broertjes en zusjes neem ook een kleinigheidje mee voor die kindjes, ze genieten daar zo van. Voor geen goud zouden de grote broers hun kleine zusje willen missen, maar het is niet leuk om steeds achter het net te vissen.

En wie wordt er van cadeautjes en complimentjes nou niet blij. Één van mijn favoriete slogans hier in huis… “GEEF, en dingen lopen veel minder scheef.” Het is echt zo, tijd en aandacht voor elkaar, (en dat hoeven dan dus helemaal géén cadeautjes te zijn) baant uit elk huis 'ruzie-gevaar'. Een kindje op schoot, een koppie thee of geplukte paardenbloem uit het veld.

Een luisterend oor, een omarming en liefdevol gebaar een mooi gevouwen servetje naast een bordje, een druifje of appelschijfje aan het glas bij de fruitsalade, daarmee stilletjes zeggend: “Kindje jij bent van onschatbare waarde.” “Mama moddert eigenlijk vaak ook maar wat aan, maar ik wil nooit dat jij je rot voelt en ik wil altijd voor jou klaarstaan”. En zo is het!