Wat heb ik het ontzettend druk met onze tweelingmeiden

Het is weer even geleden dat ik een blog geschreven heb. Wat heb ik het ontzettend druk met onze meiden!

Op zich gaat de combinatie NAH, moederschap en huishouden mij goed af, al zeg ik het zelf. Met wat hulp van mijn man, ouders, schoonouders, zusje en vrienden lukt alles prima. Ik probeer alles het liefst zelf te doen. Ook probeer ik alles, maar dan ook alles hetzelfde te doen met de meiden en een vast ritme aan te houden. Gaat de een naar bed? Dan de ander ook. Gaat de een eten? Doet de ander dat ook en dat werpt zijn vruchten af! Op deze manier krijg ik het voor elkaar om ook nog een beetje rust voor mijzelf te creëeren in mijn hoofd. Het enige nadeel? Ze poepen vaak zelfs op het zelfde moment en aangezien ze nu op de wc gaan is dat wel een dingetje.

De meiden slapen elke dag uit tot een uur of half 9 en ze kunnen erg goed met elkaar, maar ook alleen spelen. Daar heb ik ontzettend veel mazzel mee. Hierdoor red ik het huishouden zelf doen ook aardig goed en overleef ik de dag. Soms slaap ik even als hun slapen, maar door het plannen gaat dat ook al weer een stukje beter. Soms blijft de was liggen of heeft de badkamer even een grote beurt nodig in plaats van een kleine beurt en red ik het niet.

Dan denk ik alleen maar dat zullen andere ‘normale’ moeders ook vast hebben, dit ligt niet aan mijn NAH. Mijn man is wel zo lief om mij hier bij te helpen. Ik sta er nooit alleen voor. Ik probeer een lijst te maken met hoe ik mijn week inplan en zo word alles gedaan. Er moet natuurlijk ook wat leuks gedaan worden. Geen lijstje houd in chaos en dan komt er niks van terecht met alles wat ik wil, dus ook geen leuke dingen!

Aangezien mijn huis voorheen een ‘showroom’ was, heb ik er af en toe moeite mee dat het nu een rommeltje kan zijn. Rommel creëert chaos in mijn hoofd en dat moet ik juist voorkomen, maar soms ontkom ik er niet aan. En heel eerlijk? Ik ben blij als het half 8 is en ik ook even op de bank kan zitten zonder dat er iemand aan mijn been hangt vragend om aandacht of op de grond mij aan zit te kijken met puppy oogjes of ik haar toch nog even op wil pakken. Ik probeer dit dan ook wat los te laten, al vind ik dit soms lastig.

De meiden zijn nu 1 jaar en 3 maanden oud. Ik probeer ze nu al duidelijk te maken wat de situatie bij mij is met mijn NAH en wat mag, maar vooral wat niet mag. Niet dat ik het letterlijk uitleg natuurlijk, maar ik probeer bijvoorbeeld als ze gillen wel te vertellen dat ze rustiger moeten doen omdat mama anders hoofdpijn krijgt. Ieder kind gilt, dat weet ik zelf ook wel. Maar je hebt gillen om niks en gillen van plezier. Maar non-stop gillen om niks vind ik niet nodig. Soms willen ze even laten merken dat ze het ergens niet mee eens zijn waardoor de ‘hel’ los breekt thuis.

Ik probeer dan echt mijn focus op iets anders te leggen en mij af te sluiten om te zorgen dat het niet zo is dat hun wil wet wordt en dat ze weten dat ze mij niet zo snel omkopen. Iets wat ze bij Papa wel lukt, al gaat dat nu ook steeds beter. Zo een situatie zorgt dat ervoor dat mijn energiepijl naar beneden zakt als een baksteen.

Sommige mensen vinden het erg vroeg dat ik hier mee begin. Ik ben van mening dat je beter iets te vroeg kan beginnen dan te laat. Je kunt dingen lastiger afleren dan aanleren. Zo ruimen we ‘samen’ ook op. Op een speelde manier met liedjes zingen leer ik ze bijvoorbeeld hun blokjes zelf weer terug in de doos te stoppen. Beter te vroeg proberen dan te laat vind ik zelf.

Saemmy ‘luistert’ al redelijk goed als ik duidelijk maak dat iets niet mag. Ze knikt vaak al nee als ik alleen haar naam al roep als ze iets doet dat niet mag. Cryssie daar in tegen heeft af en toe stront in haar oren en zit je keihard uit te lachen als iets niet mag. Door dat ondeugende koppie heb ik soms moeite om niet te lachen. Maar ook dat heeft iedere ‘normale’ moeder wel eens, toch?