Het moederschap en baby poep in het zwembad

Mijn hemel… Het moederschap en poep. Jullie hebben in een eerdere blog van mij al kunnen lezen dat ik een soort trauma heb van poep. Inmiddels ben ik zover dat ik zonder te kokhalzen een poepluier kan verschonen, hoera! Dat mag ook wel na 1 jaar. Wel vertel ik de meiden wel even graag dat ze stinken en vraag ik wat ze gegeten hebben. Het is geen hobby natuurlijk, maar hey ik doe het toch maar effe. Het is part of the job.

Ik heb elke keer ‘mazzel’ gehad dat als het echt mis was, mijn man thuis was. Zo ontsprong ik altijd een beetje de dans. Tot die ene keer dat we gingen zwemmen... 

Mijn schoonouders waren op vakantie in een vakantiepark en vroegen aan ons of wij het leuk vonden om een nachtje te komen slapen. Hartstikke leuk, doen we! Vrijdag middag zijn we bepakt en beladen naar Holte toe gereden. Eenmaal aangekomen hebben we onze afgeladen stationcar uitgeladen.

Dan zie je pas hoeveel er in die auto past en wat voor ruimte 2 kids innemen. We zijn na het uitpakken lekker gaan eten met z’n allen. Spaghetti stond op het menu. De meiden zijn gek op pasta dus dat kwam mooi uit. Nadat ze meiden en de grond heerlijk hadden gegeten was het bedtijd. De meiden slapen nog maar één keer per dag, dus helaas voor opa en oma maar geen speelkwartier meer.

De volgende dag zijn we na een heerlijk ontbijt gezellig met z’n alle gaan zwemmen. Een niet al te groot zwembad, maar bij kinderen is water water en genoten wordt er toch wel. Na ruim twee uur waterpret besloten we dat het genoeg geweest was. Na een heel plan te hebben bedacht hoe we ‘sneller’ de meiden konden aankleden, besloten mijn man en ik om eerst te zorgen dat we zelf klaar waren om ze vervolgens bij de zitjes langs het zwembad ze te kunnen afdrogen en aankleden. “Ik neem haar wel.” Dat was het domste wat ik kon zeggen met mijn trauma… 

Na dat ik haar bovenlichaam had afgedroogd trok ik, zonder goed te kijken, direct haar zwemluiers naar beneden.. SSSSHIT!!! Letterlijk. Echt letterlijk. Heel veel shit! En dunne shit, hele dunne shit! Had ik al gezegd heel veel en dun?! En nu?! Ik kon haar luier wel weer omhoog trekken, maar dan zou het nog erger worden en zou ik zo die kak overal smeren. Niet dat het nu niet overal al zat, maar toch.

Ik dacht toen, dan trek ik wel verder. De poep werd meer en meer. Dit was echt mijn verdiende loon voor al die keren dat ik er onderuit kon komen. Sta je dan. Met een luier waar geen witte vlek meer in de bekennen is en een handdoek die meer bruin dan zwart was. Mijn moederinstinct kwam ergens van heel, heel, heel diep naar boven toe. Ik heb alles zo laten liggen en ben haar eerst gaan wassen. Als een leeghoofd heb ik haar onder de douche gezet en afgespoeld, met als gevolg dat ik zelf ook opnieuw gedoucht had, alleen dan met kleding aan. 

Mijn man heeft mij flink staan uitlachen toen het gebeurde en ook een dame die achter ons zat kon haar lach niet inhouden. Ergens snap ik het ook wel als je iemand zo ziet klooien en ziet kokhalzen. Mijn man was wel zo lief om de rest van de ‘shit’ op te ruimen, de handdoek uit te spoelen en te zorgen dat ik weer verder kon om onze kleine sproeipoeper weer aan te kunnen kleden. 

Op de terugweg naar huis is alles gelukkig goed verlopen. Tot dat we thuis kwamen. Onze kleine meid begon weer! Dat arme kind zat weer helemaal onder. “Het zullen haar tandjes wel wezen.” Ze kreeg inderdaad weer tandjes door, dus dat had inderdaad zomaar gekund, toch? 

De volgende dag begon onze andere meid vanuit het niks zoals in een aflevering van South Park te spugen. Zoiets zie je altijd alleen maar in filmpjes op Facebook en YouTube van dronken mensen. Wauw. Het kan dus echt. 

In de middag brak de hel los bij ons thuis. Ook onze andere meid werd ziek! Neeeee! Niet nog meer poep, dat kan ik echt niet handelen. Tot overmaat van ramp begon mijn man ook. Twee zieke kinderen en een zieke man, kan het nog erger? Ja, want zelf was ik ook aan de beurt.

Dus tandjes? Nee ik geloof er niet zo in. Dit was gewoon dikke buikgriep. Ik heb voorlopig even genoeg poep gezien!