Dellerige Dikkie Dik

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, kennen jullie Dikkie Dik? Misschien nog van vroeger, misschien door de boeken die je nu aan je eigen kindje(s) voorleest. Anyhow, Dikkie Dik is een oranje dikke kat. Een beetje zoals Garfield. Ook oranje. Super schattig en super mollig en heel vaak noem ik ons kleine meisje Mama’s Dikkie Dik, omdat ze super schattig is en super lief en super spekbeentjes heeft en heerlijk mollig is. Echt zo’n heerlijk baby baby.

Zo heerlijk ruikend en super zacht. Die kleine voetjes kus ik maar al te graag. Die kleine beentjes, daar knijp en kietel ik haar in en ze schaterlacht dan heel hard. We genieten samen. Haar baby spek is echt geen vet van verkeerd eten, zoals bij mij. Zij lust geen krentenbollen en ze krijgt verder geen suiker. Ze is stapeldol op allerlei soorten vis en kip en groenten en fruit. Definitief heeft ze de bovenste lijn bij het consultatiebureau en is ze niet klein. Maar ze is gewoon gezond en heerlijk rond.

Wel nu, terug naar Dikkie Dik. Een lieve andere mama was met haar baby bij ons thuis. En terwijl ik onze baby G riep, om naar me toe te komen, zei ik: “Kom maar lieve Dikkie Dik, kom maar bij mama.” Even heel veel details weglatend, zei de lieve andere mama toen dat ze eerst dacht dat haar baby mollig was, maar dat, toen ze onze baby leerde kennen, het begrip mollig een hele andere definitie kreeg.

Ik moest heerlijk meelachen, mijn kleine meisje ondertussen omarmend die helemaal alleen met haar kleine nog kwakkelige stapjes naar me toe was gelopen. “Bravo, mama’s kleine eendje, daar ben je, een heerlijk geel donsje van mama, goed gedaan meisje.”

Ladies, misschien te zoetsappig allemaal, maar ik vertel een waar gebeurd verhaal en ik wil ergens heen. Die kleintjes zijn maar zo kort zo klein, nu is het dé tijd om ze te knuffelen. Bovendien denk ik dat ze door God echt zo klein en schattig, met dikke spek beentjes zijn gemaakt, zodat ze reserves hebben en echt een HEEL HOOG knuffelgehalte.

Baby’s groeien van aandacht en contact, net zoals van goede voeding. Maar laat me daar, voor nu, geen studie over beginnen en bewijsvoering over voeren. Het raakte me opeens, pas veel véél later toen deze lieve mama al weg was. Op de één of andere manier, kwam de gedachte in mijn hart.

Hoe kijken we naar elkaar? Door wiens ogen kijken we naar elkaar. Kijken we zo naar elkaar?

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, mag ik je uitnodigen vandaag eens met mij mee te kijken en jezelf af te vragen. Hoe zie ik de ander? Kijk ik tegen iemand op, of op iemand neer? Is er angst in de relatie? Goedkeuring? Afkeuring? Acceptatie? Afwijzing? Kijk ik vol liefde, met liefde, naar de ander, of vol haat en eigenlijk met afgunst?… met respect? Of disrespectvol? Kijk ik naar de ander met een hart vol van passie en compassie? Of met een hart vol van nijd en jaloezie? Aversie en onbegrip?

Kijk jezelf en de ander eens eerlijk aan.

Weten jullie hoe ik erin wil staan? Ik wil de ander zien, elke ander, door de ogen van God. Vraag me niet hoe, maar in de praktijk werkt het, ervaar ik het zo… Ik zie met mijn ogen, maar probeer te kijken met mijn hart. Is dat logisch? Inwendig zeg ik dan vaak zonder het te bemerken stilletjes: “Here, hoe ziet U hem, Here hoe ziet U haar?”

Mijn gedachten gingen terug naar een ander moment van diezelfde ochtend met deze lieve andere mama. Ze gaf een suikerzoete roze baby poncho terug, waar mijn kleine lieve Dikkie Dik niet meer in paste en waarvan ik het gewoon op mijn hart had het aan haar verder te geven. Terwijl deze lieve andere mama de poncho teruggaf zei ze: “Ik geef hem terug hoor, want die vond ik toch veel te dellerig staan.”

Te dellerig? Waar komt dan dit woord vandaan? Ik had er eerst niet eens bij stilgestaan, wat had ze eigenlijk gezegd? Wat betekent dat woord eigenlijk? Vaak moet ik lachen en voel ik me helemaal geen Nederlander meer, zo vaak zoek ik woorden op. Terwijl ik het opzocht, schrok ik toen de vertaling binnen kwam. De definitie van dellerig is sletterig in het Nederlands. En als je zou zeggen: “Ze kleedt zich heel dellerig.” Dan is het: “Ze kleedt zich heel sletterig.” Ik begreep het punt, maar mijn hart kromp ook ineen, nu pas, nu de andere lieve mama allang weg was.

Mijn kleine lieve meisje heeft deze zachte roze poncho het hele eerste gedeelte van de winter gedragen en zag er zó lief uit. Geen ander woord ervoor, gewoonweg LIEF.

Zonder er erg in te hebben lopen ineens de tranen over mijn wangen… Is dat hoe we naar elkaar kijken als vrouwen? Wat zal ze dan eigenlijk wel niet van mijn nagellak denken, dacht ik ineens. Eigenlijk met 100 procent zekerheid weet ik dat deze lieve andere mama het helemaal niet zo bedoelde en dat ze het gewoon voor haar babytje niet mooi vond. Wat helemaal okay is, want lang niet alles staat bij elke baby even leuk. Maar toch, dit woord… Dellerig… Het maakt me verdrietig. Ik vind het niet leuk als iemand mijn baby, of haar kleding, dellerig noemt. Dat doet zeer.

Maar zijn we dan wat anderen zeggen? Zijn we dan de kleding of de make-up of de nagellak die we dragen? Of die we juist niet dragen? Zijn we niet allemaal mensen van vlees en bloed? Die allemaal onze naaktheid bedekken en proberen iets leuks aan te trekken. Waarin we ons mooi voelen of veilig en vertrouwd. Jong en vlot en niet te oud maar ook gewoon vertrouwd. Comfortabel en gekleed. Sexy, alleen voor onze eigen man.

Ik merk dat ik het gewoonweg niet goed weet waar dellerig dan precies voor staat. En wat noemen we dan een ‘zogenaamde’ del in Nederland?

Als ik het internet raadpleeg komt er naar voren: Een del, een ordinaire vrouw, vaak met de bijgedachte dat ze met teveel mannen omgaat. Voorbeeld: een ordinaire del met opzichtige make-up. Asociale vrouw. Callgirl. Dame van verdachte zeden. Een ordinaire vrouw die mannen versiert.

Del is ook een Walesche meisjesnaam. Het betekent `knap`. Het betekent ook dal of laagte. Bijzonder, kan ik alleen maar denken. Bijzonder. Want we praten over elkaar als vrouwen, als moeders, als meiden. Want we praten elkaar, als we zo over elkaar praten, als we zo naar elkaar kijken, de laagte of de diepte in!

Mag ik je nog een keer uitnodigen met mij mee te kijken? Hoe je je ook kleed, hoe de ander zich ook kleedt of niet kleedt. Dellerig of niet dellerig, wat het ene of het andere dan ook is. Zullen we niet veroordelen, zullen we niet beoordelen. Kunnen we liefhebben? Als iemand weinig kleding aanheeft, heeft deze vrouw, dit meisje, het misschien wel koud. Koud van én te weinig kleding, maar ook van het koud hebben in haar hart.

Ze weet misschien niet wat ze waard is…hoe kostbaar ze is. Ze weet zich misschien niet eens geliefd of gekend. Maar ze is het. Misschien niet door / voor diegene die haar afgunstig aankijken door haar kledingkeuze, wat deze dan ook is, maar ze was het al lang voor dat ze ooit zelf haar eerste kleding aantrok en uitzocht. Ze was het nog voordat ze bestond, al in de buik van haar moeder. Ze is het nog steeds.

Misschien niet door de mensen om haar heen. Misschien is ze wel alleen. Misschien heeft ze geen geld voor andere kleding. Misschien heeft ze überhaupt geen geld en verkoopt ze zo haar lichaam. Kunnen we niet gewoon voor ‘haar nood’ klaarstaan. Haar omarmen en haar vertellen hoe geliefd ze is, in Jezus Naam.

Weet je wat ik zo prachtig! geweldig! heerlijk! vind aan Jezus? Hij kwam op voor IEDEREEN. Voor al die mensen, voor al die zogenaamde dellen en zogenaamde niet dellen om ons heen. Hij gaf ze geen label of titel, maar betaalde voor eenieders leven de hóógste prijs.

Nu, stop om anderen leugens te vertellen. Iemand is géén del. Eenieder is een geliefde dochter, ten eerste van zijn of haar eigen moeder en vader, en boven alles en vooral een geliefde schepping van de Koning van Israel. Ik weet het, soms is een baby zogezegd niet gewenst, of niet geliefd op aarde… maar God heeft aan dit kindje toegekend een Eeuwigheidswaarde, Handgevormd elk detail… dit kleine babytje door de Koning van het Heelal. Geliefd. Gewild. Geen ongeluk. Waarom maken wij de identiteit van anderen soms stuk? Alsof wij waarde kunnen bepalen…

De waarde van een mens is niet te achterhalen… maar oneindig… oneindig groot, opdat Jezus Zijn Leven voor ons gaf én weer opstond uit de dood. Om 'ons te kleden’ met vergeving. Liefde. Genade. Barmhartigheid en Vrede, Gerechtigheid, Waarde en Kracht. Hij heeft echt de BESTE KLEDINGKAST! Geheel zonder kleren! MY OH MY!!! Ladies, daar kunnen we wat van leren!

Mag er warmte en liefde van jouw hart uitgaan en mag je voor de ander klaarstaan. Of je haar nu kent of niet.

Als ik denk aan de woorden over de poncho van mijn dochtertje (niet eens mijn dochtertje zelf)… dan deed me dit verdriet. Zó, en ik weet niet hoeveel keer intenser nog, is denk ik oprecht hoe onze Hemelse Schepper en Vader het ziet. We hoeven niet alles mooi te vinden. En de ene kleur staat de ander beter en dat is helemaal goed!

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, zullen we gewoon extra lief voor elkaar zijn?

Elkaar (proberen te) zien door de ogen van Hem Daarboven. Naakt komen we op de wereld en naakt gaan we hier weer vandaan… ook al hebben we in onze kist misschien wel onze mooiste jurk aan. Naakt, zullen we op een dag voor Hem staan. Almachtig God in Volle Glorie, vol ornaat, hoe het dan wel niet met onze ‘del’ stempel gaat. Mogen we DELete drukken op alle woorden in ons hart en ons geheugen en mogen we alleen maar woorden ‘uitdelen’ waarover anderen zich verheugen.

Op de foto zie je onze lieve Buur Kat Siep, die onze kinderen Dikkie Dik noemen, met grote dank aan Buurvrouw Colinda en Buurhondje Woezel.