De eerste weken zijn zwaar

Lees wat hieraan vooraf ging

Na zes weken gaan we op eindcontrole bij de arts, maar vijf minuten voordat we van huis vertrekken, sta ik aan de keukentafel geleund. Ik probeer mijn sok aan te trekken en als ik aan de tweede begin, ga ik door mijn rug heen. Een vreselijke zenuwpijn golft door mijn lijf en een pijnlijk gekreun ontsnapt uit mijn keel.

Met hulp van mijn man kan ik nog naar de auto strompelen, in het ziekenhuis kan ik niet anders dan in een rolstoel zitten. Ik regel een spoedafspraak met mijn fysio voor de volgende dag. Eenmaal daar voel ik al snel mijn benen niet meer en kan ik niet meer zelfstandig opzitten. Ik heb het uitgegild van de pijn toen ze met zijn tweeën probeerden me overeind te trekken. De pijn was erger dan die van de bevalling.

Ik smeekte om een ambulance, maar een telefoontje met mijn huisarts stelde mijn man in staat sterke pijnstillers te halen. Bij zijn terugkomst op de praktijk was mijn wervel teruggeschoven en kon ik weer strompelen. Drie uur heb ik op de behandeltafel gelegen. De eerste week lig ik thuis op bed en strompel ik af en aan naar het toilet en mijn dochtertje.

Ik kan haar echter niet optillen of verzorgen, dus mijn schoonmoeder blijft een week lang helpen. Gelukkig knap ik snel op en kan na die week veel weer zelf. Acht weken na de geboorte ga ik opnieuw door mijn rug. Dit keer ging het geleidelijker, het hele weekend wordt de pijn zeurender, intenser en voel ik me stijver worden.

Op maandag kan ik niet meer uit bed opstaan en huilend bel ik de huisarts. Die schrijft morfine, rust en fysio voor. Ook nu herstel ik gelukkig na een week voldoende om mijn dochtertje weer zelfstandig te verzorgen. Dan dreig ik voor een derde keer door mijn rug te gaan en ik pas mijn bezigheden aan.

Ik heb vreselijke krampen in mijn buik en de volgende dag blijkt mijn menstruatie door te breken. De kraamverbanden kunnen uit de kast gehaald worden, want ik vloei meer dan in de eerste kraamweken. Door alle spanning, pijn en stress van de afgelopen weken is mijn moeizame borstvoeding bijna opgedroogd. Op advies van het consultatiebureau en een borstvoedingsorganisatie zijn we gaan bijvoeden.

Ze huilde hele dagen, sliep nauwelijks meer en ik voelde me compleet uitgeput, zowel fysiek als mentaal. Ik voel jaloezie naar mijn man, dat hij kan werken en onze molenhobby kan uitoefenen. Steeds vaker krijgen we ruzie over van alles. Wel vrijen we in deze tussentijd weer een paar keer voor het eerst, maar steeds kap ik het halverwege af. Het doet pijn en een enkele keer kruip ik huilend onder de dekens. Ik voel me klein en somber.

Het voelt alsof mijn lijf me volledig in de steek laat: zwanger worden ging moeizaam, de zwangerschap was gecompliceerd, de bevalling lang en intens en nu ook het herstel en de borstvoeding niet zijn waar ik op hoopte, voel ik me verloren. Ik twijfel of ik last heb van een postnatale depressie of dat ik gewoon abnormaal veel ellende meemaak.