Vegan levensstijl verdedigen en voldoen aan de moeder-lat

Rosa is nu iets ouder dan 8 maanden. Ik behoor tot dat kleine percentage dat nog steeds borstvoeding geeft. Ik voed op verzoek, ik probeerde de Rapley-methode van Stephan Kleintjes en ik dacht dat ik het na één koter allemaal wel wist. Ging ik toch even keihard de mist in.

Ik ben naar het consultatiebureau gegaan (ik ga naar Kinderspreekuur, dat is antroposofisch en daar word ik iets minder gek aangekeken) voor de meting van haar hoofdje. Haar hoofdje is gegroeid, haar lengte ook, maar haar gewicht is niet naar wens aangekomen. Ik had al zo'n vermoeden en heb om hulp gevraagd. Ze hebben als tips aangegeven dat ik van twee grote voedingsmomenten, er nog drie voedingsmomenten bij moet doen.

We boden eerst wisselend gepureerd en vast voedsel aan. Nu gaan we én gepureerd én vaste voeding aanbieden (bijvoorbeeld een stukje gekookte wortel/zoete aardappel/broccoli etc. in haar knuistje) én een portie gepureerde voeding).

De grootste tip was om even te wachten met de borstvoeding tot ná de maaltijd. O ja. Dàt gaat een hoop schelen. En dan sla ik jezelf voor je kop dat je dat niet in de gaten had. Want ik heb het ooit wél geweten. Op dat moment voelde ik me echt een slechte mama, het was zo'n logische tip.

Ik bespreek de WHO-groeicurve altijd in mijn inner circle en dan zegt mijn mede-mama-vriendin dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen, want ik heb om hulp gevraagd, en ik handel meteen naar de feedback. De reactie van iemand anders was dat ik mijn kindje aan het ondervoeden was met onze "extreme" (vegan) levensstijl. Dat deed wel even flink pijn om te horen. Ik heb als repliek gediend dat kinderen tot de 1 jaar niet eens dieren mógen eten, en dat het enige wat dieren aanmaken is, vitamine B12. En de rest haal ik prima uit planten. Direct bij de bron. Ik heb nog nooit van mijn leven zo gevarieerd gegeten.

Nu is het één dag verder en ze slaapt al om 10 uur in de avond zo vast, dat ik haar neer heb kunnen leggen. Ze at ontzettend goed. En daarna drinkt ze ook nog eens flink. Als ze straks nog niet gaat aankomen, dan is het pas echt foute boel. Ik houd het scherp in de gaten.

Nog zo'n vallen-en-opstaan-momentje. Ik had laatst trots verteld dat ze vier ondertandjes doorkreeg. Weer had ik het mis, maar de foto op Social Media had ik al geplaatst. Het tandvlees is weliswaar open onder, maar er is maar één tandje omhoog gekomen. Ik voel me een idioot. Ik vond het al zo wonderbaarlijk dat al dat tandvlees openbrak. Dus ik ga keihard op mijn bek en dan sta weer op. Ik zeg dan tegen mezelf: "Ik ben niet perfect. Hoeft ook niet."

Een ander dingetje. Ik was teruggefloten bij de fysio. Ik moest stoppen met de krachttraining voor mijn romp om eerst mijn bekkenspieren te trainen. Als voordeel voel ik nu beter waar ze zitten. Maar ik ben wel (tijdelijk) gestopt met de Zumba, want dat was gewoon veel te zwaar.

Het komt er gewoon op neer dat ik blijkbaar nog steeds een onhaalbaar doel wil. Ik wil te hard, te snel en te graag. Dat is ergens een deel van de maatschappij waarin ik ben opgegroeid. Een ander deel is gewoon dat dat in mij zit. Ik leg de lat te hoog. Ik voel me schuldig omdat ik thuis ben met mijn kinderen en zorgen voor mijn kinderen en mezelf is al uitdaging genoeg. Ik doe mijn best. Meer kan ik niet doen.

Ondertussen zat ik bij dezelfde afspraak bij het consultatiebureau te snikken dat het voelt alsof er een glazen wand tussen mij en de rest van mijn mede-mama-leeftijdsgenoten staat. Dus ik spreek nu voorzichtig meer af met oude vriendinnen, en ik ben op zoek gegaan naar andere mama's die ook "natuurlijk" opvoeden (denk Kiind Magazine-style), op Social Media volg ik enkele bekende veganisten, ik leer breien (een reeks linksom, dan weer rechtsom, linksom, rechtsom) en ik werk aan mijn herstel. Nog steeds. God, wat duurt dat lang. Maar we gaan dóór. Babysteps...