Wat een opluchting - Ze is weer zindelijk

Ik zit op mijn werk en krijg een telefoontje van mijn man. Het is een signal beeld-belletje. Ik neem op en zie mijn dochter met een dikke glimlach. Zodra ze merkt dat er connectie is met de andere kant roept ze heel hard: ‘Mama, ik heb op de wc gepoept! ALWEER!’ Op dat moment roep ik keihard ‘yay!’ en accepteer ter plekke dat dit soort gesprekken totaal genormaliseerd moeten worden op de werkvloer. Zeker na een week van zulke telefoontjes. En na een week mag ik toch aankondigen: lieve allemaal, mijn dochter is ‘weer’ zindelijk!

Dit klinkt misschien als gewoon nieuws en zou menig mens een ‘duh’ geluid doen maken, maar ik ben super trots. Ik weet het, we zouden er uiteindelijk toch wel komen want ‘heb je ook een niet-zindelijk kind naar de middelbare school zien gaan?’ (we hebben wat gekke ‘maak je niet druk’ berichten van vrienden en familie gehad). Maar we zijn blij nu we er ‘weer’ zijn.

Toen we verhuisden naar California (nu bijna een jaar geleden), was onze dochter bijna op slag niet meer zindelijk. Dat was erg moeilijk, omdat we al gewend waren maanden in alleen onderbroeken en ze was bijna volledig zelfstandig in het naar de wc gaan. En toen niet meer.

Ik kan met woorden niet uitleggen hoe frustrerend dat was. Zeker in het begin dachten we dat het een verhuis dingetje was. We gaven het wat tijd. Terug in stoffen luiers probeerden we ten minste wat plasjes op de wc voor elkaar te krijgen door dochterlief elke twee uur te herinneren aan het bestaan van de wc of haar potje. Wisselvallige resultaten, kan ik je wel zeggen. Poepen… ik zal maar niets zeggen.

Dit voorjaar begon ons geduld op te raken. We hadden ALLES geprobeerd. Boekjes, filmpjes, beloningen groot en klein. NIETS HIELP. We maakten een radicale beslissing om alleen nog luiers te doen en haar niet eens meer te herinneren aan een plas-schema, ze moest helemaal zelf naar ons komen. Dat was een drama week voor ons, aangezien ze nog steeds het grootste gedeelte in de luier deed. Wat een teleurstelling.

Aan het einde van die week gingen we op vakantie naar de Sierra Nevada mountain range (Kings Canyon en Sequioa National Park) en hadden onze stapel non-toxische bamboe luiers ingepakt. Maar voor de zekerheid ging ook het potje mee. Vanaf het moment dat we de garage verlieten is onze dochter zindelijk geweest. Alles, ik herhaal, alles, ging op het potje dat we bijhadden. Ze gaf het netjes zelf aan en zelfs op de camping was het allemaal geen probleem. Nou ja, tenzij je een ‘mama, ik moet plassen’ een probleem vindt zodra je vast staat in LA rush hour op de weg naar huis.

Dit was een eye-opener. Zodra manlief en ik beide ontspannen tijd hadden voor haar was ze zindelijk. Volledig. Geen hulp. Eigen initiatief. Des te harder was het om te zien dat bij terugkomst de zindelijkheid weer weg was. Maar dat was het moment dat wij beide hetzelfde dachten: ‘Het is een beslissing. Ze kan zindelijk zijn als ze wil.’

Niet veel later zagen we een ander patroon wat ons gelijk deed denken aan het feit dat dochterlief misschien wel verstopt zat, omdat ze zo hard aan het vechten was om zindelijk te zijn. Om iets te proberen hebben we gelijk gluten vrije boodschappen gedaan en haar alleen maar glutenvrij eten gegeven (neem van mij aan, vegan en gluten-vrij is best een opgave).

Deze maandag was er dus iets significant veranderd. Ze gaf in de ochtend aan een onderbroek aan te willen en heeft sindsdien (het is nu donderdag) alles op de wc gedaan. Zelf. Als een ‘big girl.’

Ik kan je niet vertellen of het aan de gluten ligt of niet. Geen idee. Wat ik wel weet is dat ikzelf veel rustiger ben, omdat mijn projecten eindelijk wat vaart nemen en omdat manlief en ik de knoop hebben doorgehakt om niet naar Nederland te komen deze winter (daarover later meer). Dus als ik zou mogen gokken: mijn dochter voelt mijn stress en ervaart die druk ook als ik thuiskom. Dus als ik mijn hoofd koel houd, hebben we een zindelijk en gezellig kind!

Tegen alle ouders die nu met zindelijkheidsperikelen stoeien: houd moed! Echt, ik weet als geen ander hoe diep en diep frustrerend het kan zijn. Terugvallen zijn er. Absoluut. Maar houd moed!