Mijn baby wil niet meer aan de borst drinken

Slechts één dag terug van mijn onderzoekstrip naar Nevada en nog steeds ontzettend moe, moest ik de volgende nacht gehoor geven aan een huilende baby. Het was een uur of twee. Ik voelde me allang minder ‘slecht’ omdat nu manlief gewoon kon blijven liggen en niet naar de keuken hoefde om een fles melk op te warmen, onze kleine dronk immers nog aan de borst.

Echter, toen ik haar probeerde te voeden bleef ze huilen en legde ze niet aan. Ik verschoonde haar luier, maar het huilen bleef. En drinken bij mij, echt niet! Schoorvoetend liep ik met haar op de arm naar de keuken om de flessenwarmer maar weer eens aan te slingeren. Ik zei tegen mezelf dat het vast iets van vannacht was en dat het morgen weer terug naar ‘normaal’ zou gaan. Dat gebeurde echter niet.

Nu, twee weken later, weigert mevrouw nog steeds om bij mij te drinken. Ze wil alleen melk uit een fles. Dat is balen. Vooral omdat het hele gemak van aanleggen als ze huilt `s nachts daarmee dus van de baan is. En vertrouw me op mijn woorden dat ik echt alles heb geprobeerd om haar terug aan de borst te krijgen. Maar blijkbaar is het echt ‘gemak uit een fles’. Dus ja, mijn kindje is een week lang verwend door `s nachts een lekker warm flesje te krijgen als ze wakker wordt (dat doet ze lang niet altijd) en dat was dat.

Daarnaast heb ik ook een andere verandering gezien met betrekking tot voeding. Ze blijft knorrig en huilerig in de ochtend als we haar geen vast voedsel geven. Dus in de ochtend maak ik nu bananenpap. Wat fijngemalen haver vlokken met banaan en melk (mijn melk dan wel). Gaat erin als koek. Soms wat blauwe bessen erin of wat mango, wat haar nieuwe favoriet is. Ook voor haar middagslaapje moet er wat meer vaste voeding in, anders wordt ze sneller wakker. Dus een zelfgemaakt babyhapje word warm toegediend en mevrouw slaapt dan zo ongeveer van 11 tot 2. Voordat de nacht invalt krijgt ze nog wat vast voedsel, anders wordt ze `s nachts wakker.

Ach, ja. Het is luisteren naar je kindje en daarop inspelen. Dacht ik. Maar ik vergeet dat af en toe, zeker als het om typen eten gaat. Zoals gezegd, ik maak mijn eigen babyhapjes. Hoe moeilijk kan het zijn? Groente en fruit koken en pureren maar. Zeker nu ze wat ‘stukjes’ in haar eten kan hebben is het nog sneller. Even de staafmixer in de pan en klaar. Maar toch zijn ‘mijn’ hapjes niet zo lekker als die kant en klare uit de supermarkt, aldus mevrouw.

Dat ‘mijn’ hapjes veel gezonder zijn en vooral veel verser (en biologisch!), dat kan haar niets schelen. Mijn rode kool-cranberry-aardbei-chia zaadjes papje gaat er veel moeilijker in en met veel meer afkeurende gezichtsuitdrukkingen dan de rode kool-biet-frambozen hapje van de biologische winkel. Wat doe ik toch verkeerd? Of lopen we hier tegen het ‘ik wil geen groente, alleen fruit’ thema aan? Al was ik wel trots toen ze de zout-vrije zelf-gemaakte erwtensoep wel onwijs lekker vond en direct achterover drukte.

We geven maar in. Althans, voor de nachtflessen. Die 10 minuten die ik dan op ben zijn het niet waard om te gaan vechten met mijn kleintje. Dat ze mijn borst niet meer wil, dat accepteer ik maar. Ik kolf gewoon nog voor haar, al begin ik meer en meer te twijfelen over de duur van dat hele spektakel, zeker met meer reizen op de agenda. Die hapjes. Tja. Ik moet gewoon volhouden en zorgen dat er veel afwisseling is qua smaken. Dan is er elke dag tenminste iets dat ze erg lekker vind. Want het komt gewoon neer op gevecht dat iedere ouder kent: ‘je moet gewoon je groenten eten’. En oké, ik zal er volgende keer meer fruit indoen om het suiker gehalte wat op te krikken. Beloofd.