Even vakantie van het mama-schap

Als de kleine moe is en moeilijk doet als ik nog moet koken of als ik de zoveelste luierwas na het eten nog ‘even snel’ moet draaien, komt de gedachte weleens voorbij dat ik ontzettend blij zal zijn als ik eens ‘vrij’ zou hebben van deze dingen.

Natuurlijk mag ik niet klagen, sinds manlief de meeste baby-gerelateerde zaken op zich neemt en ons kleintje de nachten doorslaapt, maar ik vind het nogal een takenpakket, mama zijn en de ‘carrière-vrouw’ proberen te zijn (zie mijn vorige blog). Dus toen een trip naar de woestijn van Nevada weer op het programma verscheen, keek ik al enorm uit naar al die ‘vrije tijd’. En dan met name de tijd die ik kwijt ben met mama zijn.

Een week voor ik naar Nevada vertrok was ik erg optimistisch. Ik had veel werk te doen in het lab omdat ik, behalve camping- en onderzoeksmaterialen uitzoeken, ook nog wat andere projecten moest afronden alvorens we konden vertrekken. Geen seconde dacht ik aan het feit dat vertrekken zonder kindje wel eens lastig kon zijn voor mijn ‘mama hart’. Ik had beter moeten weten, zeker na de ervaring van onze eerste volle dag dat onze kleine naar een oppas ging.

Twee dagen voor vertrek kreeg ik het een beetje moeilijk. De stress om op tijd klaar te zijn voor de daadwerkelijke trip nam het een beetje van me over en zelfs na een volle dag hard werken, kon ik ook `s avonds nog coderen op mijn computer thuis om een gedeelte van mijn onderzoeksopstelling te automatiseren. Als klap op de vuurpijl vertrokken we ook nog eens aan het einde van de dag, zodat we eerst elkaar nog eens een hele dag op de kast konden jagen en elkaars stress konden opvoeren.

Tegen de tijd dat ik in de auto zat was mijn batterij dan ook leeg en dat was het perfecte moment dat mijn moeder-emoties om de hoek kwamen. Het moment dat ik het huis had verlaten was ons kleintje ook nog aan het huilen, wat mijn algehele toestand niet beter maakte. De eerste drie uur in de auto was ik erg stil, kortaf en misschien hier en daar onnodig snauwend.

Op dat moment was ik me er erg bewust van en vroeg ik mezelf vooral af waarom ik deze trip eigenlijk wilde doen. Zeker toen ik na 2.5 uur in de auto mijn kolfapparaat aan moest sluiten en in een ‘hoekje’ van de auto naast mijn drie mannelijke collega’s, half bedekt met een laken, moest gaan zitten kolven.

Maar toen ik in het veld was en lekker mijn ‘ding’ kon doen, bloeide ik ook weer op en vond ik het kolven ook meteen weer minder vervelend, ook al moest dat nu dus in mijn tweepersoonstentje aan een auto-snelstart-batterij (bij gebrek aan stopcontacten in de woestijn).

Ik vond het helemaal niet erg om 18 uur per dag te werken, waarvan de meeste tijd `s nachts, en dacht weinig aan thuis. Wat zeker meehelpt hier is dat onze werkplek daar zo’n uur rijden van de dichtstbijzijnde stad is en we alleen een satelliettelefoon hebben voor noodgevallen. Je ‘gewone’ telefoon heeft er geen bereik.

Ik ‘her-vond’ mezelf weer als wetenschapper en had enkele goede gesprekken met mijn prof over carrière richtingen en hoe ik mijn CV sterker krijg. De carrière-vrouw nam het weer even over van ‘mama’.

Natuurlijk was ik erg blij dat ik weer thuis was. Ik kwam om 5 uur in de ochtend thuis en liep gelijk door naar de babykamer. Ik zei heel zachtjes: “Hi little girl, mommy is home again.” Twee oogjes gingen open en ik zag een glimlach op haar mondje verschijnen en ik wist dat de ‘mama’ in mij weer terug was.

In maart moet ik weer het veld in en ik kijk er echt naar uit. Zeker nu ik weet dat ik in het veld echt alleen ‘wetenschapper’ hoef te zijn, maakt het alleen maar beter. Even een vakantie van het mama-schap zou elke moeder zo nu en dan eens moeten doen!

Je hoeft er natuurlijk niet voor naar Nevada en onderkoeld te raken tijdens je veldwerk aldaar, maar geen telefonisch contact hebben was voor mij iets dat mij dwong om thuis los te laten. Dus moeders onder ons: Pak een vliegtuig naar Timboektoe! Boek dat weekendje naar Zeeland! Plan een dagje wellness! Laat de telefoon thuis en ga!