Terugkijken op de eerste vier babymaanden

Het uitmesten van de klerenkast van Quintin gaat gepaard met de nodige weemoed. Vorig jaar rond deze tijd ben ik zwanger geraakt en sindsdien is er veel gebeurd.

Toen Quintin net geboren was paste maatje 44 niet eens … dat was te groot. Nu stevent hij af op maat 62 of zelfs 68, het is maar net of het kledingstuk groot of klein uitvalt.

De luiers tot en met 5 kilo passen niet meer, dus er gaat weer een heleboel naar babyweb; een organisatie in Arnhem die babyspullen weggeeft aan de moeders (in spé) die financieel even krap zitten.

Sommige dingen bewaar ik natuurlijk. Zoals het eerste rompertje wat papa Sydney voor Quintin kocht, toen we hoorden dat hij in de couveuse een rompertje aan mocht als start voor het leren om zichzelf warm te houden.

Terugkijkend. Ik weet dat er honderdduizenden vrouwen, zo niet meer, over de hele wereld elke dag zwanger worden en kinderen krijgen … maar toch blijf ik het wonderbaarlijk vinden.

Het is een wonder al om zwanger te raken; een wonder dat je de kritische 12 weken goed doorstaat en het vruchtje zich hecht; een wonder dat het vervolgens 9 maanden goed gaat; een wonder dat de bevalling goed verloopt; een wonder dat je kindje gezond ter wereld komt en een wonder dat je daar als vrouw zelf niet teveel onder te lijden hebt!

De 9 maanden heb ik zelf niet gered. Zowel Quintin als ikzelf waren in nood, dus na 32 weken en 4 dagen werd hij gehaald. Maar zo snel als hij er was, zo snel mocht hij mee naar huis. Na zo'n drie weken mochten we hem thuis verwelkomen.

Nu zijn we al 4 maanden een gezinnetje en vierden we onze eerste Sinterklaas en Oud & Nieuw samen. De kerstdagen waren erg gezellig met vrienden en familie.

Nu proosten we op het nieuwe jaar en de verwondering! Voor iedereen veel geluk & gezondheid toegewenst!