Van ledikantje naar raceautobed - wanneer gaat een dreumes over naar een peuterbedje

Het was de eerste week van het nieuwe jaar, en Quintin had zich blijkbaar voorgenomen te laten zien dat hij nu echt een grote jongen wordt. Hij was zowaar over de railing van zijn ledikantje geklommen.

In eerste instantie hadden we niks opgemerkt. Sydney komt ineens mijn 'kantoortje' op - ik werk voornamelijk thuis achter de computer - en vraagt me waarom ik Quintin op zijn kamertje in het donker laat spelen met de lamp uit en de gordijnen dicht. Ik antwoord verbaasd dat Quintin in zijn ledikantje ligt om een middagdutje te doen. “Nee hoor”, zegt Sydney, "hij is gewoon met zijn auto's aan het spelen.” We kijken elkaar aan en het is een paar seconden stil... Het kwartje valt!

Hij moet erover heen zijn geklommen! We rennen naar zijn kamer en hups, Sydney tilt Quintin zijn ledikantje in. “Dus je kan er zelf uitkomen?” vragen we aan hem. “Nou, laat maar eens zien aan papa en mama, kom er maar uit.” Behendig tilt Quintin zijn ene been over de railing heen, trekt zijn lichaampje naar boven met zijn handjes stevig aan de railing geklemd, en woeps….met een duikel op de stoel (gelukkig, dat die er staat, want de grond is een stuk harder om op te landen) en via de stoel laat hij zich zakken op de grond. Ja, Quintin kan het éçht dus zelf…

Een half jaar geleden hebben we al eens gegoogled op 'wanneer gaat een dreumes over naar een peuterbedje' en de meeste pagina's zeggen dat dit ergens tussen het tweede en derde jaar is of als je kindje erg lang is en dus wellicht eerder over de railing van een ledikant kan klimmen. Hoewel Quintin lang is voor zijn leeftijd, dachten we, dat duurt nog wel even. Hij slaapt vaak nog in een trappelzak en is nog wel echt een dreumes, nog te jong! Nu is hij 2 en een half jaar, maar gaat als een speer! De tijd is aangebroken om toch maar over te gaan naar een peuterbed. Op naar de woonboulevard!

Helaas in de beddenspeciaalzaak geen peuterbed te vinden. Quintin kreeg wel een mooie ballon mee, maar daar zijn we natuurlijk niet echt mee geholpen. Bij een woonwinkel stuurden ze ons door naar de bijbehorende webwinkel. Eenmaal thuis kruipen we achter de computer. Geen erg gevarieerd aanbod, en vrijwel nergens krijg je er een matras bij. Valt dat even tegen!

Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een kinderbeddenshop, waar we tijdens de verhuizing al naartoe waren gereden om te gaan kijken naar een supermooi autoracebed. Alleen, de winkel was nergens te vinden... Na rondjes rijden over het industrieterrein van desbetreffende stad, bleek dat het ging om een online shop, zonder showroom... Jammer! We hebben nu dan toch online dit gave bed besteld, en het wordt geleverd inclusief matras! Jippie!

Het bed is aangekomen! En meneer had meteen veel lol. Sydney had het bed in elkaar gezet en Quintin zit er al in, zijn auto's netjes geparkeerd aan de rand. Overdag had hij de grootste schik; het opmaken van het bed ging erg moeilijk, want hij wilde er niet meer uit. Met het dekbed van Paw Patrol was het bed helemaal af!

Maar ’s avonds wilde hij er niet in slapen. Echt helemaal niet. We waren allemaal erg moe en vooruit, Quintin mag vannacht dan even bij papa en mama slapen. De volgende dag gaan we met frisse moed wel oefenen om hem in zijn nieuwe bedje te krijgen.

In de middag, met een beetje gesteggel misschien, ging Quintin liggen soezen in zijn eigen bedje. Ik had een telefoontje met zijn favoriete tekenfilm erop bij hem gelegd en dat leidde hem voldoende af om te protesteren. Ik bleef naast hem zitten tot hij sliep. 's Avonds hetzelfde ritueel, Niet dat we er een gewoonte van gaan maken, het is alleen maar omdat hij dan niet teveel aandacht schenkt aan dit 'vreemde' bed.

De derde nacht moet hij het zelf gaan doen. En met een beetje geduld en herhaaldelijk terug naar bed sturen, vond hij toch zijn rust en bleef hij netjes liggen. YES! Hij brabbelt nu over zijn racebed, en elke avond gaat het steeds een beetje beter met naar bed gaan.

De eerste ochtend nadat hij in zijn eigen bedje heeft geslapen riep hij nog vanuit zijn bed dat hij “Uit bedje…” wilde, en we riepen terug.. “Ja, zelf doen… Kom maar!” En ja hoor... Daar kwam meneer aangestiefeld. Het drong blijkbaar net pas door dat hij ons niet meer nodig heeft om uit bed te komen. Grappig!

Vreemd misschien dat ik er niet bij na heb gedacht dat het best een overgang om van ledikant naar peuterbed te gaan. Quintin is doorgaans erg makkelijk en past zich snel aan. Maar hier had hij toch wat moeite mee. Hij is ook best pietje precies in veel dingen, misschien dat het daarom toch wat lastiger was, dan ik had verwacht. Ik vraag me af welke ervaringen andere moeders hebben bij de overgang van het 'baby-bedje' naar een peuterbed!