De zwangerschapskilo's gaan er nog niet gemakkelijk af

Twee á drie maanden na de bevalling met keizersnee ben ik begonnen met héél rustig aan te gaan sporten. Een keer per week fitnessen met een vriendin. Geen toestellen met gewichten, maar een beetje lopen op de loopband, fietsen, roeien en later kwam de crosstrainer weer binnen bereik en spinning.

Helaas viel ik vaak uit; een onbekende huiduitslag waarvoor ik zelfs op de SEH belandde, een buikgriep, acute heftige spanningshoofdpijn met overgeven (wederom op SEH binnen gekomen) en dan nu een heupinfectie. Door de heupinfectie ben ik verreweg het langste uit de running. Al ruim vier weken kan ik niet sporten. Sterker nog, enige tijd lukte het niet eens om te lopen. Dat is lastig, want de zwangerschapskilo’s gaan er nu niet makkelijk af. Sinds de zwangerschap ben ik slechts 4/ 5 kilo afgevallen.

Om toch wat kilo’s kwijt te raken heb ik een diëtist ingeschakeld. Ze heeft mijn voedingspatroon doorgenomen en stelde vast dat ik eigenlijk niet veel verkeerd doe. Hooguit zou ik de porties die ik eet minder groot kunnen maken. Tijdens je zwangerschap heb je meer honger en misschien ben ik nog gewend om ‘zo’ te eten. Dus daar ga ik op letten.

Verder eet ik heel gezond, ’s morgens maakt Sydney altijd een heerlijke shake van allerlei vruchten en walnoten. Ontbijten met knackerbröd en één boterham die ik met Quintin deel, want hij is net begonnen met het eten van stukjes brood. Tussen de middag weer brood en ’s avonds variërend groente, aardappelen, rijst of pasta met vlees, vis of vegetarische burger/ noten.

Af en toe iets lekkers moet kunnen, dat is chocola en koekjes. Maar zeker niet iedere dag. Het kan zijn dat de kilo’s er minder makkelijk afgaan doordat ik nog steeds een hogere dosis prednison gebruik dan voor de zwangerschap. Dat moet van de nefroloog, omdat de nierfunctie weer wat op moet krabbelen en prednison beschermt de nier. Je krijgt er echter wel een hongergevoel van als bijwerking…

Intussen gaan we op 6 juli trouwen en gaan de voorbereidingen hiervoor gewoon door. Het kwam dan ook voor dat we de stad in gingen om een aantal spulletjes te kopen en in plaats van de kinderwagen de invalidewagen hadden meegenomen. Ik kon namelijk niet zover lopen, dus met Quintin op schoot heeft Sydney me voortgeduwd in de rolstoel die we van mijn oma hadden geleend voor deze gelegenheid.

Het was voor Quintin de eerste keer dat hij met zijn gezichtje naar voren door de stad heen ging, en ik was bang dat hij van alle drukte snel zou beginnen met huilen of zich onrustig ging voelen. Dat viel reuze mee. Eigenlijk vond hij het alleen langdradig worden toen we in een parfumeriezaak wat langer de tijd nodig hadden om een aankoop te doen. En dat was ook heel terecht. Hij vond het verder volgens mij wel grappig om bij mama op schoot in een ‘wandelwagen’ te zitten. Hij trok dan ook veel aandacht van andere winkelbezoekers en kraaide er vrolijk op los.

Voor papa waren het wel een paar zware weken. Naast een moeder die steeds hulp nodig had met tillen van de baby, moest hij er ineens ook ’s nachts uit als Quintin huilde. En normaal huilt Quintin niet veel, maar juist in deze periode kreeg hij een krentenbaardje en huilde dag en nacht.

Zo kenden we Quintin helemaal niet! Hoge koorts en hij dronk zijn fles maar half op. Groente en fruit liet hij staan. De huisarts gaf een zalfje en gelukkig was het na één week allemaal een heel eind over. Papa was echter bekaf! Daar is geen medicijn tegen opgewassen. We hebben nu wel enig idee hoe het voelt om ouder te zijn van een huilbaby, en ware uitputtingsslag! Blij dat Quintin inmiddels weer brabbelt in plaats van huilt als hij wakker wordt, en weer lekker met zijn knuffel knuffelt wanneer hij slapen gaat.