Vier kinderen een groot gezin blog Nina

Soms zijn mensen verbaasd te zien of te horen dat wij vier kinderen hebben. Heb je er drie, dan vinden mensen dat normaal. Heb je er vier, dan is dat een hele prestatie.

Ik moet eerlijk zeggen dat het af en toe best druk is, dat ik tijdens het spitsuur het liefst oordoppen in zou doen, de tijd een uur of twee naar voren zou kunnen spoelen en de ‘huup-huup-barbatruck’ in de keuken en huiskamer zou willen doen.

Maar ik kan me herinneren dat ik dit gevoel bij twee kinderen –of misschien zelfs al bij alleen nog mijn eerste kind- ook al had. Maar toch begrijp ik dat mijn oma 7 kinderen had, ik vind namelijk: hoe meer, hoe makkelijker.

Een beetje cliché, maar die vierde doe je er toch een beetje bij. Zo was ik in de eerste paar maanden na ons eerste kindje 24/7 met hem bezig. Om 4 uur ‘s-middags bedacht ik me dat ik nog niet gedoucht had.

Boodschappen doen leek al helemaal een wereldreis en een avondje doorzakken met vriendinnen was al helemaal kansloos. Maar gelukkig wen je daar op de een of andere manier gewoon weer aan, kun je na een tijdje weer gewoon je normale dagindeling volgen –als je kleintje een beetje meewerkt- en denk je soms alweer aan een volgende zwangerschap.

Het erge is dat bij ons eerste en tweede kindje alles weloverwogen werd gedaan, alle kleertjes werden met zorg en liefde uitgekozen (in winkels veel te duur, wat ik bij de laatste twee nooit meer zou hebben gedaan).

Kamers werden ingericht met bedjes en commodes van in mijn ogen de beste kwaliteit en de hele zwangerschap probeerde ik niks te tillen, heel gezond te eten en las ik mezelf goed in.

Na de geboorte van ons derde kindje merkte ik al dat ik makkelijker genoegen nam met de kleertjes van haar zus met een klein vlekje, een slaapzak die eigenlijk nèt iets te krap zat tijdens een vakantie en zette ik haar soms met gemak eventjes voor de televisie, terwijl haar broer en zus ongeveer niet eens van het bestaan van een televisie afwisten.

Bij nummer vier liet ik de teugels al helemaal vieren: ik maakte me niet druk hoeveel of hoelang hij had gedronken of geslapen, zijn broer en zusjes mochten hem lekker oppakken en al het bezoek was welkom. Van een krampje meer of minder raakte ik al helemaal niet van slag en de bezoekjes aan het consultatiebureau verzette ik lekker als het me even niet uitkwam.

Denk dat door mijn hele instelling dit de relaxte baby ooit was en nog steeds is. Hij is gewend dat hij niet meteen aan de beurt is, dat z’n zussen staartjes in zijn haren proberen te maken, zijn slaapzak roze is, hij tot laat in de avond mee met ons allemaal gaat en dat zijn oudste broer als ‘mannen onder elkaar’ hem het geheim van sinterklaas al heeft verteld.

Iedere ochtend wordt er om hem gevochten. Wie mag als eerst zijn kamer in als hij wakker wordt, wie mag hem vasthouden en wie mag zijn kleertjes uitkiezen? Soms zijn de combinaties niet om aan te gluren, maar zijn broer en zussen vinden het mooi. En hij lijkt de gelukkigste baby ooit. Als nummer vier zo is, hoe zouden nummer 5,6 en 7 van mijn oma dan wel niet geweest zijn