Om te kotsen – kinderen met buikvirus griep

Zieke kinderen zijn allereerst natuurlijk heel zielig, maar als ik eerlijk ben: de ouders ook wel een beetje.

Op school heerste er een heel vervelend buikvirus. Ik dacht dat wij die wel zouden ontlopen, want – zo vertelde ik trots – mijn kinderen geven eigenlijk nooit over. Tja, dat is natuurlijk de goden verzoeken… Het begon zondagavond, mijn oudste klaagde over buikpijn, hij had bij een vriendje gegeten en ze hadden pizza’s gegeten. Heerlijk natuurlijk, maar veel te veel.

Ik dacht dat het daaraan lag, maar toen hij de volgende dag nog steeds lijkblijk zag kreeg ik al een vermoeden. Hij bleef een dagje thuis en eigenlijk ging het wel weer. Juist deze dag – inmiddels maandag – zeiden mijn man en ik tegen elkaar dat we echt even een goede nacht moesten slapen. We waren allebei erg druk geweest en gewoon kapot.

Tja, fout nummer 2, dan verzoek je de goden natuurlijk weer. Wij vroeg in bed, nog even Netflixen en heerlijk slapen. Nou ja, dat dàchten wij. Rond 23:00 uur hoorde we onze jongste huilen. Ik rende erheen, zodat ik niemand zou wakker maken en rook meteen een hele vreemde lucht.

Z’n hele bedje, slaapzak, haar en gezicht zat onder de kots. Arm ventje, zo zielig, zo hulpeloos. Met een washand maakte ik zijn gezichtje en haartjes schoon. Haalde zijn lakentje eraf en gelukkig had ik nog een reserve-slaapzak. Ik gooide alles in de was (deed voor de zekerheid een snel programma, want voelde de bui al hangen) en stopte hem weer in zijn bedje.

Hij ging meteen weer slapen en wij ook. Een half uur later precies hetzelfde verhaal, helemaal onder van top tot teen. Weer haalde ik zijn reserve lakentje eraf en gelukkig –dat is weer de mazzel met vier kinderen, je verzamelt een hoop in de jaren – had ik nog een slaapzak liggen.

Ik legde hem in bed, rende naar beneden, stopte de was in de droger en deed de volgende sessie in de wasmachine. Weer probeerde ik te slapen en ja hoor na een half uur was het weer zover en zo ging het maar door. Helemaal gesloopt waren wij de volgende ochtend, maar gelukkig was het overgeven opgehouden.

Hij leek weer een beetje vrolijk, maar wilde niks eten en een pietsie drinken. De dag kroop voorbij en we konden niet wachten om de aankomende avond de slaap in te halen.

Helaas, ook deze nacht werd een nacht vol bedden, pyjama’s en handdoeken wassen, verschonen en ga zo maar door. Dit keer was het onze dochter. Het arme meisje had echt niks meer in haar lichaam, maar bleef maar overgeven.

Weer een nacht nauwelijks geslapen. Met vier kinderen begrijpen jullie hoe de twee volgende nachten zijn verlopen. Na dagenlang diarree en kots op te ruimen van de kinderen, zit ik er nu zelf aan. De hele dag en nacht kotsmisselijk en niks van eten of drinken houd ik binnen en ik bezoek de wc vaker dan me lief is.

Tijd voor vakantie, zal ik maar zeggen!