Ontaarde moeder nu al wakker

In zo’n december maand is het allemaal wat veel, denk dat iedereen en vooral alle moeders dat herkennen. Borrel hier, Sinterklaasfeest daar, Kerstontbijt, Kerstborrel en ga zo maar door. En niet te vergeten dat de meeste kinderen door alle drukte en spanning van sinterklaas vaak extreem vroeg wakker worden.

Zo ook hier: we hadden een week achter de rug wat meer weg had van een Sinterklaas-marathon, dan een kinderfeest. Ontzettend gezellig, maar wel even toe aan wat extra uurtjes slaap. Het lijkt wel dat als je dat uitspreekt dat je dan de goden verzoekt of zo.

Vol goede moed gingen we naar bed, nog heerlijk even Netflixen en dan een goed nachtje pakken. Ik had de oudste drie al duidelijk gemaakt deze nacht geen zin te hebben in ‘enge dromen’, ‘in bed plassen’, ‘niet kunnen slapen’ of wat dan ook (niet dat je dat kunt sturen, maar het viel te proberen).

En ja hoor, we lagen heerlijk in dromenland. Ik sliep zo diep dat ik me er ook helemaal niets van kan herinneren en zo diep dat de geluiden die je hoort soort van in je droom passen. Zo hebben we een hamster te leen - waarvoor ik mijn vriendin nogmaals hartelijk wil bedanken, het hele huis ligt onder stro en Hammie de Hamster is al twee keer kwijt geweest, - maar goed … in mijn droom vond ik dat Hammie een enorm geluid maakte, totdat ik me besefte dat dit niet Hammie was, maar onze jongste Stein.

Met volle tegenzin opende ik een oog en een oor, dit meen je niet: serieus toch niet nú al wakker. Vandaag kan ik het even niet aan. Geen idee of het twee uur 's nachts is of al ochtend, maar het voelt in ieder geval vreselijk. Dit was het enige kind die ik helaas niet kon voorprogrammeren gisteravond.

Ik sluip naar hem toe om hem nog in slaap te kunnen krijgen, maar meneertje heeft een heel ander plan: hij staat in zijn bedje met zijn armpjes wijd om opgepakt te worden. Oké, oké, je bent best schattig, maar dat neemt niet weg dat mijn hele lichaam nog niet wakker wil worden en al helemaal niet naar een 'koud beneden'.

Tijdens het maken van de fles bedenk ik hoe ik dit ga oplossen. Ik kijk op mijn horloge … dat dacht ik al; 05:00 uur. Zo'n tijdstip dat je weet dat hij niet meer gaat slapen en dat hij weet dat jij dat ook al weet.

Zijn bui is vreselijk, elk speelgoedje wat ik hem aanreik smijt hij op de grond. Pfff, die geluiden kan mijn hoofd nog niet aan. Ik zet hem in de box en hij begint enorm te brullen. Ik zet de box voor de tv, zet Teletubbies op, geef hem een Liga als ontbijt en in zijn andere hand een (kapotte) afstandsbediening. Meneer lijkt tevreden.

Ik sluip de kamer uit en houd de deur op een kier. Snel ga ik mijn bed weer in. Ik voel me een ontaarde moeder, maar draai me toch nog eventjes om …