Een lievelingskind? Ja, stiekem wel

Regelmatig wordt mij gevraagd of ik stiekem een kleine voorkeur heb voor een van mijn vier kinderen. Sociaal wenselijk zou zijn als ik “nee” zeg en dat ik dat natuurlijk ook denk. Het eerlijke antwoord: “ja, natuurlijk!” Alleen verandert mijn voorkeur continu.

Mijn oudste

Zo is mijn oudste de steady one, altijd lief, luistert goed, kleedt zichzelf aan, doet zijn huiswerk uit zichzelf en vermaakt zich, helpt als het nodig is en is bijna altijd goedgehumeurd (net z’n moeder, zeg ik altijd tegen m’n man).

Nummer twee

Nummer twee is de clown in huis, breekt regelmatig iets, hangt altijd ondersteboven, laat overal haar kleren, spullen en nog net niet zichzelf liggen.

Nét nieuwe laarsjes zitten meteen onder de modder, mondbeschermers zijn na een keer dragen onvindbaar, gymspullen vergeet ze standaard en 9 van de 10 keer heeft ze een onuitstaanbaar ochtendhumeur.

Nummer drie

Nummer drie is de liefheid zelve. Is een zachtaardig meisje wat nog steeds met een navelstreng aan mij vast zit. Is 5 jaar oud, maar gedraagt zich als een tweejarige.

Elke stap die ik zet, zet ze met me mee en het liefst kruipt ze ’s nachts bij ons in bed. Ze wil met iedereen spelen, maar ze durft meestal niet bij hen met het gevolg dat ik iedere dag hier thuis een vriendin te spelen heb en dan nóg blijft ze mij in de gaten houden.

Baby

Nummer vier -met als bijnaam Donald Trump- is inmiddels ontpopt tot een enorme bijdehand. Zal wel te maken hebben met het feit dat hij de jongste is.

Krijgt hij even de aandacht niet, dan zorgt hij er wel voor dat hij die opeist. Gelukkig heeft hij het liefste smoeltje en kan niemand eigenlijk boos op ‘m worden.

De ene keer ben ik zo ontzettend trots op onze oudste die zo verantwoordelijk is, de hele dag uitvindingen maakt, overal over nadenkt en mij nog heel veel kan leren. Hij stelt me vragen over Luther of de 80-jarige oorlog waarvan ik van het antwoord geen enkele clue heb. Hij is trouw naar z’n vriendjes en naar ons, dus ja, hij zou met stip op 1 kunnen staan.

Maar dan heb je onze originele clown, die ‘radslag makend’ door het leven gaat, elke minuut weer een ander gek idee of accent heeft. Die geen krimp geeft als haar pols gebroken is, maar wel het liefst naar de IC gaat met een splinter. Ze gilt als ze huiswerk moet doen en ze ziet het nut er ook eigenlijk niet van in. Ze is voor niks of niemand bang, gaat naar elk kamp, logeert bij mensen waar ze nog nooit is geweest en heeft altijd een grote glimlach die ze ook bij mij op m’n gezicht geeft als ik naar haar kijk. Dus ja, zij maakt ook een grote kans op de beker.

Dan nummer drie, ons kleine verlegen popje, die tot haar honderdste bij ons wil blijven wonen, die uren knuffelt met de hond en speelt met haar pop. Die mijn schaduw is, waar ik ook heen ga. Die me knuffelt en kust en zich afvraagt waarom ze niet met mij kan trouwen. Je begrijpt, het gaat erg lastig worden.

Dan baby. Met z’n krullen en tandjes en enorme glimlach bij het binnenkomen van z’n kamertje in de ochtend. Hij begint met brabbelen, kan in z’n handjes klappen en zelfs al high-fiven. We eten hem op.

Maar toch: soms word ik gestoord van het urenlange gepraat over Luther, dinosaurussen, de aarde en het heelal. Word ik woedend als er radslagend weer een lamp in huis omgaat en zij vervolgens een week mank loopt, wil ik ook een keer naar de wc of supermarkt zonder dat zwaan-kleef-aan aan me vastzit en het sterke willetje van Donald Trump is me soms ook even teveel.

Dan staan ze allemaal weer even op de laatste plaats, gelukkig kan dat per kwartier verschillen!