De luizenfamilie op je hoofd bestrijden

Als moeder ben ik inmiddels best wat gewend. Zo hoor ik het niet eens meer dat ik alleen in de auto al 40 minuten naar Dikkertje Dap aan het luisteren ben, vind ik het prima om om 17:30u aan mijn avondeten te zitten, zit er standaard stift, verf of een sticker op mijn pas geverfde muren, zit ik al jaren niet meer alleen op de wc, speel ik de halve dag politieagentje, tref ik standaard lege verpakkingen aan in de ijskast, vind ik vieze sokken en onderbroeken overal, maar er is één ding waar ik echt niet aan kan wennen en dat zijn luizen. En dan heb ik het niet over luizen op de hoofden van mijn kinderen, nee Gj{%]%^~]£$£ op MIJN EIGEN HOOFD!

Voordat ik kinderen had vond ik verhalen over luizen echt niet te doen en ook echt voor vieze mensen. Voor mensen die de haren van de kinderen niet kammen en al helemaal niet wassen. Gadver, dat zou mij echt nooit overkomen.

Nou dat duurde niet lang. Bij kind 1 was het op de peuterschool al raak. Ik kreeg een briefje mee dat er luizen waren geconstateerd in de klas en of we de kinderen allemaal wilden controleren. Die avond zat zoonlief van nog geen 3 jaar oud, maar wel een bos haar van een volwassen man, in bad en ging ik voor de vorm even kijken. Nou, ik hoefde geen extra moeite te doen om die beestjes te zien. Niet te doen echt.

Misschien ben ik de enige, maar bij je eerste kind raak je van dit soort onbenulligheden redelijk van slag. Het was inmiddels na sluitingstijd van de apotheek hier in de buurt, dus ik belde in paniek een vriendin met oudere kinderen.

Zij had een hele voorraad aan luizenspullen. In mijn hoofd dacht ik ook even ‘wat vies, dan zullen ze daar wel vandaan komen, die luizen’, maar nu weet ik wel beter. Ik heb mijn zoontje behandeld, gekamd, gekamd en gekamd. Geen luis of neet kon dit meer overleven en ik dacht dat ik er was.

Totdat ik ’s nachts wakker werd en het een beetje voelde kriebelen op mijn hoofd. Eerst dacht ik dat het tussen mijn oren zat, maar toen ook manlief zei dat hij kriebel had, ging ik me een beetje zorgen maken. Luizen zijn voor kinderen en toch echt niet voor ons. Ik controleerde hem en ja hoor, de familieleden van de eerdere luizen kwam ik tegen. Gelukkig had ik nog een beetje luizenshampoo en ben ik als een gek gaan douchen en wassen.

Dit spul is overigens niet bevorderlijk voor vrouwenhaar en al helemaal als dat haar er na een zwangerschap al niet mooier op is geworden. Nog even een luizenkam erdoorheen en je hebt geen luis, maar ook geen haar meer over. Maar goed, alles beter dan deze luizenfamilie op je hoofd.

Nu een aantal jaar later herken ik het direct, beetje kriebel en ja hoor, ik heb ze weer. Het aller gênantste is alleen deze keer dat er bij mijn kinderen geen luis of neet te bekennen is en bij mezelf wel.

Gelukkig heb ik net als mijn vriendin toen, alle gear in huis. Ik behandel mezelf, gooi alle lakens en handdoeken in de was en houd mijn lippen maar stijf op elkaar naar mijn vriendinnen, want het klinkt toch –ook al hebben zij dit ook regelmatig gehad- ontzettend onfris. Ik ben echt dol op mijn kids, maar dingen als wormen, teken en luizen, daar kan ik nooit aan wennen!