Levenslessen van mijn kinderen

Alweer een tijdje geleden dat ik een blog schreef. Het leven heeft zeker niet stilgestaan! Sowieso is een gezin met drie best druk, maar voor ons was het extra druk. De afgelopen vijf maanden heb ik het gezin in mijn eentje gedraaid. Best een uitdaging met een kleine baby erbij! Laat ik het er op houden dat elk huisje z’n kruisje heeft en dat Facebook niet voor niets als relatiestatus “het is ingewikkeld” als keuzemogelijkheid heeft…

Toen ik er alleen voor kwam te staan, was ik behoorlijk op. De eerste periode was overleven, doorgaan op de automatische piloot. Maar het was ook een periode van terugkerende rust, van opnieuw een ritme vinden met elkaar, van mezelf terugvinden.

Inmiddels hebben we rust en ritme. We genieten van het leven en van elkaar. Xam, Fien en ik genieten ook met volle teugen van Yule. Het is zo’n vrolijk en relaxed kind! En sinds een maand draait ook haar vader weer deels mee in ons gezin, vanuit een latrelatie.

Geloof me, er zijn heus momenten geweest dat ik er aardig doorheen zat. Dat ik totaal pedagogisch onverantwoord schreeuwde tegen de kinderen, ze net iets te lang voor de tv liet zitten, heel ongezond een sigaret opstak en wenste dat ik op een onbewoond eiland zat.

Toch voelde ik daar doorheen mijn kracht. Een soort oermoederkracht die maakt dat je overeind blijft. Net als wanneer het hele gezin ziek op bed ligt en jij op de een of andere wonderlijke manier niet geveld wordt door die griep.

Ik vulde ons huis met liefde en warmte, werkte tussendoor hard aan werkopdrachten en had ook nog genoeg energie om op en neer te fietsen naar alle clubjes en ons huis open te stellen voor speelvriendjes.

Het was niet alleen mijn oerkracht die me overeind hield. Mijn kinderen hebben me hierin ook enorm geholpen, ook al hebben ze dat zelf niet doorgehad. Ze zijn nog zo jong, maar hun levenslessen zijn zo wijs.

Hun knuffels, hun lach, hun tekeningen, zelfs hun soms totaal niet luisteren en bozige buien, ze maakten me sterk in mijn moederschap. Yules ontspannen vrolijkheid was een mooie spiegel voor me, een teken dat ik goed bezig was.

Maar misschien wel het mooiste was een wijze opmerking van Xam. Ik bracht de kinderen naar bed en volgens een nieuwe goede gewoonte was ik met elk kind dan een kwartiertje bezig, even dat een-op-een contact, ook al had ik nog honderd dingen te doen in de avond.

Xam zag wel dat ik die avond onrustig was, Yule was intussen ook flink aan het protesteren tegen het fenomeen bedtijd. Ik zei dat ik een deadline had en nog tot zeker middernacht moest werken en dat ik echt gek werd als Yule nu niet ging slapen. Zijn reactie: "mama, gewoon rustig blijven en stil, dan komt alles goed."

Wat een prachtige wijsheid van een achtjarige, die zelf ongeveer dagelijks worstelt met de wereld en zichzelf! Elke keer als ik nog even stress voel, denk ik aan zijn uitspraak en dan weet ik: alles komt goed…