Hallo wereld

Gisteravond heb ik voor het eerst langer dan een kwartier buiten de slaapkamer doorgebracht. Op de bank, in stilte, met het licht zo laag mogelijk. Mijn slaapkamer is als het hol van een dier. Mijn hol, mijn veilige holletje. Daar is waar ik bevallen ben van ons meisje en daar is waar ik dag in nacht uit bivakkeer. De wc is tegenover de slaapkamer, de badkamer ernaast. Meer had ik niet nodig. Volgens de kraamhulp ben ik een ideale kraamvrouw, eentje die lekker in bed blijft. Niet dat ik bedlegerig ben, integendeel. Ik ben vlot bevallen en ben zonder ook maar enig minischeurtje uit de strijd gekomen. Ik zou weer als vanouds al regelend kunnen rondrennen, maar dat doe ik niet. Ik heb er namelijk voor het eerst geen zin in. Ik wil alleen maar in mijn holletje zitten, kijkend naar en zorgend voor mijn heerlijke kleinste meisje.

Maar vandaag scheen de zon zo aanlokkelijk, dat ik het niet kon weerstaan om een paar stappen buiten mijn heilige domein te zetten. Het moest er tenslotte toch ooit van komen. En zo stapte ik voorzichtig met mijn kop koffie het balkon op.

Het was stil op straat, het voelde een beetje onwerkelijk. Ik hing over de balkonrand en nam alles goed in me op. Alsof ik het voor het eerst zag. Het uitzicht was een beetje vaag, wazig. Ik had dagenlang niet verder dan een paar meter hoeven focussen, misschien lag het daar aan. Eigenlijk voelde het alsof ik net twee volle dagen en nachten zwaar had doorgefeest en nog half van de wereld was, terwijl ik probeerde met mijn kater weer te wennen aan de ‘normale’ wereld. Maar ja, zeg dat maar eens tegen je 64-jarige, ietwat brave kraamhulp. Dus hield ik wijselijk mijn mond, dronk snel mijn koffie op en dook weer terug mijn hol in.

Ineens wilde ik niet meer wachten. Ik was lang genoeg binnen geweest. Het cocoonen had ik volop benut en ik zou er ook nog wel even mee doorgaan, maar nu was het even tijd voor actie: de eerste wandeling met Yule!

Mart begreep geloof ik niet wat er nu spannend of belangrijk was aan die eerste wandeling en leek het bijna onzin te vinden dat hij mee moest. Ik kon hem niet goed uitleggen wat een grote stap het voor mij voelde. Die eerste keer naar buiten. De eerste presentatie van haar aan de wereld en de wereld aan haar.

Ook al was die wereld vandaag grauw en koud en was er ook niemand in de lege straten om haar aan te presenteren. Ik kon hem ook niet uitleggen dat die wereld zo groot leek en daardoor best een beetje eng, vergeleken met mijn veilige plekje van een paar vierkante meter slaapkamer. Ik had hem nodig tijdens die wandeling, voor steun en bescherming. Maar ik ben stoer, dus dat zei ik niet.

Inmiddels zit ik op dag 12. Ik ben in mijn eentje met drie kinderen op een van de drukste dagen van het jaar naar de supermarkt gegaan. Geen enkel probleem. Ik vond het nog leuk ook. Ik heb al heel wat wandelingetjes gemaakt en de wereld is alles behalve eng en groot. Gek toch, hoe je perspectief in een week zo kan veranderen!

Toch is mijn favoriete plekje nog altijd dat veilige holletje, mijn slaapkamer, waar ik in alle warmte en geborgenheid van mijn huis en mijn gezin mij kan terugtrekken en kan genieten van ons nieuwe wondertje …