De eerste 5 maanden

Vandaag 5 maanden geleden, had ik niet durven denken hoe ik me nu zou voelen als moeder en ook gewoon als vrouw. Had ik ervoor getekend? Ja natuurlijk, want een kind krijgen is zoiets bijzonders, het maakt je moeder, ouder, completer, wijzer, verantwoordelijker en noem maar op. Alle clichés blijken te kloppen, hoe zeer je je daar ook tegen verzet, het is gewoon allemaal waar.

Tess is inmiddels een vrolijk meisje met een heerlijk karakter. Een "Wieze aap" noemen we haar. Maar, tjonge jonge, wat is die eerste periode bikkelen. Standje overleven is het! Gebroken nachten, ja prima, maar een huilende baby met pijn in haar buik gaat je door merg en been. En dan niet 10 minuutjes huilen hè… uren en uren hebben we met haar door het huis gewandeld. Geknuffeld, getroost, meegehuild, soms van wanhoop schreeuwend 'wanneer houdt het nu eens op' als ze dan uiteindelijk doodmoe in slaap viel en de krampjes eindelijk over waren, en je zelf ook even kunt slapen.

Ja, en advies krijg je van iedereen… en we hebben alles geprobeerd. Masseren, andere melk, andere fles, druppels van dit, druppels van dat, osteopathie. (Wat overigens erg goed geholpen heeft, bedankt Chris!) Waar we allebei, of beter alle drie, het meeste aan gehad hebben was een simpele stuk stof van een meter of 5; de Draagdoek. Al snel hadden we in de gaten dat Tess hierin het snelste rustig werd, lekker tegen me aan, warm, veilig en als bijkomende handigheid; je hebt je handen vrij! Een Draagzak probeerde ik ook eerst maar die zat niet lekker op mijn keizersnee wond, een draagdoek ging prima.

Soms 24-7 zat ze in de doek. Heerlijk! Rust bij kind = rust bij ouders! Nou ja, heerlijk… als je half liggend op bed in een zooi kussens in slaap valt en een paar uur later wakker wordt, dan voel je ineens spieren waar je geen weet van had. Stijve nek, zere rug, Maar ja, die kleine frummel ligt te slapen dus dan doe je dat gewoon… Nicht im frage. Voor je eigen pijntjes, daar hebben we een fysiotherapeut voor.

De krampjes bleven, maar nu had ik iets waar ze in elk geval goed door kon ontspannen. De weken gingen voorbij en de uren huilen werden korter en soms zelfs een avond geen gehuil. Heerlijk! Ja, je batterij is constant in het rode streepje, de energie is ver te zoeken maar ja, dat hoort erbij. MOEder worden is een bijzonder iets. Dat je lichaam functioneert terwijl je herstellende bent van een operatie, een kindje aan het verzorgen bent en heel langzamerhand het huishouden ook weer oppakt, met zo weinig slaap! Nu ben ik gezegend met 2 hele lieve schoonouders, zonder wie ik de eerste weken niet zo door had kunnen komen. Wat is het goud waard als je huishouding uit handen wordt genomen! Dankjewel!!

5 maanden emoties… Huilen van geluk, huilen van een kindje hebben wat je samen gemaakt hebt en in je is gegroeid… Elke maand komt er wat nieuws en sluit je wat af… Zo wilde ik dolgraag borstvoeding geven, maar moest ik na nog geen maand afscheid nemen van iets waarvan ik 100% vanuit ging dat dit me ging lukken. Maar ja. Knop om en door.

Je wordt geleefd de eerste tijd, en nog eigenlijk… maar je went eraan je leert alles een draai te geven. En je moet accepteren dat de wasmand niet echt leeg is… Ach dan kijk je naar je dochter… en krijg je inmiddels een brede glimlach terug… of een gil omdat ze iets zo grappig vindt… Dan smelt je hart… intense liefde voor zo'n klein mensje.

Ik ben blij dat de eerste maanden erop zitten. Ze is nu sterker, heeft minder last van haar buik en kan ook wat beter even alleen zijn. Er is steeds meer contact, ze leert elke dag nieuwe dingen en kan zo heerlijk verwonderd om zich heen kijken als we door het bos wandelen. Daar geniet ik intens van!

Ik heb zelf m'n eerste hardloopkilometers weer in de benen. Iets waar ik exact 5 maanden geleden nooit van had durven dromen! Die eerste keer uit bed… pfff wat een opgave! Maar ook dat is goed gekomen en ook de komende 5 maanden zullen bol staan van vooruitgang.

Van baan gewisseld omdat dat beter past bij het hebben van een kleintje. 8 tot 10 dagen aaneengesloten werken gaat niet, dus ben ik nu in een heel leuk team aan het werk op de planning van ZINkraamzorg. Toch met de kraamzorg bezig maar op rooster, duidelijkheid en structuur. Dat hebben we nu nodig. (heb je weer zo'n cliché)

En na zoveel maanden weer een blog… zelfs daar vind ik nu een momentje voor! Zo zie je, alles op z'n tijd. Oh, er is nog zoveel te vertellen… m'n hoofd loopt over van alles wat ik hier nog kwijt wil en kan… maar laten we met deze blog beginnen. De rest komt eraan… Nu eerst een kopje koffie! Oh nee, er is een meisje wat me roept…

Tot snel lieve lezers!
Liefs, MAMArijke.