Daar zijn wij dan

Ik hield al een online blog bij, maar via deze weg op KindjeKlein.nl, een site voor moeders, leek het mij toch leuker. Immers zijn de mensen die mijn blogs lezen de mensen die ik ken. Niet dat daar wat mis mee is. Maar wat her- en erkenning is voor anderen allicht fijn.

Een jaar en paar weken geleden (ik ben slecht in rekenen dus preciezer dan dit wordt het niet) geleden startte ons avontuur: Zwanger! Om heel eerlijk te zijn was ik minimaal 3 weken flabbergasted. Althans, gewenst, gepland dus hartstikke welkom, heus. Maar als het éénmaal zover is… Daar stond ik dan, althans ik zat.. op de wc. Starend (nadat ik mijn wederhelft had gebeld met het heugelijke nieuws) naar foto's van vroeger die aan de deur hingen. “Het werkt allemaal YES en nu?!”

Ik heb geen makkelijke zwangerschap gehad. Al vanaf dag één was ik zo ziek als een hond. Jeuk, maagzuur, hoofdpijn, dates met de wc en alle andere kwaaltjes tot zwangerschapsdiabetes aan toe in de laatste 3 weken. Halverwege de zwangerschap werd er ook een amnionstreng gevonden, PANIEK! (Dat is een strengetje dat door de baarmoeder loopt.) Gelukkig verliep het, na een uitgebreide apk-check in het UMC (verder) goed!

En dan denk je, gezien de hobbels in de weg, dat de bevalling mee zou vallen. Een bevalling van 14,5 uur, om de 5 minuten rug-been weeën die 's nachts begonnen (slapen!? Nee hoor.) en geen pijnstilling die werkte. Want een ruggenprik verkeerd prikken is dus mogelijk. Maar, na 14,5 uur, een vacuümpomp en 12 hechtingen verder, was zij daar eindelijk, het mooiste liefste meisje van de hele wereld!

Inmiddels genieten wij al bijna 4 maanden van elkaar! Los van de ontzwanger hell, waar ik later ongetwijfeld op terug kom, kan ik mij geen beter leven voorstellen dan met Jane!

Heb jij ook zo'n leuke bevalling gehad? Schroom niet om, ongegeneerd lekker alles op tafel te gooien. Ik luister!