Attachment parenting - het is een begrip

Attachment Parenting. Het is een begrip. Althans, dat bleek. Attachment Parenting betekent gehecht ouderschap. Attachment Parenting is een opvoedingsfilosofie die methoden voorstelt die de hechting van ouder en kind bevorderen, niet alleen door maximale empathie en reactie van de ouders, maar ook door voortdurende lichamelijke nabijheid en aanraking.

Na al mijn voorgenomen handelen wat Jane betreft ‘…als zij er eenmaal is dan gaan wij het zo doen…’, heb ik het uiteindelijk héél anders aangepakt. En wel; puur op gevoel.

Uiteraard hield ik mij vast aan het opbouwschema wat flesvoeding betrof in het prille begin. Jij hebt geen idee wat de verhoudingen zijn en hoe zo'n klein maagje zich ontwikkelt bijvoorbeeld. Maar wij zijn al snel gaan voeden naar behoefte. Als zij honger heeft, heeft zij honger. Wie ben ik om voor een klein mensje te bepalen wanneer zij honger heeft?! En wel in de zin: haar nog een uur kwellen omdat ‘het nog geen tijd is’.

Uiteraard hield en hou ik wel in een app (Baby tracker) bij hoeveel voeding zij binnen krijgt. Het is namelijk wel opletten geblazen dat zij niet meer dan 1000ml binnen mogen krijgen. Dáár let ik heus op. Maar verder is voeden op verzoek erg fijn in plaats van alle strakke schema's. Een baby is immers geen robot.

Wij slapen samen. Althans, ’s avonds. Nu zij haar ritme aan het omgooien is en soms overstuur wakker wordt ben ik dichtbij om haar te troosten. Even knuffelen, even kletsen, soms nog de fles en dan valt zij lekker bij mama in slaap. Ik zeg hier overigens niet dat ik het wiel heb uitgevonden en dat dat dé oplossing is. Maar hier werkt het. Immers denk ik zo: “Ik heb dit kleine mensje op de wereld gezet en álles is voor haar nieuw, eng wellicht, ik ben haar veilige haven. En daar handel ik naar.”

Baby's communiceren door middel van huilen. De mensen die woorden als: krijsen en janken gebruiken, die janken en krijsen zélf. Ik vind het bijna denigrerend. Dat is jouw kindje haar enige communicatiemiddel, kom op. Als jij tegen jouw baby roept: "Aghhh alweer janken of alweer krijsen”, geef jij jouw (iets wat) negatieve energie mee. Jouw baby probeert JOU wat duidelijk te maken.

Probeer aan te voelen, kijk naar de behoeften, spring daarop in. Als Jane een dutje overslaat, dan slaat zij een dutje over. Dan leg ik haar op een ander moment weg als ik zie dat zij moe is. Nog even knuffelen, nog even spelen. Misschien heeft zij net even wat meer honger bijvoorbeeld. En dan geeft zij aan wanneer het genoeg is. Als zij tegen haar slaap vecht, ben ik daar. Als zij uiteindelijk haar rust gevonden heeft, valt zij in slaap.

Uiteraard zijn de drie r-en belangrijk. Rust, reinheid en regelmaat. Maar om zo'n kindje dwangmatig te kleien in schema's, neen. Dat geeft alleen maar onnodig veel stress, voor jou en jouw kleintje. En, nogmaals, op gevoel geven de kleintjes een heleboel aan. Probeer te luisteren met jouw hart.

Nu kan je Jane categoriseren in het makkelijke baby vakje. Maar ik ben nog steeds in de veronderstelling dat het toch echt een wisselwerking is tussen voelen, energie en aanvoelen. Ik bedoel maar, ik was de grootste stresskip. En desondanks dat ik dat ik dat was. En zeker in sommige situaties nog ben (prikjes, ugh). Bewaar ik mijn rust toch wél veel meer.

Mama zijn is een fulltime baan. Ook ik ben serieus moe hoor. Ik spring en vlieg de hele dag. Want de ochtend en middag slaapjes zijn voor mij de douche en schoonmaak-marathon. En als Jane ’s avonds in slaap valt, dan lig ik na een uur zelf ook te kwijlen. En tot enige ergernis van mijn partner, want ik kijk een aflevering van een serie of een film gerust 10x haha.

Maar, ik heb het zeer zelden als zwaar bestempeld.

Iets zwaar vinden is één. En dat mag (soms) ook! Het vaak zwaar noemen is twee. Dát haalt de lading niet weg, dat gooit er nog een extra lading bovenop namelijk. Zelfs al heb jij een wat lastigere start gehad. Alles is nieuw, alles is wennen en jij weet simpelweg niet álles. Dat leer jij door het te doen. En gaandeweg vindt iedereen zijn of haar draai.

Lieve dames, het komt goed! Het ene kindje is het andere niet maar probeer te luisteren met jouw hart. Durf naar jezelf te kijken, relativeer, ontspan! Laat soms de teugels vieren. Leg jezelf niet onnodig veel stress op. Geniet. Things will work out just fine! Liefs, Lucie