Alles loopt anders

In mijn vorige blog schreef ik over het revalidatiecentrum en over de reis naar Egypte. Inmiddels is er in de wereld een hoop veranderd en dat heeft ook daar effect op.

Na mijn intake was het wachten op goedkeuring van de zorgverzekeraar. Helaas verloopt dat nog niet zo soepel en de revalidatiearts is nog bezig om de goedkeuring met de zorgverzekeraar te regelen. Dat duurt nu al 2 maanden, maar inmiddels ligt alles stil door het Corona-virus.

Ik had hoop en was blij dat ik eindelijk hulp zou krijgen. Nu is die hoop weg en weet ik niet meer waar ik het vandaan moet halen. Ik ben nog nerveuzer, nog meer down, erg verdrietig en bang. Bang dat dit nog heel lang gaat duren, bang dat een van ons ziek wordt, maar ook dat ik mezelf verlies in dit alles. Wanneer ik nu kan beginnen met het revalidatietraject is onzeker, juist nu ik het zo enorm nodig heb. Fysiek en mentaal ben ik helemaal op.

We zouden deze week in Egypte zitten, maar die reis is geannuleerd vanwege Corona. Dat enige waar ik echt naar uitkeek, tijd met het gezin en alleen maar rust. Nu is dat ook weg. Ik was toe aan warmte, tijd met Jurgen en Naud alleen en even opladen. Aan de ene kant ben ik wel blij dat we een voucher krijgen en dat dit zo wordt opgelost, want ik had ook wel veel stress rondom de reis. Ik was bang en had nachtmerries dat wij of een van ons daar ziek zou worden, in quarantaine zouden moeten, dat we elkaar dan niet mochten zien en niet naar huis konden gaan. Dus echt een relaxte vakantie zou het dan ook weer niet zijn. Het is zo dubbel allemaal dit jaar.

Ik ben altijd al creatief geweest en vind het heerlijk om creatief bezig te zijn en weer nieuwe dingen te maken en ontwerpen. Elke dag probeer ik weer iets creatiefs te doen. De laatste tijd ben ik vaak aan het borduren. Ik ben voor Naud een borduurwerk aan het maken, een beertje op een wolkje en daaronder komt zijn naam en geboortegewicht. Een cadeau voor zijn eerste verjaardag. Daarnaast loop ik enorm achter met het fotoboek van Naud, dus dat ga ik maar ook weer oppakken. Ik probeer zoveel mogelijk afleiding en rust te zoeken in dit soort dingen. En soms ook even slapen overdag, dat is nu maar even zo.

In de ochtend en middag probeer ik zoveel mogelijk met Naud te doen. Ik vind het heerlijk om ook gewoon naar hem te kijken als hij aan het spelen is en hoe hij zo op kan gaan in zijn spel. Dat hij praat tegen zijn knuffel, hele verhalen en soms zo onderzoekend kan kijken naar hoe de wielen bewegen van zijn loopstoeltje. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten en te lachen, maar het is niet altijd gemakkelijk.

Soms denk ik wel eens van waarom kan ik nu niet gewoon even die knop omzetten, waarom kan ik nu niet gewoon eens zonder zorgen genieten. Waarom ben ik zo down? We hebben zo’n fantastisch lief kereltje, waarom is dit dan zo zwaar? Mensen zeggen vaak dat je moet genieten want de tijd gaat zo snel. Dat is zeker zo en dit jaar is ook wel voorbij gevlogen, maar dat genieten? Ik weet niet of ik echt van alles zo heb kunnen genieten. Er zijn zeker wel veel momenten hoor, maar het is wel anders.

Soms denk ik laat mij maar, ik wil alleen nog maar slapen, laat de dag maar voorbij gaan. Weer wakker worden en het eerste wat ik voel is weer die pijn, het branden, tintelen en pijnscheuten overal in mijn gewrichten. Dan wil ik niet meer, wil ik dat het stopt. Maar dan hoor ik, via de babyfoon, mijn lieve jongen weer schattig brabbelen, lachen en rustig wakker worden. Dan is het even tot 10 tellen en ga rustig weer uit bed. Hup, schouders er weer onder en weer door.

Dan loop ik naar zijn kamer, doe zijn gordijnen open en dan is een grote glimlach het eerste wat ik weer zie. Een lieve vrolijke jongen die liefde nodig heeft, zijn moeder en niet in de gaten heeft wat er in de wereld op het moment allemaal speelt. Nog zijn zorgeloze bestaan, alleen maar spelen en ontdekken. Druk bezig om te leren staan, stapjes zetten en nog meer. Dat is zijn wereld en ik doe er alles aan om hem daarin te ondersteunen en er voor hem te zijn. Opgeven is geen optie. Ik moet er voor mijn gezin zijn, mijn mooie gezin, mijn lieve knappe mannen en onze hond Dara. Ik ga door en ik hoop, ik hoop, ik hoop dat de situatie, op een of andere manier, snel zal verbeteren.

Het is op dit moment voor iedereen een onzekere tijd, een onwerkelijke situatie. De hele wereld ligt op zijn kop en niemand weet hoe dit verder gaat lopen. Een ding is wel zeker, dit heeft een hele grote impact op alles en iedereen. We moeten er samen doorheen en we kunnen niet anders dan ons erop aanpassen. Ik wens iedereen veel gezondheid toe en sterkte in deze rare tijden. Stay safe!