De onbesproken donderwolk - huilende baby

Hoera! Zwanger! Ik weet nog heel goed dat ik in oktober 2018 een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Onder het mom van ‘die rode zee blijft voor mijn doen wel erg lang weg’ deed ik 'even snel’ een testje. Zal wel niks zijn. En daar waren ze… Ik was amper uitgeplast en de test gaf al 3-5 weken zwanger aan. O nee en nu?! Angst, blijdschap en onzekerheden passeerden de revu.

De hele zwangerschap ging vlotjes en ik had geen bekende vervelende symptomen waar velen vrouwen wel last van hebben. Het enige wat mij bleef vervelen was een 9 maanden durende blaasontsteking (hier zal ik in de toekomst een blog over schrijven).

De bevalling verliep eigenlijk ook best goed. Om 12u ’s middags begonnen de lichte weeën en om 21:05u s’ avonds is Milou geboren. Een klein fragiel popje van 3180 gram hadden we in onze handen. Yes! Lang gewacht en daar was ze na 41 weken. Ze is in de hittegolf geboren, dus geloof me dat ik er echt klaar mee was. Nu kon de welbekende roze wolk beginnen! ... dachten we.

Helaas! We kregen te maken met een krijsend kindje, dat na elke fles de hele straat zou doen geloven dat we haar wat aan deden, zo ging ze tekeer. Krampjes krampjes krampjes! Onze arme kleine meid verging van de pijn. Van overstappen naar andere flessen naar druppels tegen krampjes. VSM, Infacol en Sab Simplex hebben we allemaal geprobeerd in de weken erna.

Intussen wisten we beiden geen raad meer en waren we NU AL doodop en vroegen we ons geregeld af waar we aan begonnen waren. En ja, ook ik kreeg schuldgevoelens bij zulke gedachtes. Na bezoekjes aan het consultatiebureau, huisarts en de kinderarts (we hebben moeten eisen dat we een doorverwijzing kregen) schoten we niks op. Getest op kma, haar in houdingen gelegd tegen krampjes en veel hulp van familie ingeschakeld, maar het trauma was ontstaan.

We kregen te horen dat dit ‘normaal’ was. Normaal?? Een kind dat zo tekeer gaat alsof je haar in kokend water gooit dat is normaal? Ja mevrouw, het gaat vanzelf over. Gemiddeld duurt het 3 maanden. Uiteindelijk heeft het ons ruim 4 maanden onze roze wolk gekost, waar we niks van gezien hebben. Vier maanden krijsen doet wat met je als mens en ouder. Als ouder helemaal, want het is verschrikkelijk om je kindje zo te zien.

We hebben maanden nergens met haar naartoe gedurfd en hebben er echt een trauma aan overgehouden. Ik heb zelfs tekenen van een depressie gehad en nog steeds kan ik niet tegen huilen / krijsen bij mijn eigen kindje, maar ook als ik andere kindjes hoor. Mijn nekharen gaan overeind staan als ik er ééntje hoor huilen. En als ze eens een nachtje bij opa en oma is hoor ik haar nog! De roze wolk komt nu pas bij ons aan... 6.5 maand later.