Jezelf vergeven als je je schaamt om wat je gedaan hebt

Veel mensen in mijn omgeving zijn zwanger of hebben jonge kinderen. Als je op social media kijkt, zijn het allemaal supermoms op roze wolken! Misschien daarom dat ik dit verhaal nog nooit tegen iemand heb durven vertellen...

Supermom op een roze wolk is iets wat ik mij na de eerste week van de geboorte al niet voelde, toen mijn kleine meid in het ziekenhuis belandde met geelzucht en uiteindelijk ook nog ondervoed raakte. Toen wist ik pas waar ik aan begonnen was.

Na een week ziekenhuis kwam dat gelukkig allemaal goed, ze had misschien niet een supermom, maar een superdad, die veel taken overnam naast zijn werk, echt heel veel respect voor mijn man!

Om weer een beetje bij te komen, gingen we na 3 maanden met de kleine meid op vakantie naar Italië met de auto. Ik zag er in eerste instantie tegenop, maar onze meid deed het super! We konden zo doorrijden en waren snel waar we moesten wezen. We hadden een weekje hotel en twee weken camping en ik dacht het moeilijkste te hebben gehad.

Niet dus...

Het gebeurde op dag 4 van onze vakantie. We hebben een super kinderwagen waar je de Maxi-Cosi op kan klikken en hadden deze dus mee. Ik had haar in de Maxi-Cosi gezet op de kinderwagen en in principe was het een klein stukje lopen en had ik haar er los ingezet. (Ik weet eigenlijk niet eens meer waarom ze los was!)

De kleine meid was lekker in slaap gevallen en er was markt dus besloten we eerst even gezellig op de markt rond te kijken, om daarna naar onze bestemming bovenaan de camping te lopen.

Mijn partner zegt: “Laten we de wagen even de trap optillen, anders moeten we een eind omlopen.” Wat hij niet wist was dat onze drie maanden oude dochter nog steeds los zat in de Maxi-Cosi. Mijn hoofd was in die tijd zo wazig, dat ik er niet bij nadacht haar vast te maken. Mijn partner tilde de achterkant van de kinderwagen op en ik de voorkant. Het was een trap van 10 treden. Prima te doen, zou je zeggen…

Bij trap 5 gaat het mis. Ik merkte dat ik de kinderwagen iets schuin hield en ik keek omhoog naar de kleine meid of het goed ging. Tot de dag van vandaag zie ik dit beeld:

Het lieve kleine slapende moppie kantelend naar voren richting mij. Ik herinner me mijn ijzige gil, mijn handen strekkend om haar op te vangen. Ondanks de poging raakte ze me wel, maar viel alsnog erdoorheen… BAM… op de trap… meteen schreeuwend.

Verstijfd stond ik daar. De kinderwagen tegenhoudend, zodat deze niet over haar heen ging. Mijn man rende naar haar toe. Pikte haar op en rende weg naar het restaurant. En ik stond daar nog steeds compleet verstijfd van schrik met alle mensen om mij heen.

De mensen hielpen mij met de wagen naar boven en ik hoorde het gillen van mijn kind en ging erop af. Ik herinner me zo goed mijn man met onze dochter op de bar, zij gilde het uit. Ik herinner me hoe ik haar op schoot had, terwijl ze huilde en wat dronk en ik ook in tranen was.

Uiteindelijk is ze naar het kinderziekenhuis gegaan waar we met ons gebrekkige Italiaans gecommuniceerd hebben. Daar is ze van top tot teen nagekeken, gescand en 12 uur geobserveerd. Het engeltje had op een schram na, wonderbaarlijk niks!

De rest van de vakantie kan je je voorstellen hoe ik mij heb gevoeld. Ook thuis is ze weer gecontroleerd en was in orde.

Tot de dag van vandaag, til ik de kinderwagen niet meer, loop ik om en vind ik het vreselijk als ze door het huis kruipt en loopt en haar hoofd stoot. Tot de dag van vandaag word ik er ’s nachts wakker van en zie ik het weer voor me. Ik voel me vaak de enige moeder die zoiets stoms heeft gedaan.

Het ziekenhuis garandeerde mij dat er bijna 5 kinderen per dag binnen komen met dit soort dingen en dat ik het los moet laten en mezelf moet vergeven.

En misschien, nu bijna een jaar later, wilde ik dit graag delen. Misschien voor moeders die ook zoiets mee hebben gemaakt en hier zich ook rot over voelen, omdat ze niemand kennen die zoiets ‘stoms’ heeft gedaan. Om te vertellen dat je niet de enige bent. En misschien omdat het nu eindelijk tijd is het los te laten en te genieten van de kleine gezonde meid en mezelf te vergeven.