Slapeloze nachten en schuldgevoel

Het begon allemaal nog voor onze kleine man geboren werd. Ik en mijn man (Steve) hadden het er steeds over wie er eerst zou wakker worden als ons kleintje zou huilen 's nachts.

Mijn man zei altijd dat hij veel eerder zou wakker zijn dan ik, dat ik het helemaal niet zou horen. Want als de katten vroeger bij ons sliepen verpletterde ik ze bijna en waren die beestjes aan het janken en werd ik ook niet wakker

Ik heb altijd gezegd tegen mijn man dat het helemaal anders zou zijn als ons kleine mannetje er was. Mijn moedergevoel zou wel van me overnemen. Daarbij is mijn man 's morgens met geen stok wakker te krijgen, dus zou hij van ons kleintje ook wel niet wakker worden.

Zoals voorspeld had ik natuurlijk gelijk. Als mama hoor je je kindje altijd als eerste 's nachts. Telkens als ons kindje zijn keel open zette, hij had namelijk honger. Dan sprong ik meteen uit bed, klaar om voor mijn kleine mannetje te zorgen.

Steve daarentegen hoorde ons kleintje meer dan de helft van de keren niet. Maar al snel was dat helemaal niet meer nodig, want ons kleine mannetje slaapt al door van toen hij nog maar 9 weken was.

Natuurlijk met uitzondering van de nachtjes in het ziekenhuis en een kleine periode erna thuis. Wat op de bijna 17 maanden dat ons mannetje op de planeet is, toch wel al 5 keer geweest is waarvan 2 operaties.

Ons kleine mannetje slaapt zoals ik net al zei dus eigenlijk al een hele tijd door. De enige reden dat hij 's nachts nog eens zou wakker worden, is als zijn tandjes doorkomen.

Hij heeft lang gewacht om tanden te krijgen en van de eerste tanden had hij ook helemaal geen last. Maar sinds de kiezen komen piepen, is hij toch regelmatig 's nachts weer wakker. En laat het nu net even zijn dat ik dat nu dus helemaal niet meer hoor 's nacht en Steve dus voor hem opstaat.

Omdat ik ons mannetje nu dus 's nachts dus bijna nooit meer hoor, en als ik hem dan wel al eens hoor dan hoor ik ook meteen dat Steve al bij hem is om hem te troosten, voel ik me dus verschrikkelijk schuldig.

Ik voel me echt een slechte mama. Ik begrijp ook helemaal niet hoe het komt dat ik nu 's nachts niet meer wakker word. Ik heb toen hij klein was na de bevalling nooit kunnen bijslapen en was dan na de ziekenhuisopnames en operaties ook helemaal op. Maar ook toen was ik er nog steeds voor ons klein mannetje.

Nu kan ik dus meer slapen en hoor ik hem niet meer. Ik ben zeer teleurgesteld in mezelf. Het voelt alsof ik mijn kleine mannetje in de steek laat. Ik weet heus wel dat papa hem ook goed kan troosten en dat hij in goede handen is. Maar toch voel ik me vreselijk schuldig. Ik weet ook helemaal niet wat ik hier kan aan doen.