Borstvoeding met een te kort tongriempje

Misschien had ik toch een cursus of informatie avond over borstvoeding bij moeten wonen. Dat was wat mij de afgelopen weken door mijn hoofd zijn geschoten. Man man man, wat een frustratie. Vanaf 21 weken zwangerschap lekte ik al. Eenmaal bevallen zeiden ze in het ziekenhuis, nou je hebt in ieder geval genoeg melk. Euh, ik dacht dat het lekken vooraf niks met de hoeveelheid na de bevalling te maken had? Tenminste dat had ik overal gelezen.

Stuwing

In het ziekenhuis had onze kleine meid aan één borst gedronken. Eenmaal thuis lukte dit met behulp van de kraamzorg ook enigszins. Dit duurde ongeveer anderhalve dag tot twee dagen. Hierna kon ze de tepel niet meer pakken, ik had zo verschrikkelijk veel stuwing. Mijn borsten zijn nog nooit zo groot geweest en ik stond op knappen. Letterlijk, de striae schoot er namelijk spontaan in.

Afkolven

De kraamverzorgster had een spuitje met een sonde zodat we met ons pinkje ons meisje konden voeden. Ik moest ondertussen de moedermelk afkolven. We waren in totaal bijna anderhalf uur bezig met de voeding. Dat vond de kraamverzorgster toch wel te lang. Ze introduceerde in overleg met de verloskundige de tepelhoed. Ik had mij hier van te voren geen voorstelling van kunnen maken. Heel bijzonder ding om te zien.

Tepelhoedje

Met de tepelhoed kon ze gelukkig wel weer aan de borst. Dat was al een overwinning op zich. Weet je hoe frustrerend het is als je wel wil borstvoeden maar het niet lukt. Op advies van de verloskundige moest ik één keer mijn borsten helemaal leeg kolven. Er kwam 180 cc uit. Zoveel kon dat kleine maatje natuurlijk niet aan na nog maar pas vier dagen in de buitenwereld te zijn. Na de 'reset' werd het blokvoeden, iedere drie uur wisselen van borst. Alles wat voor die drie uur kwam, nog een keer dezelfde borst.

Opname geelzucht

De volgende kink in de kabel was de opname. Onze kleine meid lag onder de lampen in de couveuse en mocht hier niet uit. Ik moest kolven en voeden met de fles door een kiertje van 15 cm. In anderhalve minuut had ik 60 cc gekolfd en dat was toen nog genoeg voor haar. Gelukkig moesten we haar in het ziekenhuis vaak wegen om te kijken of ze nog genoeg binnen kreeg. Gelukkig wel!

Het was de missie van onze kraamverzorgster om voor zij weg zou gaan van de tepelhoed af te komen. Helaas was dit niet helemaal gelukt. Ons meisje hapte wel aan en dronk wel een beetje maar liet steeds los. Het lukte gewoon niet goed. Zou ze nu al zuigverwarring hebben door de tepelhoed? Want dat is wat je overal leest op internet. Een tepelhoed is een tijdelijk hulpmiddel en het een na laatste redmiddel.

Nou ik kan je vertellen, wanneer je dat soort dingen leest wordt je daar best onzeker van. Waarom doet mijn lichaam niet gewoon wat het moet doen? Van te voren denk je: aanleggen en drinken. Zo moeilijk kan het niet zijn toch? Nou bij mij wel dus. Ik speurde heel internet af. Kwam zelfs op de derde pagina van de zoekresultaten van Google. Geloof me daar kun je lijken begraven, want niemand komt op de derde pagina op Google. Om maar even aan te geven hoe wanhopig ik werd.

Ondertussen nam de productie wel iets af, maar nog steeds had een tweede borst aanbieden geen zin. Ze zat gewoon al vol na die eerste borst. Tot het consultatiebureau bij ons thuiskwam, ging ik door met iedere drie uur voeden. Ik zette 's nachts de wekker om haar wakker te maken. Gelukkig had de mevrouw van het consultatiebureau een weegschaal bij zich. Ze was negen dagen 525 gram aangekomen. We mochten naar één keer in de drie tot vier uur voeden en 's nachts zelfs naar vijf tot zes uur.

Deze mevrouw maakte zich ook niet zo druk om die tepelhoed. Dat stelde mij ook wel gerust. Tijdelijk dan, want ik bleef mezelf inlezen en werd daar weer steeds ongeruster van. Twee weken later gingen we voor het eerst naar de jeugdarts. Met een waslijst aan vragen ging ik erheen. Gelukkig nam ze de tijd zoveel mogelijk te beantwoorden. Bijna alle vragen gingen over de voeding. Ze zei heel eerlijk dat ik daarvoor beter een specialist kon vragen. Gelukkig zit de lactatiekundige zorg in het basispakket van het consultatiebureau hier.

De volgende dag werd ik gebeld door een lactatiekundige. Ik kreeg een hoop tips en adviezen. Een hele hoop van deze adviezen had ik al geprobeerd. Maar met enige nieuwe informatie wilde ik het wel nog een keer proberen. Het aanleggen zonder tepelhoed leek in eerste instantie te werken. Tot ik pijn kreeg aan mijn tepels. Ze kwamen er een beetje afgeplat uit na de voeding.

Ook merkte ik dat ze tijdens het voeden haar onderlipje naar binnen zoog en geen grote hap kon maken. Daarnaast verslikte het arme kind zich regelmatig en klokte de melk echt naar binnen. Ik ging naar het inloopspreekuur van het consultatiebureau. Ik bezoek een lieve verpleegkundige die mij enigszins geruststelde. Thuis ging ik weer aan de slag met de tips. Na een halve week nam de wanhoop toe. Ik kwam niet van de tepelhoed af, het goed aanleggen wilde gewoon niet.

Ik belde het overkoepelende telefoonnummer van het consultatiebureau dat ik nog een bel afspraak wilde met een lactatiekundige. Diezelfde ochtend werd ik nog teruggebeld. Ik legde het verhaal uit. Deze mevrouw was gelijk een heel lief en begripvol mens. Ze wilde bij ons langskomen om te kijken. Dat vond ik zelf ook heel prettig. Daarnaast zei ze ook dat iedere tepelhoed zijn eigen verhaal heeft. Dus dat ik mij niet zo druk moest maken om die tepelhoed.

De dinsdag nadat ik haar aan de telefoon had gehad, kwam ze bij ons thuis. Na mijn verhaal nogmaals aangehoord te hebben ging ze een mond onderzoek doen. Eigenlijk gelijk al zei ze: haar tongriempje is te kort. Ze kan haar gehemelte niet goed afklemmen met de tong waardoor ze de vacuüm verliest. Ook het lipbandje was te strak. Na het mondonderzoek gaf ik mijn meisje voeding. Eerst gewoon aan de borst en daarna met tepelhoed.

Hetgeen wat ik had bestempeld als gulzig drinken, is eigenlijk het verliezen van vacuüm. Onze arme spruit moet gewoon heel veel moeite doen om te drinken. De lactatiekundige vond het eigenlijk nog knap dat ze zo goed gegroeid was. We hebben beiden ons hard ingespannen om te zorgen dat ze genoeg groeit. Die tepelhoed was dus geen doodzonde maar eigenlijk onze redding!

Op advies van de lactatiekundige gaan we morgen naar Groningen. Hier zit een kliniek met een tandarts die gespecialiseerd is in tongriempjes. De behandeling van een korte tongriem heet frenulotomie d.w.z. het doorknippen van het frenulum. Het is een ingreep van 10 seconden met de laser. Ze mag hierna gelijk aan de borst. Ik hoop dat ze een stuk beter gaat drinken en minder vermoeid raakt! Wordt vervolgd!

(Noot van de redactie: bovenstaande foto is een toepasselijke stockfoto, niet van Chrissie.)