Wintertijd-strijd in het pikkedonker

's Ochtends vijf uur. Buiten is het nog pikkedonker. En koud. Ons bed is nog lekker warm. Ik wil me net omdraaien als ik ergens in de verte wat gestommel hoor.

Nu hoor ik dat wel meer met een kleine man van bijna drie en een dochter van 10 weken. Ik slaap niet langer, ik sluimer. Met mijn rechteroog op 'n kier en mijn linkeroor op scherp, hoor ik elk geluid, iedere snurk –heel fijn– en iedere kuch. Het wordt weer stil.

Net als ik mijn sluimerstand weer heb ingeschakeld, hoor ik schuifelende voetjes naast mijn bed. Een klein handje zoekt de mijne. "Mam, ik kan écht niet meer slapen", zegt hij dan: "Mag ik bij jullie?"

Als we geïnstalleerd zijn, vraag ik me af waarom ik ook alweer een twijfelaar wilde. Best krap nu. Mijn voet hangt ergens halverwege kou te lijden. Zucht. Van slapen komt niets meer. Al snel voer ik gesprekken over enge krokodillen en reuze-apen.

En, toegegeven, er is één ding wat ik absoluut niet ben: een ochtendmens. Na 2 koppen sterke koffie zou je me heel voorzichtig kunnen aanspreken, maar of je antwoord krijgt is niet gegarandeerd. Een vriendelijk antwoord is trouwens helemaal uitgesloten.

Kleine man, daarentegen, is het zonnetje in huis. Van de vroege ochtend tot de late avond. Zingen, dansen, kletsen; niets is hem te gortig. Mij wel.

Daarom besluit ik met hem naar beneden te gaan. Daar staan twee kisten vol met duplo op ons te wachten. En, ach, de buren vergeven het ons vast wel dat om half zes de duplo over de grond wordt uitgestort. Als echte architecten gaan we aan de slag. Praten is, goddank, niet nodig. Gebaren is voldoende. Bij de eerste ochtendgloren is ons bouwwerk voltooid, zijn onze magen gevuld en ben ik enigszins aanspreekbaar. Nadat ik de tafel heb afgeruimd, klop ik het tafelkleed uit.

"Fijn hè, buurvrouw", hoor ik opeens. Het is de buurman. Ik frons mijn wenkbrauwen. Hij lacht. 'Die wintertijd, bedoel ik. Geeft niets hoor, ik moest toch wakker worden.'

Oeps. Sorry. Nou ja, onze duplovilla staat als een huis. En de buurman mag snel 'ns komen kijken. Echt. Een schrale troost, maar toch.