Willen we een kindje met een spreidbroek en heupafwijking?

Voordat we zwanger probeerden te worden, hebben we het uitgebreid gehad over het feit dat we misschien wel een kindje konden krijgen die een spreidbroek moest of misschien wel geopereerd moest worden of in tractie terecht zou komen. Wilden we dit? Dat was onze grote vraag.

Misschien zat ik wel meer met die vraag dan mijn partner. Na lang wikken en wegen kwam ik tot de conclusie, dat ik wel heel graag moeder wilde worden en dat, mocht het zo zijn, we hier samen wel uit zouden komen.

Nu zul je denken wat is er nou zo ramp aan een kindje in een spreidbroek? Ik zal het proberen uit te leggen.

Ikzelf heb in het ziekenhuis tractie gelegen met je benen hoog in de lucht en steeds worden je benen iets meer in spreidstand gezet. Ik was 1,5 jaar oud en ik kreeg alles mee en ik vond het verschrikkelijk. Je ouders die niet bij je kunnen slapen, omdat er gewoon gewerkt moet worden door m’n vader en m’n moeder die ook nog voor twee andere kids moesten zorgen. Ze kwamen zo vaak mogelijk bij me langs.

Nu weet ik natuurlijk niks meer van deze tijd, maar je wordt er wel door beschadigd. Ik heb op latere leeftijd behoorlijk verlatingsangst gehad en ik ben in therapie hiervoor geweest en gelukkig is nu alles weer goed. Maar ik ben ook geopereerd. De tractie deed niet wat hij moest doen. Toen besloten de artsen dat ik geopereerd moest worden en vele operaties volgenden.

Ik heb van 2 tot 4 jaar in het gips gezeten, af en aan. De laatste keer dat ik uit het gips kwam, kan ik me niet herinneren, maar ik heb hier wel foto's van. Het geluid van het apparaat dat het gips doorzaagt kan ik me nog wel herinneren en ik heb altijd het idee gehad dat het apparaat heel groot was, maar misschien kwam dit ook doordat ik nog klein was.

Ik was klaar. Dat was zo'n verademing voor m’n ouders en ook voor mij. Ik zou nooit aan topsport kunnen doen. Ik zou moeten herstellen na al die maanden gips hadden de arts gezegd. Maar een paar uur nadat het gips eraf was liep ik, ja ik liep, door de gangen van het ziekenhuis en ik wilde niet meer stoppen met lopen. De arts die mij geopereerd had was erbij en stond verbaasd te kijken. Dit kan niet zei hij, maar ik deed het toch!

Ik ben heel blij dat m’n ouders me heel veel verteld hebben van die jaren. Ik heb een fotoboek vol met foto's wat ik allemaal deed met het gips. Ik heb aan al die operaties 4 behoorlijke littekens overgehouden. In die tijd maakten ze niet van die kleine sneetjes. Dit is alles zorgde er dus voor dat we / ik heb getwijfeld of ik wel of geen kindje wilde.

Ons kindje kwam er. We werden heel snel zwanger. Ik stopte in november met de pil en eind december kon ik al zeggen dat ik zwanger was. En toen kwam bij mij weer de angst naar boven… maar ik kon niet meer terug.